احساس به خزعبل گویی افتادگی دارم. از این به بعد اینجا هر وقت که ایده ی ناخزعبلی داشته باشم چیزی می نویسم. بازمانده ی روز را ولی به روالِ قبل نگه می دارم. تمرینِ نوشتن و فکر کردن های شبانه.

ششصد و هشتاد و دو

کشاکشِ اشتیاق و صبر. کجاست مرزِ ترس و پا پس کشیدن با صبر و مشق زدن؟ کاش آدمی را چون دانه ای در خاک مرزِ بردباری و گندیدن معلوم بود.

ششصد و هشتاد و یک

برهوت یعنی فکر من. یعنی بیابانی که راه و بیراهش یکی است. جایی با چاهی گم شده در گوشه ای. و امیدی به یافتن. برهوت یعنی اشتیاقِ بیشتر به یافتنِ چاهِ آب. تقلا.

ششصد و هشتاد

آدمی را از خاک نه، از گِل آفریدند. انعطاف پذیری را در ذات است. خشکه مغزی از یک جا نشینی می آید. از مرگی که آب از وجود می برد و کلوخی می گذارد خشک و بی قواره.

پس نوشت. دارد می آید اینجا. سه سