چهارصد و چهل و هفت

صبوری یعنی اشتیاقی که به زمان مستهلک نمی شود. نه به زمان، نه به ردیفِ کارهای دیگر. صبوری یعنی مشتاق بودن برای آنچه دیگران کسالت بار می خوانند.

چهارصد و چهل و شش

کامل و بی نقص یعنی آنچه درش خلل نیست. یعنی آنچه نیست. وجود نداشتن اما خود نقصی است که کامل را و بی نقص را می شکند در این دنیا. می فرستدشان به دنیای خیال. خیالی که آدمی را به تکاپوی بی پایانی می اندازد.

چهارصد و چهل و پنج

نامِ دیگری است که آدم ها بر شوق می گذارند. شوقِ دوری است و دیدارِ دوباره ای در شایدِ آینده. از هراس و بی اعتمادی به پایداری و دوسویه بودنِ شوق است که این نامِ دیگر زاده می شود: دلتنگی.

چهارصد و چهل و چهار

مسافر به تعریفِ واژه نامه یعنی رونده از شهری به شهری دیگر. مسافر بودن اما به دل است. می شود مسافرت رفت اما مسافر نبود. مسافر اما نشسته روی ایوان خانه اش هم مسافر است.. از یک لحظه به لحظه ای دیگر در سفر است.

سفر و سکوت تا ده روز یا شاید یازده.

چهارصد و چهل و سه

شرم یعنی آنچه آدمی آموخته که شایسته نیست. آموزه ها درشان تردید هست. تردید تَرَکی است بر چهره ی شرم.

چهارصد و چهل و دو

استراحت جازدن نیست. استراحت امید است. شوق است. در خودش یک فردای پرانرژی دارد. روزهای خوش.

چهارصد و چهل و یک

جبن یعنی بددلی، ترس. یعنی دست و دلِ آدم که پیش از آغاز می لرزد. یعنی آن پیش گوییِ تلخی که یأس و ناکامی ای که به بار می آورد باعثِ محقق شدنش می شود.

چهارصد و چهل

زبان یعنی راهِ ارتباط. واژه لازمه اش نیست. موسیقی مثلا. یا رقص. یا حتی یک نگاه، یک لبخند. به یک فشارِ آرام دست بر شانه می شود ارتباطی برقرار کرد که به هزار و یک واژه نمی شود.

چهارصد و سی و نه

بلوغ یعنی دیدن صور مختلف عشق. توانایی دریافتشان. توانایی بازپس دادن شان. دیدن اینکه مثلا مغرورانه در درد شریک نکردن و  نیز تقاضای همراهی و کمک هر دو می تواند از سر عشق باشد.

چهارصد و سی و هشت

نگرانی حاصل عشق نیست. زاده ی ترس است. زاده ی تردید. نگرانی مرگ را از زندگی نیرومندتر  دانستن است.

چهارصد و سی و هفت

عشق نوش داروی اندوه است. مهم نیست به چه، یا که. عشق در  ذاتش پر از زندگی است. و زندگی تغییر و تغیر است.

چهارصد و سی و شش

دلهره، هراس نیست. دلهره در هم آمیختگیِ امید است و شوق در مبارزه با هراس. نه این است و نه آن. چنگ در چنگِ هم انداخته، بر زمین غلتیده و آشفته است.

چهارصد و سی و پنج

ترس یعنی مرگ را نفس کشیدن. یعنی تظاهر به زندگی. یعنی به خیالِ احتیاط و عمرِ شاید کمی طولانی تر، لحظه لحظه را مرگ آلود از کف دادن.

چهارصد و سی و چهار

شورِ زندگی برقی است در نگاهِ پر لبخندِ آدمی که بی اعتنا به قالب هایی که آدم را با گذرِ سال ها سوق می دهند به سمتِ انعطاف ناپذیری، بدن را به رقص و ذهن را به نشاط، نرم و گرم نگاه داشته است.

چهارصد و سی و سه

آیه یعنی نشانه. دلخوشی مثلا. در زندگی اما گاهی همین آیه های ساده تر، قربانیِ پیچیده اندیشی می شوند.

چهارصد و سی و دو

دل نامی است که آدم بر جای احساسات می گذارد. خانه ای است برایشان. انگار که تابِ ناملموس بودنشان را نمی تواند بیاورد. این است که بهشان مکان منتسب می کند.

چهارصد و سی و یک

بخشش یعنی خشمی که به زمان مستهلک می شود. یا شاید به یک حرکتِ لطف آمیزی در جهتِ تسکین. بخشش کنار زدنِ کینه هاست. بازگرداندنِ اعتماد اما قصه ی دیگری است.

چهارصد و سی

ایده جرقه نیست. از ناکجا نمی آید. ذهن آدم است که تکه پاره های شواهد و قرائن را به شیوه های مختلف کنارِ هم می چیند و بالاخره در یک زاویه معنا می یابد.

چهارصد و بیست و نه

خانه یعنی آن چهاردیواری که دلِ آدم درش گرم است. آن سقفی که زیرش آدم خوشی اش را، دردش را، رازِ دلش را بی هراس زندگی می کند.

چهارصد و بیست و هشت

خاطره شمشیر است. تیغِ دو لبه است. خوشی ها و دردها را نگه می دارد. و با هر دو زخم می زند بر آدم.

چهارصد و بیست و هفت

بدخلقی، تلاشی است برای جلبِ توجه. سرپوشی بر دردی نهان.

چهارصد و بیست و شش

در عداوت هم ارزی ای هست. عدو نیروی معادلی است در جهتِ خلاف. انکار اما، و بی تفاوتی، این هم ارزی را بر هم می زند.

پس نوشت. شاملو می گوید:

ابلها مردا

عدوی تو نیستم

انکارِ تواَم

چهارصد و بیست و پنج

تظاهر دروغی است که از کلام فراتر می رود. می شود شنلی که زندگی را می پوشاند. فرقی نمی کند شنل شادی باشد بر تن اندوه یا چه. آرام نمی شود گرفت وقتی که هر آن ممکن است به نسیمی شنل کنار رود.

چهارصد و بیست و چهار

رفاقت آن آرامشی است که زبانِ آدم را باز می کند به گپ و گفتی از این در و آن در. به اعتمادی بی هراس. زمانی که می گذرد بی آنکه آدم به پرتگاهِ بی حوصلگی بیفتد.

چهارصد و بیست و سه

اندوه اصطکاکِ آدمی است با خودش. سایشی دردناک که آدمی را کندی متمایل می کند. چاره اش اغلب یک تکانه است؛ یک ضرب، یک دردِ جانکاه اما کوتاه.

چهارصد و بیست و دو

دخیل تقاضای دخالت کردن است. تقاضای اینکه کسی بیاید و بار و مسئولیت را به دوش بکشد و آدم را رها کند از آزادی.

چهارصد و بیست و یک

دلمردگی یعنی ملامتِ خود بر کوچک ترینِ اتفاق ها، شوخی را به شماتت خواندن.

چهارصد و بیست

مزاحمت به خود حقِ قضاوت دادن است درباره ی زندگی و اوقاتِ دیگری. مزاحمت گاهی در لباسِ خیرخواهی بر سرِ آدم می آید.

چهارصد و نوزده

آفرینش خودِ زندگی است. زندگی اگر زندگی به بار نیاورد خشکیده است. مرگ است که ذره ذره غرق می کند حیات را.

چهارصد و هیجده

شرمندگی روی دیگر تقابلِ آدم است با خودش. شوق با باید و نبایدهای اغلب بی اساس.

چهارصد و هفده

ملاقات تنها تلاقیِ مسیرها نیست. ملاقات بیشتر از در یک زمان و در یک مکان بودن است. آن چیزهای کوچک و بزرگی است که در خاطر ثبت می شود.

چهارصد و شانزده

تعطیلات یعنی زمانی برای سبک کردنِ بارهای بر دوش. زمانی برای سپری کردن با عزیزان.

چهارصد و پانزده

فاصله و مسافت محک رفاقت است. آنکه تاب فاصله را نمی آورد بی دوام بوده. چند صباحی و بعد خاطره. بی دوامی رفاقت را بر فاصله نباید ملامت کرد. محک ها ناگزیرند به سختگیری.

چهارصد و چهارده

حافظه اسفنج است. مجموعه ی تضاد هایی است که روز به روز و سال به سال در خود جذب می کند. بارِ تمامیِ لحظه ها و تصمیم ها.

چهارصد و سیزده

عدالت، معنا نمی شود. عدالت قضاوت می طلبد. قضاوت آگاهیِ بی نقص. از آدمی بر نمی آید. با این حال شوقی هست که آدمی را به تلاش وامی دارد. کرباسی که همه مان سر و ته اش هستیم.

چهارصد و دوازده

لاطائلات، در لغت یعنی اباطیل. همان ها که دری وری گاهی می نامیم شان. در لاطائلات اما وزن و آهنگی هست. آهنگِ بیهودگی. آن اباطیلِ وزینی که خود را به لباسِ اهم و مهم در می آورند.

چهارصد و یازده

ادعا بر زبان آوردن نادیده است. تلاش است برای جلب باور. ادعا و انزوا جمع نمی شوند. ادعا میل برتری است بر دیگری. بر دیگران.

چهارصد و ده

عدد را آدمی به کار گرفت که بشمارد. که اندازه بگیرد. عدد ابزار است. کار را ساده می کند. دردِ سر، ساده انگاری بشر است که دست بر نمی دارد از شمردنِ نا شمردنی ها. اندازه گرفتنِ بی اندازه ها.

چهارصد و نه

عشق که هم رأیی نیست. ظرافتی است در رابطه که آدمی را مشتاقِ بودنِ کسی می کند حتی اگر خوب و بدشان خلافِ هم باشد. دریچه ای است که آدم را به ناپایداریِ آموزه های فرهنگِ تنگ بیدار می کند.

چهارصد و هشت

یأس یعنی امیدِ شکسته. یعنی شوقِ بر باد رفته. یعنی خیالِ بهتری که خاک شده. تمام.

چهارصد و هفت

بلندپروازی زنده نگه داشتنِ شوقِ کودکانه ای است که هنوز غیرِممکن به دایره ی لغاتش تحمیل نشده.

چهارصد و شش

خانه فقط سقف و دیوار نیست. خانه فراتر از سرپناه است. آنجاست که دلِ آدم پناه می گیرد. آرامِ جان است.

چهارصد و پنج

شهرت، شناسِ ناآشنایان بودن است. شنلی از خیال های دیگران است که آدمی را در بر می گیرد. نهان می دارد از خودش. و از دیگران.

چهارصد و چهار

آزادی شمشیر است. دو لبه. لبه ی تیزترش به سوی خود. زخمش بارِ مسئولیت.

چهارصد و سه

ماجراجویی بیرون زدن از گوشه ی امن است. قدم گذاشتن به ناکجا. به میانه ی نا شناخته. شوقِ دیدن است. شورِ حیات.

چهارصد و دو

کسالت پوسته است. کیسه ای است پر از بی قراری ها و ناآرامی ها. آن قدر آرام و بی هیاهو پر شده انبانِ کسالت، که آدم باورش شده که کاری نیست انجام بدهد. که راهی نیست.

چهارصد و یک

سلاخی که فقط ساطور دست گرفتن و قلع و قمع کردن نیست. به سادگیِ چشم بستن بر درد است. خلاصه کردنش در یک عدد. آمار.

چهارصد

نامنتظر یعنی شکافی بر چهره ی عادت. یعنی هر از چندی زنگِ پیش بینی ناپذیریِ حیات را تجربه کردن.

سیصد و نود و نه

چالش یعنی زندگی که می رود ورای توانِ شناخته تا آدمی ناشناخته اش را دریابد. به اختیار یا به بازیِ زندگی، چالش آنجا شروع می شود که بازگشتی در کار نیست.

سیصد و نود و هشت

حافظه معدنِ لحظه های گذشته است. واژه ها و تصاویر. یک جرقه کافی است برای یافتن یا بازیافتنِ تونلی از یادهای فراموش شده.

سیصد و نود و هفت

واقع بینی یعنی پایان دادن به تلاشِ متظاهرانه ی پر از خستگی با خواب.

سیصد و نود و شش

سوال اگر جواب داشته باشد سوال نیست. مقدمه است. جواب نقطه ای است که جانشینِ پیچ و خمِ علامتِ سوال می شود. هستیِ سوال به جست و جو است. به شوقِ کشف. به ندانستن های آگاهانه.

سیصد و نود و پنج

قدردانی یعنی پاسخی لطف آمیز به هر کوچک ترین نشانه ی شوق و ملاطفت.

سیصد و نود و چهار

سکوتِ آدمی است با خودش، دروغ های در لفافه ی کتمان است. سکوت برف است و می شود سر فرو برد درش و ندید و نشنید، خوابید. مُرد.

سیصد و نود و سه

صمیمیت یعنی رفاقتی آمیخته به شراکت در رازهای کوچک و شادی های بزرگ.

سیصد و نود و دو

آزادی که به قفسی که آدم را در بر گرفته نیست. قفس همیشه است. زمان. مکان. آزادی در دلِ آدم است. در ذهنش. خیالی است که پر می کشد، فکری است که دیوارهای آموزه های سالیان را در می نوردد. بی مکان می شود. بی زمان.

سیصد و نود و یک

وقفه مرگ نیست. آرام گرفتن است در میانه ی هیاهو. چندی فاصله گرفتن. ذهنِ متلاطم را به سکوت تسلی دادن.

یک هفته وقفه. نیازم به سکوت.

سیصد و نود

هماهنگی یعنی مهارتِ اشارات را خواندن. حاصلِ تمرین است. نگاهی تیزبین می خواهد و حساسیتی برآمده از توجه.

سیصد و هشتاد و نه

نفرت، همین نفهمیدن های قدیمی است. باورِ اینکه درکی حاصل نخواهد شد. سفت و سخت چسبیدن به زاویه ی دیدِ خود.

سیصد و هشتاد و هشت

قیاس سنجش است. سنجش چیزی بر مبنای چیزی دیگر. مناسبت میان شان ضرور است. مع الفارق است اگر آدمی را بخواهیم قیاس کنیم با آدمی دیگر.

سیصد و هشتاد و هفت

محبت ساده است. دلی است که می گیرد وقتی که تلاش می کند غم و خستگی دیگری را پاک کند اما نمی تواند آن طور که می خواهد.

سیصد و هشتاد و شش

دلگرمی یعنی حضورِ کسی که در روزهای سرما و سستی، گرما و شور و شوق بریزد در دلِ آدم.

سیصد و هشتاد و پنج

مبارک یعنی خوش ورای انتظار. انتظار که نباشد، هر نفس مبارک است؛ خجسته، بی هیچ سرخوردگی.

سیصد و هشتاد و چهار

اعتماد یعنی شریکِ ناگفته ها دانستن. در دایره ی نگفتنی ها راه دادن. دایره ی سکوت و اشارات. دایره اما وقتی در هم شکست مرزی نمی ماند میان درون و بیرون.

سیصد و هشتاد و سه

نگرانی های پیش از موعد چیست جز واقع پنداشتنِ قصه بافیِ ذهن؟ پیش داوری است. همان که اغلب به احتیاط برچسب می خورد یا عقلِ سلیم.

سیصد و هشتاد و دو

فعالیتِ مفید که فقط درس و پژوهش نیست. یک وقت هایی تمامِ روز می گذرد به گپ و گفت های به تعویق افتاده. مفید را احساسِ رضایتِ آخرِ شب تعریف می کند وقتی که قبل از خواب به روزت فکر می کنی.

سیصد و هشتاد و یک

گپ و گفت یعنی کمر راست کردن. به کلام بار را سبک کردن. بار زمان را. بار زمانه را.

سیصد و هشتاد

اخلاق در تجرید ساده است. وقتی تمام جزییات می شوند زواید قابل حذف. اخلاق اما تردید است. آگاهی به این تردید.

سیصد و هفتاد و نه

تشویق، شوق را با شوق جمع زدن است. ضرب کردن اشتیاق تو است در من. به سادگیِ یک کلامِ به موقع یا فشارِ مؤیِد دستی بر شانه.

سیصد و هفتاد و هشت

آسایش، خیالِ آدم است که از زیرِ بارِ دغدغه ها خودش را خلاص می کند.

سیصد و هفتاد و هفت

خسته یعنی پایانِ یک روزِ طولانی و ملامت شدن برای خطای ناکرده.

سیصد و هفتاد و شش

امید یعنی زندگی کردنِ آموخته ها، که احتمالِ صفر که محال نیست. در را باز گذاشتن برای آن ضعیف تر احتمال ها که نای بر در کوفتن ندارند. راه دادن شان در زندگی.

سیصد و هفتاد و پنج

سر و سامان یعنی سکان زندگی را دست گرفتن. ناله را با حرکت تاخت زدن.

سیصد و هفتاد و چهار

خطا که اشتباه نیست. خطا لاپوشانی اشتباه است. کتمان. از زیر بار مسئولیت شانه خالی کردن.

سیصد و هفتاد و سه

تردید بازیِ شاید بشود هایی است که از هستِ الان آب می خورد. قصه گو-پاره ی ذهن است که جولان می دهد.

سیصد و هفتاد و دو

درک را بی تقابل چه طور می شود تعریف کرد؟ رو در رویی می سازدش. رو در رویی با چاشنیِ تلاشی برای همپایی.

سیصد و هفتاد و یک

عشق یعنی گرمایی که نمی گذارد آفتاب بر دلی سرد و خشمگین غروب کند. نیرویی که بر لجبازی چیره می شود و ذهنِ منصفِ آدمی را بیدار می کند.

سیصد و هفتاد

کارما. اینکه واژه از چه زبانی ریشه گرفته در معنی اش بی تأثیر است. واژه ای است برای توصیفِ اصلِ بقای روابطِ انسانی. برای توصیفِ واکنشی که در پسِ هر کنش هست.

سیصد و شصت و نه

قفس یعنی سرپناه، حفاظ، جایی برای زنده بودن، برای نفس کشیدن فقط. تنگ اما، خیلی تنگ برای پرواز، یا حتی رویایش.

سیصد و شصت و هشت

استراحت یعنی آرام گرفتن. قرار یافتن. پریشانی را به چندی توقف تسکین دادن.

هشت روز می روم که استراحت کنم. هشت روز سکوت.

سیصد و شصت و هفت

درد، زبانِ تن است برای درخواست های پشتِ گوش انداخته شده، استراحت های به فردا حواله شده، بی مبالاتی ها.

سیصد و شصت و شش

عمر یعنی عبور، یعنی تغییر. عددِ ساعت و روز و ماه و سال نیست. عدد می گوید یک سال تمام شد. بر عمرِ اینجا اما، و بر عمرِ من تغییر بیش از یک سال است.

سیصد و شصت و پنج

تنش، خستگی است توأم با تقاضایی ورای توانِ آدمی در آن برهه از زمان.

سیصد و شصت و چهار

بی قراری یعنی از این شاخه به آن شاخه پریدن. یعنی شاخه ها را همه با هم خواستن. یعنی سنگریزه هایی که از دستِ آدم سر می خورند.

سیصد و شصت و سه

فاجعه اتفاق نیست. هستیِ فاجعه در انفعالِ آدمی است در قبالِ اتفاقاتی که بر سرش آمده. سکان را که دست بگیری، نیست می شود.

سیصد و شصت و دو

شب حدِ فاصلِ بینِ دو روز است. مرز را خواب است که محکم می کند. این است که بعد از شب بیداری، آدم نمی داند تا کجا دیروز بوده و از کجاش امروز شروع شده.

سیصد و شصت و یک

مرخصی یعنی رهایی از کار به اذنِ رئیس. رئیسی که نباشد مرخصی هم بی معنی می شود. از این جیب به آن جیب.

سیصد و شصت

خستگی یعنی حالی که دو ساعت را به هیچ تبدیل می کند. ناکافی برای هرکاری. ناکافی برای استراحت حتی.

سیصد و پنجاه و نه

دلهره، ذهن است که بی موقع به چیزی می پردازد. خیال است که به بیراهه می رود. دلهره از همان نیرویی آب می خورد که امید. مثل کابوس که از همان سرچشمه که رویا.

سیصد و پنجاه و هشت

غمخواری گوش دادن است، نه از آن دست که سنگِ صبور. که گوش دادنی از جنسِ عشق. پاسخی از جنسِ درک. تلاشی آگاهانه برای بهبود.

سیصد و پنجاه و هفت

معبد، جایی است برای آرام گرفتن. برای مواجهه با خود، برای نقاب به کناری افکندن. برای بعضی پرستشگاهِ حق است و محلِ عبادت. حق اما مگر می تواند با ناراستی و نقاب به یک جوی رود؟

سیصد و پنجاه و شش

عادت توقعی است بر تکرارِ آنچه در ذهنِ آدمی برچسبِ معمول خورده است. توقع آفتِ هیجان است. آفتِ شوق. مرگِ حواس.

سیصد و پنجاه و پنج

فرجام نهایتِ قصه است. آنجا که هر آنچه در طولِ قصه پیش آمده ناپدید می شود در برابرِ ابدیتِ فصلِ آخر. زندگی اما فصلِ آخر ندارد. این است که آدم تا هست، به فرجام نمی رسد.

سیصد و پنجاه و چهار

خاطره تصویری، صدایی، تماسی، یا تجربه ای است در گذشته که در ذهن چنان پر رنگ می شود که مسیر حواس به مغز را وارون طی می کند. زنده می شود.

سیصد و پنجاه و سه

کدام واژه، کدام تعبیر توصیف می کند آدمی را که پاسخِ درخواست را فقط در آری می بیند و بر نه چنان می خروشد که آگاه شوی که خواهش، از سرِ عادت بوده فقط؟

سیصد و پنجاه و دو

زیبایی پیش بینی ناپذیر است، آنگاه که حواسِ آدمی نوازش می شود به در هم آمیختگیِ اجزایی که تنهایی شان را به بی اعتنایی می گذرانده. اما ترکیب شان می شود ردی عمیق از لذتی از ناکجا وارد آمده بر خاطر.

سیصد و پنجاه و یک

نگرانی، شمشیرِ دو لبه ی علاقه است. نشانِ محبت است، نامحسوس، در دلِ ایشان. بندِ اسارت است در دستشان. در فریادشان برای محافظت از تو در برابرِ نامعلومی که در یأس شان جز شر نیست.

سیصد و پنجاه

واکنش یعنی چگونه ای که در اختیارِ آدم است. یعنی نوبتِ بازی را چه طور استفاده کردن. واکنش یعنی فعالیت را برگزیدن به جای انفعال.

سیصد و چهل و نه

بغض اندوهی است که مرهمی برایش در این نزدیکی نیست. بغض فریادی است که گوشی برایش در این نزدیکی نیست. بغض اشکی است که آغوشی برایش در این نزدیکی نیست. از فاصله آب می خورد.

سیصد و چهل و هشت

لطف بار نیست. لطف، اجابتِ خواهش است به پاسِ عزتِ خواهنده، به شوقِ دیدنِ شادی اش. پشتِ گوش که انداخته شد، به زحمتی می ماند. دیگر نه برای خواهنده شادی می آورد و نه لطف است.

سیصد و چهل و هفت

طنین یعنی تکرارِ صدا در سکوتِ بیکرانه ی ذهن. پژواکی از گذشته، که پرده می اندازد بر آواهای اکنون.

سیصد و چهل و شش

آفرینش یعنی دست را در گِل فرو کردن؛ تا آرنج. شکل دادنش به ضرب و نوازش. و بعد، صبوری کردن تا که خشک شود.

سیصد و چهل و پنج

تأخیر یعنی زمان را دیدن که تنها یکی پایه ی ارجحیت است. معادله را گسترده کردن تا که دیگر معیارها را هم پوشش دهد.

سیصد و چهل و چهار

اعتماد، به امانت سپردنِ اسرار است. امانت یک بار که برباد رفت، جبران و بازیافتن اش اگر نه ناممکن، تلاشِ پسیشه می طلبد.

سیصد و چهل و سه

طبیعی هم مثلِ انسانی از آن صفاتی است که هر چیزی را شامل می شود. حتی آنچه در نظرِ اول خلاف می نماید. طبیعی هر چیزی است که هست، همان طور که انسانی هر چیزی است وابسته به انسان. در انسانی نشانی از خوب یا بد نیست. همان طور که در طبیعی.

سیصد و چهل و دو

سوءتفاهم، نفهمیدن یا به اشتباه فهمیدن است. بی غرض. دردِسر آنجاست که خواسته های نهان، پرده می شود بر فهم. هر تلاشی به بیراهه می رود.

سیصد و چهل و یک

اتهام زدن یعنی قضاوت و حکم، بی فرصتِ دفاع. یک سویه.

سیصد و چهل

مطلق، بی چون و چراست. بی قید است. آدم مقید است اما. به بندِ زمان، به زنجیرِ حواس، به قفسِ خاطرات، تجربیات و درایت.

سیصد و سی و نه

بازیگوشی بر هم زدنِ روالِ معمول است. اهم و مهم های غالب را به کناری گذاشتن و از سرِ نو تعریف کردن شان.

سیصد و سی و هشت

سپاس تلاشی است برای شریک کردنِ یاریگرت در شادی. در کمک کردن اما شادی ای هست که آدمی را بی نیاز می کند از این همه.

سیصد و سی و هفت

عزتِ نفس یعنی نظرِ دیگران را جُستن درباره ی علایق شان. نه از سرِ ناچیز خواندنِ نظرِ خود، که از سرِ یگانگی ها.

سیصد و سی و شش

جوانی یعنی توانِ امید بستن، تکاپو برای برآوردنِ آرزوها. تفاضلِ سال ها فقط یک عدد است، بی ربط به زندگی.

سیصد و سی و پنج

مسئولیت اهمیتی است که آدمی برای کسی یا چیزی قائل می شود. انگیزه ای است که بر خستگی چیره می شود.

سیصد و سی و چهار

رفاقت یعنی من که خیال می کنم خود خواهی است فلان آرزو، و تو که خیال می کنی برآوردنش لطف است و کاری است که باید بشود.

سیصد و سی و سه

رسوب یعنی سکون و کهولت. یعنی آنچه به بی توجهی ریشه می دواند و به فراموشی تثبیت می شود.

سیصد و سی و دو

 دلهره یعنی آلودگیِ امید به یأس. ترس نیست. ترس به یک لحظه می ریزد به دلِ آدم. دلهره اما آرام آرام سرک می کشد و نامحسوس آدم را غرق می کند.

سیصد و سی و یک

زمان مایه ی تفاوتِ غرولندِ زیرِ لب است و فریاد. درد وقتی یکباره می آید فریاد می شود و وقتی مرورِ زمان می آوردش، غرولند. درد همان است. یکبارگی و شوک اما نه.

سیصد و سی

یک حدِ میانه ای هست، بینِ شتاب زدگی و مس مس کردن. آنجا که کارها انجام می شود. حاصلِ بهینه سازیِ کیفیت از یک سو و زمانِ صرف شده از دیگر سو. نمی دانم چرا واژه ای برای این حدِ میانه در ذهنم نیست.

سیصد و بیست و نه

آشفتگی نسبی است. اختلال است در نظمی که انتظارش می رود. وگرنه بی توقعِ ترتیبی در آنچه خواهد بود، آشفتگی را در قیاس با چه تعریف کنیم؟

سیصد و بیست و هشت

سوء تفاهم یعنی به بیراهه رفتنِ ترجمانِ واژگان و حرکات. یعنی بی اهمیتِ من که مهم و شاید حتی اَهَمِّ دیگری است.

سیصد و بیست و هفت

فرق است میانِ هنجار و اخلاق. هنجار آن است که عموم می کند و اخلاق؟  کیست که تعریفِ جامع و مانع بدهد از اخلاق؟

سیصد و بیست و شش

فداکاری در خودش منّت دارد. منّت و انتظار و تظاهر. باید واژه ای باشد برای وقتی که آدم برای دلِ خودش کاری می کند که دیگری خوش شود. بی منّت. بی توقعِ دیده شدن حتی. برای دیدنِ خوشی اش فقط. باید واژه ای باشد، واژه ای غیر از فداکاری. شاید عشق.

سیصد و بیست و پنج

قناعت یعنی بعد خرسندی ای که یک فنجان قهوه ی ترک می آورد، بعد از یک روزِ سخت. یعنی بزرگداشتِ لحظه و هست.

سیصد و بیست و چهار

لقب، سوار کردنِ صفتی است بر نام. خلاصه کردنِ یک آدم است با همه ی پیچیدگی هاش در یک واژه. چه مدح باشد، چه ذم، ستم است در حقّ انسان.

سیصد و بیست و سه

آرزو برای نرسیدن است. شایدی است در ذهن که آدم را به حرکت می آورد. "شاید" وقتی که شد، می شود آنچه بود: خاطره. خاطره نیرو است، توان است. اما برای حرکت، برای گذر از آنچه بود، شایدی لازم است.

سیصد و بیست و دو

تفاوتِ ظریفی هست میانِ سردرگمی و سرگردانی. این یکی درونی است و آن یکی را هر رهرویی ممکن است تجربه کند، چه سفرش به درون باشد و چه هجرت.

سیصد و بیست و یک

بیچارگی تلاشِ آدم است برای از سر باز کردن، برای دست برداشتن، برای یأس. بهانه ای است که آدمی را از امید، از زندگی باز می دارد.

سیصد و بیست

مرگ از کار افتادنِ تن نیست. مرگ سوختنِ تمامیِ رویاهاست بی آنکه امیدی یا آرزویی جوانه بزند از خاکسترشان. بددلی و یأس است که به اشتباه واقع بینی پنداشته می شود.

سیصد و نوزده

آقای بولگاکف جُبن را می گفت که بزرگترین گناه است. آنچه پرهیز از آن شایسته است.

سیصد و هیجده

منش یک حرکت یا یک کلام نیست. عمل ها و عکس العمل ها همه، آب خورِشان همان است. منش. این می شود که یک برخورد از یک نفر بر دل می نشیند و از دیگری بیجا می نماید.

سیصد و هفده

معذرت خواهی یعنی خود را به توجیه تبرئه نکردن. یعنی اندک خطای خویش را در قیاس با انبوهِ کاستی های جهان ناچیز نپنداشتن که این سیلاب از همین اندک ها آب می خورد.

سیصد و شانزده

واژه ابزارِ ارتباط است. و با این حال هر واژه یگانگیِ هر انسان را در خود دارد. واژه مرزِ باریکِ میانِ عزلت و همراهی است. پرده ای موهوم میانِ درک و سوءِ تفاهم.

سیصد و پانزده

به فالِ نیک گرفتن یعنی راه دادن به خوش بینِ درون که هم نشینِ واقع بین شود. یعنی بی تفاوت نگذشتن از بهانه های ساده ی شادمانی.

سیصد و چهارده

تأخیر یعنی کاری را پشتِ گوش انداختن. یعنی اهمّی یافتن. که هر مهمی اهمی دارد. و گاهی ذهن است که به بازی می گیرد اولویت ها را.

سیصد و سیزده

طعنه دامنِ تنگ و کفشِ پاشنه بلند است به پای او که ما را به تحقیر دخترانه می دید و اداهای غیورمردان بازیِ هر روزه اش بود.

سیصد و دوازده

عمر زمانی نیست که بر آدم می گذرد. گذرِ آدم است. آدمی را رفتن و باز رفتن و دیدن هاست که عمر می بخشد. سفرهای ذهن. سفرهای تن.

سیصد و یازده

پشیمانی از جنسِ تردید است. تردیدِ بعد از عمل. مقایسه ی قصه های محتمل، با واقعِ اکنون. شاید با هست. و هست هیچ وقت به بی نقصیِ قصه و شاید نمی شود.

سیصد و ده

بی قراری یعنی حرف زدن با یکی و فکر کردن به کاری دیگر، انجام دادنِ کاری و فکر کردن به رفتن به جایی، رفتن به جایی و فکر کردن به حرف های ناتمام. بی قراری یعنی پرش، یعنی ناتمام های پی در پی.

سیصد و نه

دوست داشتن یعنی اعتماد، یعنی در را باز کردن، پرده ها را کنار زدن، نترسیدن.

سیصد و هشت

توقع یعنی امید را واقع پنداشتن. ارجحیتِ آرزو بر هست. یعنی نشناختن. نفهمیدن. ناشناخته را به زنجیرِ شناختِ معوجِ خویش به بند کشیدن.

سیصد و هفت

خوشبختی یعنی دیدنِ جوششِ شادی در هر حرکتش، هر واژه ای که بر لبش می آید، در هر نگاهش.

سیصد و شش

رفاقت یعنی نگاه کردن به عمقِ چشم ها و اندوه را و خشم را و جتی نفرت را دیدن و پیمان بستن با خود برای درنوردیدنِ دورترین کرانه ها تا که زندگی برگردد به این چشم ها.
***
سکوت تا هشت روز دیگر...

سیصد و پنج

دانش حاصلِ استدلال است، استنتاج و منطق. آدمی اما تمام منطق و دلالت نیست. باور دستگیرِ آن پاره از آدمی می شود.

سیصد و چهار

تردید یعنی مبارزه ی امید با یأس. کلنجارِ شهامت با هراس.

سیصد و سه

بازی ورای تفریح است و لحظه های خوشِ رهایی کودکِ اسیر. بازی همین تهدیدهای هرروزه و دل نگرانی های هر لحظه است. همین تعاملاتِ هرروزه. هر کلام و هر حرکت تاسی است که انداخته می شود به امیدِ شِشِ زندگی.

سیصد و دو

تمسخر خشونتِ توسری خورده است. ریشخند، انتقامِ پَست است. طعنه، تعاملِ آمیخته به خشونت. تظاهری است به تمدن و فرهنگِ عدمِ خشونت، در اوجِ خشونت.

سیصد و یک

تنبلی یعنی یک بار تلاش. در دل و شاید حتی ناآگاهانه آرزو کردن برای شکست. و سرخوشانه شکست را بهانه کردن برای رها کردن.

سیصد

پشتگرمی یعنی صدای پشت تلفن که می گوید تعارف که نداریم ما با هم و می دانی که از تهِ دل است.

دویست و نود و نه

کینه یعنی بغضی که مجالِ اشک شدن نیافته، سکوتی که مجالِ فریاد شدن نداشته، دردی که به رسمیت شناخته نشده. یعنی دست به دست دادنِ مغلوب ها و چیرگی شان.

دویست و نود و هشت

سعادت یعنی عطرِ یک هلوی خنک در یک بعد از ظهرِ گرمِ تابستان.

دویست و نود و هفت

ویرانه را پشتِ سر گذاشتن یعنی امید و شوق به زندگی. مرده را دفن کردن هم. گذشته را رها کردن نیز.

پی نوشت. روزه ی اینترنت تا جمعه.

دویست و نود و شش

سرشار یعنی پر، یعنی لبالب، یعنی به مرز رسیدن. به آستانه ی محدودیت. و رفتن. فراتر. تا بی مرزی.

دویست و نود و پنج

خوشبختی یعنی خنده ی توی صداش وقتی که برایم قصه می گوید. قصه های زندگی. قصه های خوشی.

دویست و نود و چهار

صمیمیت یعنی درکِ متقابل. یعنی حیرتِ شیرینِ اعتمادی آمیخته به شوخی های شیرین. عاری از قضاوت و شتابزدگی.

دویست و نود وسه

قمار یعنی همین من، همین فرداهای نامعلوم، همین امید. یعنی نهالِ آرزو را آب دادن برای شکفتنِ گُلِ "شاید".

دویست و نود و دو

مبارزه یعنی آرامِ بر باد رفته. یعنی تلاش برای اثباتِ هستی که هست و نیازش به اثبات فقط در پست و بلندِ ذهنِ مبارز است.

دویست و نود و یک

حسرت یعنی پیاده روی در جایی که جان می دهد برای در آغوش کشیدن و دل را زمزمه کردن؛ تنها.

دویست و نود

مسافرت یعنی گامی خارج از چارچوبِ روزمرگی. مسافت کمترین اهمیت را دارد. ذهن باید به پرواز در آید. وگرنه آدم تا آن سوی کهکشان هم برود مسافرت نکرده است.

دویست و هشتاد و نه

نقطه، در ریاضیات  بی بُعد است. کمینه ی هست است. موهوم است. غیر قابلِ ترسیم. در کلام اما همین بی بُعد می شود تفاوتِ زخم و رحم. همین بی بعد می شود قوام بخشِ پایان هر حرف.

دویست و هشتاد و هشت

بدهی یعنی به اشتباه یا از سرِ نیازی پیش بینی نشده، فراخنای زندگی را گسترش دادن و مرزها را رد کردن. بدهی حسابی است بین آدمی و وسعش. 

دویست و هشتاد و هفت

قصه و افسانه تلاشِ آدمی است برای خدایی کردن. برای آفریدن، نه فقط تن، که روح هم. ظرف است؛ و مظروف احساسات و افکار. نهانِ راوی است در لفافه یا آشکار.

دویست و هشتاد و شش

توهم، پرده ای است در ذهن. می ایستد میان قوهِ ادراک و حواس. اندرونی را مجزا می کند از بیرون. بی منفذ.

دویست و هشتاد و پنج

تردید، لرزشِ قدم است، دلهره ی نرسیدن است در یک قدمیِ مقصد، پایین را نگاه کردن است روی پلی باریک.

دویست و هشتاد و چهار

بشارت، یعنی نشانه، یعنی اشارتی به خوشی های در راه، به آرزوهای در آستانه ی برآورده شدن.

دویست و هشتاد و سه

تفوق یعنی نگاهی که افقی می بیند فراخ تر، دورتر، وسیع تر. تفوق یعنی سَری که پر است از تصاویری که دیگران ندیده اند. پر از خاطراتی که برای دیگران افسانه است.

دویست و هشتاد و دو

معجزه درآمیخته ی حوصله است و امید و باور. کنار گذاشتنِ پیش داوری ها. داوری ها.

دویست و هشتاد و یک

نماد بندِ نازکی است که چیزهای به ظاهر بی ربط را به هم گره می زند. زنگی است که به صدا در می آید و یادهایی را از پستوهای ذهن می گشد بیرون.

دویست و هشتاد

قصه، زندگی را لباسِ خیال پوشاندن است. هنرِ اندازه بریدن و ظریف دوختنِ خیال که به قامتِ زندگی اندازه باشد، روایتی می سازد که در ذهن نقش می بندد.

دویست و هفتاد و نه

شگفت، رخدادِ مطلوب اما نامحتملی است، که درست وقتی خیال می کنیم نامحتمل مبدل شده به ناممکن، رخ می نماید. انگار کن که شبی ابری بروی پیاده روی. و درست وقتی فکر می کنی الان است که باران ببارد، مهتاب چکه کند از آسمان.

دویست و هفتاد و هشت

اتفاق یعنی توافق و همکاری. وقتی هزار و یک پدیده، کوچک یا بزرگ، دست می دهند به دستِ هم. تا آینده ای محتمل، تبدیل شود به گذشته. محتوم.

دویست و هفتاد و هفت

شکست یعنی فرصتی برای تأمل و از سرِ نو شروع کردن. همان طور که ویرانی مجالی است برای محکم تر از قبل ساختن.

***

مرخصی. تا سه شنبه.

دویست و هفتاد و شش

نوشتن یعنی تعامل همراه با درنگ. یعنی مجالی برای فکر کردن. مزمزه کردنِ واژگان.

دویست و هفتاد و پنج

جنون دست برداشتن از حساب و کتاب های معمول است. هشدارهای ترس را نشنیدن، زمزمه ی شوق را پی گرفتن. حتی بعد از سال ها.

دویست و هفتاد و چهار

خواب با استراحت فرق دارد. خواب ذهن را رها کردن است که برود برای خودش پرسه بزند. پرسه های آرام مجالِ استراحت است. اما ناآرام ها باری می شود بر تن حتی. آن قدر که بیدار می شوی. خسته تر از قبل.

دویست و هفتاد و سه

کلافگی و اضطرار، نیروی محرک است. آدمی را به پیش می راند. به آفرینش وامی داردش. خداوندگارِ هستی می سازدش.

دویست و هفتاد و دو

آزادگی یعنی وارستگی و حریت. دهخدا اما می گوید این تمامش نیست. آزادگی را می گوید علاوه بر این ها یعنی آسایش، آسودگی و شادی. آزادگی یعنی همتِ بلند و آگاهیِ مدام به بندهای خودخواسته. اندوه های خود خواسته.

دویست و هفتاد و یک

بی وطن کولی نیست. آواره هم نیست. بی وطن رنگِ آسمانش به اینکه کدام سوی مرز باشد وابسته نیست. بی وطنی تصمیمی است به از یاد بردنِ مرزها.

دویست و هفتاد

تسلا یعنی ته-مزه ی غمی که تمامِ تلاشش را کرده که فرو بدهد وقتی که زنگ می زندم که بگوید حالش خوب است. 

دویست و شصت و نه

خودشناسی یعنی گوشی شنوا برای شنیدنِ ناله هایی که در هزار پستوی ذهن دفن شده اند. یعنی ذهن را بازداشتن از زنده به گور کردن شان. قصه را پیش از به سرانجام رسیدن نمی شود دفن کرد.

دویست و شصت و هشت

فراغت یعنی رهایی از بار. یعنی مجالی برای استراحت. دراز کشیدن زیرِ آفتاب و تن به نوازشش سپردن و خیال را در باغِ ذهن رها کردن

دویست و شصت و هفت

روزه خویشتن داری است. پرهیز است. نه فقط از آنچه به درون می رود، به دل. که مراقبت از آنچه بیرون می آید.

دویست و شصت و شش

تنهایی با عزلت فرق دارد. عزلت به انتخاب است و تنهایی گاهی به ناچار. تنهایی آن است که از میانِ هزاران نام یکی را بر می گزیند به هر دلیل یا حتی بی دلیل، می گردد پیِ کسی به آن نام و همین طور بی مقدمه می گویدش سلام.

دویست و شصت و پنج

موج آن است که می آید چندی، و در برت می گیرد و می کشاندت به این سو و آن سو. آب فقط یک نوعش است. فکر هم هست. حس هم هست. خستگی هم هست. بیماری و تب. این ها همه موج اند. می آیند. می روند.

دویست و شصت و چهار

درد فریادِ تن است. وقتی که نشانه هاش را همه نادیده انگاشته است. به فریاد می آید. یاری می طلبد. پشتیبان. یا اقلاً استراحتی چند. تجدیدِ قوا.

دویست و شصت و سه

ملاحظه ترسی است که لباسِ محبت و رفاقت را می دزدد و متظاهرانه دم از نزدیکی می زند.

دویست و شصت و دو

آسایش یعنی صبح بیدار شدن و دوباره غلت زدن و موج خواب را گذاشتن که در بگیرد آدم را. بی دغدغه.

دویست و شصت و یک

حرف هایی هم هست که آدم باید نگه شان دارد ناگفته یا اگر مردِ گفتن است رو در رو بگوید. چشم در چشم. ظرافت مجموعه ی همین چیزهای کوچکِ اغلب از یاد رفته است.

دویست و شصت

استیصال یعنی ندیدنِ دانه های توی خاک؛ خیال کردن که همه چیز از بیخ و بن کنده شده و دیگر امیدی نیست.

دویست و پنجاه و نه

استفراغ، تلاشی است برای رهایی از آنچه درونِ آدمی تلنبار شده و رنج می دهدش. تهوع، آخرین اخطار است که چیزی هست که نباید باشد. افکارِ آشفته مثلا. گاهی باید واژه بالا آورد. برای رهاییِ ذهن.

دویست و پنجاه و هشت

بی حوصلگی یعنی وقتی که بی هوا شمشیر می زنی بی آنکه نگاه کنی کجا و چه طور. بی تفاوتی یعنی نگاهی که به خونِ ریخته از زخم می اندازی و می بینی که دلت چندان هم فشرده نمی شود.

دویست و پنجاه و هفت

فراموشی ترفندی است مذبوحانه برای رهایی از باری که بر دوش می کشیم.

دویست و پنجاه و شش

توهین در واژگانی که به کار می بریم نیست. قضاوتی است در ذهن. نا به جا، نه تنها به خاطر نتیجه ی قضاوت. که به دلیلِ نفسِ قضاوت. به واژه ها می شود لباسِ احترام پوشاند. اما در نهایت جایی درز می کند آنچه در زیر نهان است.

دویست و پنجاه و پنج

خوددوستی گرامی داشتِ آدمی است. دروازه ای است که دوست داشتنِ دیگری را ممکن می کند.

دویست و پنجاه و چهار

انقضاء یعنی بسرآمدن. انتها. پایان. یعنی رها کردنِ بقایای خالی شده از زندگی و آغازی سبک تر.

دویست و پنجاه و سه

بند و قفس در ذهنِ آدم است. گاهی همان نظمی که برای نوشته هاش داشته می شود بند. و میلی مهارناشدنی می آید به شکستنِ قفس. به شانه بالا انداختن که حالا مثلا دیرتر چه اشکالی دارد.

دویست و پنجاه و دو

اشتباه نیروی پیش برنده است. اشتباه در آدمی عطشی بر می انگیزد به حرکت. به تلاش.

دویست و پنجاه و یک

دلگرمی یعنی در آغوشِ گرمی که حتی وقتِ جنون هم برای تو جا دارد. 

دویست و پنجاه

 اقبال یعنی در زمانِ مناسب در جای مناسب بودن. یعنی مثلا نصفه شب باشد و گرسنه باشی و درست سرِ ساعتی که رستوران دیگر از آن به بعد کسی را راه نمی دهد برسی و غذات را بگیری.

دویست و چهل و نه

سقوط را به تضادش با اوج و فراز، به هم بستگی اش با خمودگی و ضعف می شناسد ذهنم. مجالی است اما برای از سرِ نو برخاستن. از هیچ دنیایی نو علم کردن.

دویست و چهل و هشت

زیرِ پوستِ آدم می خزد. بی تاب می کند آدم را. روی صندلی هم که نشسته باشد پاها را به رقصی می جنباند. هیجان یا چیزی فراتر از آن. نامِ این حال را چه باید گذاشت؟

دویست و چهل و هفت

حسرت یعنی بازی ای را باختن و فراموش کردن که بازی است. که برد یا باخت، در هر حال بازی است.

دویست و چهل و شش

وابستگی، دل بستگی یعنی اسارت. بستنِ شوق و شادی به حضورِ دلبند. آدمی از دوست داشتنی که پرِ پروازش داده بود قفس می سازد، بند به دست و بالش می زند.

دویست و چهل و پنج

ناکامل یعنی همه چیز، یعنیِ تشنگیِ آدمی برای چیزی که نیست. زندگی را قدر دانستن، هنرِ خوب دیدن است با وجودِ تمامیِ نقص ها.

دویست و چهل و چهار

دوری یعنی دلی که تنگِ درآغوش کشیدنِ تنی است در گوشه ای از این دنیا که دست ها کوتاه اند از حلقه شدن دورش و فشردنش به سینه. مسافت یا از آن بدتر محذورات؛ ترس.

دویست و چهل و سه

عبور یعنی نگاهی که می لغزد بر آنچه از نظر می گذرد. می لغزد بر زندگی. انگار که ماهی ای در آب.

دویست و چهل و دو

وسواس یعنی فکرِ آشفته. یعنی سخت گرفتن به زندگی. یعنی نگاه کردن به یین و یانگ و تلاش برای پاک کردنِ نیمه ی تاریک.

دویست و چهل و یک

بیابان. خلوت و سکوت. افقی صاف و دور از دست. آفتابی داغ و بی ملاحظه. و شبی که آسمانش آوار می شود بر سرِ آدم، بس که پر است و نزدیک. ترس یعنی چشم بربستن؛ این جادوها را همه با هم نمادِ ترس خواندن و گفتن که «زنهار از این بیابان».

دویست و چهل

بی تفاوتی یک سطلِ آب است بر آتشی در دل. وقتی که آتش به جای اینکه گرما بدهد و نور، شروع می کند به بلعیدنت. بی تفاوتی دفاعِ دل است در برابر شبیخون های خانمان برانداز.

دویست و سی و نه

سرگردانی یعنی گک شدن در هزارتوی فکر و خیال. یعنی حالِ آدمی که نمی داند کجای بازی است. حالِ کسی که از خواب بیدار شده و تازه فهمیده بیداری خود خوابِ دیگری است.

دویست و سی و هشت

تردید به روایتِ دهخدا یعنی بسی واگردانیدن. همه چیز از یک سنگریزه شروع می شود یک هستهِ آغازین. آدم شروع می کند به گردانیدنش در ذهن. فکر مثل برف است و گلوله بزرگ و سنگین می شود. بزرگتر و سنگین تر. اولش بازی است اما آوار می شود آخرش.

دویست و سی و هفت

پایداری با خستگی ناپذیری فرق دارد. استراحت از لوازمِ پایداری است. پایداری آن انگیزه ای است که صبح بعد از یک خوابِ راحت و طولانی، لبخند می آورد به لبِ آدم که این روز از آنِ توست. بیست و چهار ساعتِ کامل.

دویست و سی و شش

شهامت هميشه پرخروش نيست؛ گاهی‌وقت‌ها زمزمه‌ای‌ست در پايان روز كه می‌گويد «فردا دوباره تلاش خواهم كرد.»

مری آن رادماكر

Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow." / Mary Anne Radmacher

http://oldestfashion.blogspot.com/2012/03/blog-post_9040.html

دویست و سی و پنج

از دست رفتن در خود حسرتی دارد. نشان از بودی است که نابود شده. ازدست رفتن با گم شدن فرق دارد. دنبال گشتن ندارد. هیچی است که گسترده می شود و زندگی را می بلعد.

دویست و سی و چهار

امن یعنی بی هراس شدن. بیم را به کناری افکندن. آسایش. مأمن یعنی جایی برای همه ی این ها. مأمنِ تن، آرامِ چاردیوار یا نیمکتی در پارک در یک روزِ دل انگیز است. مأمنِ دلِ ناآرام اما خلوت است وآغوشی گرم؛ اگر نبود خلوت و مراقبه: خود-آغوشی.

دویست و سی و سه

تقویت یعنی نیرو بخشیدن. توانایی را افزودن. آدم تا وقتی در محدوده ی توانایی هاش قدم می زند نه دردی حس می کند و نه فشاری. نزدیکِ مرزها باید برود تا آرام آرام به تحملِ فشار و درد، مرز را بکشد تا دورتر. تحمل و امید.

دسترسی ندارم به اینترنت تا اطلاع ثانوی. امید که حداکثر تا دوشنبه.

دویست و سی و دو

ادایِ دِین فراتر از تشکر است. گردِ زمان گاهی می نشیند بر خاطر، تا روزی که مجالی فراهم شود برای پاسخی در خور. ادای دین، یعنی معادله را موازنه کردن.

دویست و سی و یک

جادو هرچیزی است که ورای توجیه های روزمره است. مثلا اثرِ شفابخشی که در تماس های انسانی هست. حتی ساده ترین هاشان. یک لبخند مثلا. یا یک نگاه.

دویست و سی

استقامت  یعنی زیستن، در آمیخته با امید و آرزو، با چاشنیِ شوق. 

دویست و بیست و نه

بیم، ترس و واهمه است. قوه ی خیال است به بیراهه رفته. فرسودنِ لحظه است به ترس از واقع شدنِ محتملی، به جای تلاش برای دیگر احتمالات.

دویست و بیست و هشت

فاجعه چیزی است که هر طور هم که نگاهش می کنی سرِ جاش نیست. پای "هر طور" که می آید وسط، همه چیز گنگ می شود. چه طور می شود هرطور را انجام داد؟ چه طور می شود مطمئن بود که یک "طور"ی از قلم نیفتاده؟

تا یک شنبه در مرخصی به سر می برم.

دویست و بیست و هفت

شکستن گاهی صدا ندارد. اصلا همان سکوت است که آدم را آگاه می کند که چیزی بود. که شکست.
شکستن، فروریختن است و گاهی دره این قدر عمیق است که تا بخواهد صدایی ازش به گوش برسد روزها و هفته ها و شاید سال ها می گذرد.

دویست و بیست و شش

اشتها شوق است برای چیزی، آرزو کردن اش، خواستن اش. محدود به غذا نیست. همان طور که گرسنگی. که نیاز است به چیزی، طلبی فراموشی ناپذیر. و میان طلب و شوق مِهری است. پیوندی ناگسستنی.

دویست و بیست و پنج

سرگردانی حالی است مستقل از جاده یا شهرِ غریب. گوشه ی خانه ی خودت هم دست از سرت بر نمی دارد. سرگردانی، سرگشتگی، حیرت. گم گشتگیِ آدمی است در هزارتوی درون.

دویست و بیست و چهار

دوستی گاهی دستی است که میانه ی حرف، تشکر یا عذرخواهی، می آید به ملایمت می نشیند روی لب، که می دانم، آرام باش و اینقدر بیهوده واژه حرام نکن.

دویست و بیست و سه

خوشبختی بدل شدنِ رویاها به خاطرات است. زیستن و به یاد آوردنِ و بازگفتن.

دویست و بیست و دو

تشریک یعنی هنباز کردن. در شراکت رازی است. یک را بینِ دو تقسیم کن. گاهی به جای نیم، مضاعف می شود.

دویست و بیست و یک

تعادل یعنی شب که می آید پس از روز روز که می دمد در انتهای تاریکیِ شب. یعنی استراحتی پسِ تقلا. و تکاپویی پسِ آرمیدن.

دویست و بیست

تنهایی گوش دادن به نغمه ای است که در هیاهوی روزمرگی ها راهی برای شنیده شدن نمی یابد. 

دویست و نوزده

تدریج نامی است که بر عدمِ حساسیت مان به تغییرات می گذاریم. برای فراموش کردنِ جزئیات، زیرِ سایه ی نهایتِ امر.

دویست و هیجده

رضایت لبخندی است که نه روی لب ها، نه توی چشم ها، که در بند بندِ وجودِ آدم می نشیند. آرامشی که در وجنات آدم نهان است.

دویست و هفده

مستی به تعبیرِ دهخدا غلبه ی سرور است بر عقل. در قاموسِ من اما مستی و سرمستی همپاییِ سرور و عقل است. درایتِ محض است. رهایی است.

دویست و شانزده

تغییر یعنی آنچه قبلا بوده و دیگر نیست یا آنچه نیوده و هست شده. تنهاقضی هست در ذاتِ مکررِ تغییر. تنها مکرری که بوده و هست و خواهد بود.

دویست و پانزده

دوست داشتن با نزدیک بودن فرق دارد. می شود دوست داشت کسی را، از جان و دل. و با این حال، گوشه هایی از زندگی را دور از او نگاه داشت. مایه ی قوتِ دوست داشتن است. دوست داشتنِ بی اسارت.

دویست و چهارده

فراموشی حاصلِ عادت است. روزمرگی و عادت فراموشی می آورد. فراموشی، عادت را می شکند. روزمرگی را هم.

دویست و سیزده

زندگی دست و پنجه نرم کردن است نه با دنیا یا زمانه. که با خود، با ترس های نهان، با نفرت های رخ در نقاب کشیده.

دویست و دوازده

درد فریادِ تن است برای جلبِ توجه. برای ابرازِ زندگی.

دویست و یازده

ملال، به ستوه آمدن است. بیزاری از آنچه هست یا دلتنگی برای آنچه نیست، دیگر نیست.

دویست و ده

خستگی به هم خوردگیِ دلی جویای تغییر است از مکررات. خستگی نازک شدنِ امید است. تاریکیِ سیالی است که آرام آرام از قوزکِ پا بالا می آید تا می رسد به سینه و گردن و حتی بالاتر. که امید را در خود محو می کند.

دویست و نه

دیگران یعنی کسانی بیگانه با تمامیتِ یک انسان. همه ی آدم ها را شامل می شود. حتی گاهی خودِ انسان.

دویست و هشت

تفاوتی هست میانِ حسِ گناه و احساسِ مسئولیت. گناه از قضاوتِ دیگران آب می خورد. مسئولیت تصمیمی فردی است.

دویست و هفت

بخشش فراموشی نیست. به یاد آوردن است، با جزئیات. دیدنِ آدمی، خطاهاش و اجتناب ناپذیری شان. لبخندِ آرامی است که می آید به لب. خانه می کند می کند در چشم.

دویست و شش

پیچیدگی تمایلِ آدمی است به رازآلود بودن. دور از ذهن و شگفت. 

دویست و پنج

ویرانی ناگهانی که باشد حیرت است و ناباوری، تدریجی اش اما بسته به عمقِ وابستگی، یا شکنجه است یا عادت و فراموشی.

دویست و چهار

اعتماد رهایی است. از ترس. از احساسِ ضعف. باور است به توانایی های خود.

دویست و سه

قرار یعنی آرام گرفتن. یعنی ثبات. ریشه دواندن. بهار به بهار سبز شدن. زمستان را محکم و متین گذراندن. حرکت اما از بی قراری است.

دویست و دو

رنج را می گویند که لازمه ی یافتنِ گنج است. رنج یعنی چه؟ راهی که طی می شود و دشواری هاش مگر جز گنج است؟ و رنج آیا چیزی جز ناتوانی های آدمی و نا امیدی هاش؟

دویست و یک

خیانت فریبی است در پاسخِ اعتماد. ضربتی که از دری وارد می شود که خود گشوده ای. همتِ عالی می طلبد، باز کردنِ دوباره ی در.

دویست

قدردانی یعنی نگاه کردن به راهِ طی شده و به یاد آوردنِ تمامیِ کمک های آگاهانه. و ناآگاهانه حتی.

صد و نود و نه

اسارت ربطی به فاصله ی دیوارهایی که دور آدم اند ندارد. بندی است در ذهنِ آدمی. منعی ناپیدا. وگرنه درونِ یک سلولِ انفرادی هم می شود موتزارت را همراه برد* و تنگی و تنهایی را به سخره گرفت.

* اشارتی به یکی از لحظه های نابِ فیلمِ رهایی از شاوشنک

صد و نود و هشت

خیال پنجره ای است که ذهن باز می کند وقتی که هوای تازه می خواهد.

صد و نود و هفت

خاطره نامی است که بر گذشته ی محوی می نهیم که تلخی هاش در چین و شکنِ گذرِ زمان مستهلک شده.

صد و نود و شش

عجز توجیه ذهن است برای کاهلی. برای نخواستن. برای ترسان پا پس کشیدن. ناتوانی یعنی چه؟ ناممکن چیست؟

صد و نود و پنج

ارتباط یعنی تلاقی دادنِ دو هستی، مبادله ی خوشی ها، پیروزی ها، دلگرمی ها و نیز اندوه ها. یعنی روایاتِ متقاطع.

صد و نود و چهار

نقاب که همیشه پوسته ای بر چهره نیست. گاهی عملی است که پنهان می کندت. مثل خرد کردنِ پیاز وقتی دلت گرفته اما نمی خواهی برای کسی توضیح بدهی اشکهات را. نامحسوس. فریبنده.

صد و نود و سه

آواره، سرگردان، در بِدَر و غریب نامی است که سفرنکرده بر مسافر می نهد. بر ماجراجو.

صد و نود و دو

خستگی نه در تن که در روانِ آدمی است. جراحاتِ روح گاهی شدیدتر از پا می اندازند آدم را.

عدم دسترسی به اینترنت به مدت یک شب

صد و نود و یک

کوشش گاهی در دست نگه داشتن است. در درنگ. در چیره شدن بر خیال های تلخ.

صد و نود

غیبت به متضادش معنی می شود. عدمِ حضور. نیستی. اما گاهی بهتر از حضور حس می شود. عمیق تر و واضح تر. برای حس شاید این حضور است که به عدمِ غیبت معنی می یابد.

کدام مُقدَّم است بر دیگری؟

صد و هشتاد و نه

خالی با هیچی فرق دارد. حصاری است پیرامون هیچی: پوچی.

صد و هشتاد و هشت

هیجان در هم آمیختگیِ امید و بی صبری و شوق است. حالی است که دقیقه ای را به عمری بدل می کند.

صد و هشتاد و هفت

معما اسمی است که بر آنچه نمی دانیم می گذاریم. آنچه نمی دانیم و امید داریم که بینا شویم به حقیقت اش. اینکه حقیقت چیست و چه طور می شود تشخیص اش داد اما خود معمایی است.

صد و هشتاد و شش

ایده، قصه ای است که به محکِ عمل گذاشته شده.

صد و هشتاد و پنج

بطالت دو معنی دارد که آب شان به یک جو نمی رود. بیکاری و کاهلی و معطلی از یک سو، شجاعت و دلیری از سوی دیگر. شهامت است گاهی روزی را به خود اختصاص دادن حتی اگر که در قاموسِ روزگار کاهلی نامیده شود.

صد و هشتاد و چهار

آزادی پندارِ شیرینی است که وقتی واردِ میدانِ عمل می شود، آدمی را عریان با خودش روبه رو می کند. 

صد و هشتاد و سه

دلتنگی یعنی نشستن کنج خانه، و ترانه ی آینه ی فرهاد را زیرِ لب زمزمه کردن.

صد و هشتاد و نه

خالی با هیچ فرق دارد. خالی چیزی است حصاری است پیرامون هیچ. پوچ.

صد و هشتاد و دو

همیشگی فریبی است از جنسِ اطمینان. دیواری است که در برابرِ تغییر می کشیم. از سر ترس، از شدتِ یأس.

صد و هشتاد و یک

لرزه ای است که بر اندامِ صدای آدمی می افتد وقتی از آنچه عمیقا متأثرش کرده می گوید. چیزی از جنس شادی ای چنان عظیم که در واژه ها و صدا نمی گنجد. چه می نامند این حال را، شور؟ شیدایی؟

صد و هشتاد

حوصله را همیشه در معیتِ صبر می بینیم. حوصله اما متین تر از صبر است. محبتِ بی هیاهو.

صد و هفتاد و نه

روزِ مبادا بهانه ای است برای زندگی را به بعد موکول کردن. بهانه ای با پشتوانه ی هزار هزار سال درایتِ بشر.

صد و هفتاد و هشت

آرامش را و آهستگی را و طمأنینه را با تنبلی نمی شود معادل کرد. تنبلی صورتی از ترس است. هراس از بیهودگی.

صد و هفتاد و هفت

انرژی در طبیعت به اصطکاک مستهلک می شود و در آدمی به ترس. اصطکاک گرما می آفریند و ترس سرما. با این حال شباهت شان آنقدر هست که بشود گفت ترس اصطکاکِ ذهن است با زندگی.

صد و هفتاد و شش

توقع تنگ چشمی است. بی حسی است در قبالِ الطافِ کوچک.

صد و هفتاد و پنج

تصمیم چیزی است از جنسِ عمل. آنچه لقلقه ی زبان است اغلب تلاشی است برای گریز از عمل، از تصمیم.

صد و هفتاد و چهار

مرگ متضاد زندگی نیست. همراه و هم پیاله اش است. قابی طلایی است دورِ حیات.

صد و هفتاد و سه

انتخاب می کنیم. هر روز، هر لحظه. هر انتخاب بهایی دارد. بها گاه چیزی است که صرفِ آن انتخاب می کنیم. مثلا زمانی که به پاش صرف می کنیم. گاهی چیزهایی است که انتخاب نکرده ایم و حسرت شان مانده.

صد و هفتاد و دو

بیماری و رنجوری از تن فراتر می رود. نه دردِ تن، که شکنجِ روح است که امان می برد.

صد و هفتاد و یک

ترس و ناامیدی و دلهره و دلشوره. مرگ در لباسِ مبدل. 

limited access to internet with no Farsi keyboard for a day.

صد و هفتاد

نظم یعنی آراستن، برپای داشتنِ کاری. دستی که می لرزد چه طور می تواند نظمی ظریف بیافریند؟ از دلِ لرزان و فکرِ آشفته چه انتظاری می رود؟ مشتی بر میز کوبیدن برای غلبه بر لرزش. دل را و فکر را چه می شود کرد؟

صد و شصت و نه

امنیت توی آدم است. به محله و شهر نیست. وگرنه که آدم گاهی توی خانه ی خودش هم ناامن است. حس اطمینان بخشی است که گاهی اعتماد خوانده می شود. نترسیدن نیست. امید است به زندگی.

صد و شصت و هشت

آیش که فقط برای مزرعه نیست. که یک نوبت چیزی توش نکاری تا خاک قوت اش را بازیابد. روابط انسانی هم گاهی آیش لازم دارند. اندکی فاصله. مجالی برای بازیافتن.

صد و شصت و هفت

عذابِ وجدان خشمِ نهانی است که نشانه رفته به سوی خطاهای خود. میلِ بهبود است، به بیراهه رفته.

صد و شصت و شش

کامل، درست، بی نقص. مفاهیمِ مجردی که هزاران سال است ترکه هایی بر روانِ آدمی اند. به گفتنِ اینکه هیچ چیز کامل نیست هم جای زخم هاشان به یکباره محو نمی شود.

صد و شصت و پنج

آرزو بازی امید و ترس است. خواستن و نخواستن. آرزوهامان اگر که یقین به برآمدن شان داشتیم زمین تا آسمان تغییر می کردند. در آرزوها حقیقتِ آدمی نهان است.

صد و شصت و چهار

راز یعنی لبخند فروخورده و نگاهِ شیطنت آمیزی که لذتی را به انحصار خود در آورده. در رازها انحصار طلبی ای هست.

صد و شصت و سه

بی اعتنایی دفاع اولیه ی ذهن است در برابر ضربه های نامنتظر. طعنه های در لفافه.

صد و شصت و دو

دوراندیشی اسمی است که بر خیالِ تسلط بر زمان می گذاریم. توهمی که داوطلبانه می گذاریم دست و پامان را ببندد. حال مان را محدود می کنیم برای اجتناب از آینده ای محتمل. دوراندیشی اغلب بوی ناامیدی می دهد و ترس.

صد و شصت و یک

خلأ همیشه در فضا نیست. گاهی در ذهن است. در میانه ِ گپ و گفت.  وقتی ناگهان انگار دیگر هیچ حرفی نمانده برای گفتن. خلأ در فضا دما ندارد. اما در ذهن سرد است.

صد و شصت

بخت حساسیت آدم است به نقاطِ درخشانِ زندگی. نقاطی که همیشه هستند اما گاهی نگاه مان بر این نقاط نابیناست و بیهوده بر روزگار و بخت لعنت حواله می کنیم. نگاه مان تیره است و از تیره بختی می نالیم.

صد و پنجاه و نه

اعتراف فقط به گردن گرفتن خطا و پذیرش مسئولیت نیست. اعتراف، بیرون آمدن از مخفی گاهِ امن و ناشناخته است. مجال دادن است به دیگران که ببینند آدمی را؛ به تمامی اش، با همه ی نقص و نااستواری اش، زیر نور مستقیم.

صد و پنجاه و هشت

تفاهم یعنی همدیگر را فهمیدن و معرفت حاصل کردن. تفاهم را اغلب در تشابه می جوییم. اما شباهت چیست جز خیالِ ساده دلانه ی فهمیدن دیگری، با قرار دادن اش در قالبی آشنا؟ سوءتفاهم عمیقی که سهل انگارانه درک می نامیم اش.

صد و پنجاه و هفت

ترس اغلب به نام های دیگر شناخته می شود: احتیاط مثلا. یا دوراندیشی. مراقبت. اسمش هر چه که باشد، به قولِ آقای بولگاکف در مرشد و مارگریتا، بزرگترین گناه جبن است.

صد و پنجاه و شش

طعنه کلامی است که وقتی سکوت را شکسته خراش به تنش افتاده؛ ضرب دیده. کنایه سخنی است که وقتی می خواسته از هزارتوی ذهن و سکوت خودش را بکشد بیرون، آن قدر خم شده که عضلاتش گرفته و دیگر نمی تواند قامت راست کند.

صد و پنجاه و پنج

ترس، امیدِ به بیراهه رفته است. امیدی است تحتِ سلطه ی تردید.

صد و پنجاه و چهار

ممنوعیت، محرومیتِ تحمیلی است. محرومیت از هست ها؛ که اگر نبود، محرومیتی می شد معمولی. غصه ای و سازشی و تلاشی. از ممنوعیت اما اشتها زاییده می شود. اشتیاق و کنجکاوی. از همان لحظه که آدم و حوا با ممنوعیت رو به رو شدند، بهشتِشان رو به زوال رفت.

صد و پنجاه و سه

بی اعتنایی آفتِ روابطِ انسانی است. به زور نمی شود توجه نشان داد ولی. توجهِ به اجبار مثلِ سم پاشی کردنِ مزرعه است و کشتنِ آفت های آشنا. راه برای آفت های دیگر باز می شود. آفت های بعضاً سهمگین تر.

صد و پنجاه و دو

امید، خیالی است که آدم را از درون گرم می کند. خیالی است که آدم وقتی می رسد به دره ای بی پُل در مسیرش، بال نمی دهدش که از دره بپرد، نه. خیالی است که در یک تنه ی درخت پلی می بیند برای ساختن.

صد و پنجاه و یک

زندگی بی دوست داشتن می خشکد. پوک می شود از درون. دوست داشتن شق القمر نیست. به سادگیِ لبخندی است به غریبه ای در  مترو. لبخندی که لبخند به ارمغان می آورد.

صد و پنجاه

قدردانی و ارج نهادن، قدرت است؛ مایه ی سرزندگی و شادی های کوچکِ بی بدیل. اغلب اما زیرِ بارِ زیاده خواهی و جاه طلبی فرسوده می شود.

صد و چهل و نه

طعنه ی بی رحمانه ی روزگار است تنهایی توی آغوشِ کسی که خیال می کند با بازوانی که دورت حلقه کرده دارد تنهایی را پس می زند.

تنهایی کیفیتی است در احوالِ درونیِ آدم. ربطی هم به شمارِ آدم هایی که در شعاعِ پنج متریِ آدم هستند ندارد. اصلا حتی گاهی هر چه تعدادشان بیشتر، تنهایی عمیق تر می شود.

صد و چهل و هشت

قضاوت ترجمه کردنِ حال است به زبانِ گذشته؛ و اطمینان به صحتِ ترجمه.

صد و چهل و هفت

تردید به جسارت و دل به دریا زدن معنا می دهد. اطمینان توهمی است برای گریز حتی اگر شده برای یک مدتِ کوتاه.

صد و چهل و شش

خوشبختی، آرامشِ بعد از طوفان است. پیاده رویِ طولانی است با یک دوست. امیدِ بازیافتن.

صد و چهل و پنج

امید نیرویی است به ودیعه گذاشته شده در وجودِ آدمی. از همان دست که حیات. به پاسداشتِ حیات.

صد و چهل و چهار

خنده درمان است. عمیق که باشد پل می شود بینِ جزیره هامان. یا که فانوس دریایی ای، راهنما.

صد و چهل و سه

خاطره کیسه ی آب گرمی است برای روحیه ی آدمی، که شب های سرد زمستانی را دلنشین می کند.

صد و چهل و دو

تنهایی روبه رو شدن است با نهانِ درون. بی مجالِ فراموشی و روگردانی.

صد و چهل و یک

فراموشی داروی مخدّر ذهن است برای تسکینِ دردِ زخم های قدیمی و حسرت ها. راهی بِه از تخدیر باید.

صد و چهل

پیش داوری از اطمینانِ عمیقی سرچشمه می گیرد که آدمی به قوه ی مشاهده و استنتاج خود دارد. و اطمینان فریبِ وسوسه انگیزی است برای گریز از انبوهیِ ممکن ها.

صد و سی و نه

می گویند گرسنه نبودی که عاشقی یادت بره. گرسنگی، عشق بی ادعایی است و نه فقط به غذا. به هر چیزی می شود گرسنه بود.

صد و سی و هشت

شرمندگی صمیمت را به زوال می برد. بارِ شرمندگی را به جبران و نه به فرار سبک کردن از چیزهایی است که وصفشان می شود آنچه حافظ می گوید:

دردیّ و سخت دردی، کاریّ و صعب کاری

صد و سی و هفت

تاوان درد را که پاک نمی کند. دردی است، راهی است برای فهمیدن. تاوانِ حقیقی از نقطه ای شروع می شود که درد در درک محو می شود.

صد و سی و شش

پختگی و بلوغ است که آدم از عرشِ اعلا بیاید پایین و به جای انکارِ مشکلاتش، پیِ راهِ چاره برود.

صد و سی و پنج

سخت گرفتن به خود، وسوسه ای می شود برای پنهان کردنِ خطا. برای لاپوشانی مبادا که خدشه ای به چهره ی بی نقصی که ساخته ای وارد شود.

صد و سی و چهار

صداقت، شهامتِ روبه رو شدن است با آنچه پسندمان نیست.  

صد و سی و سه

مسئولیت پذیری دست برداشتن از بازی هایی است که برای پنهان کردنِ آنچه در زیر نهان است می کنیم. آشتی با خود.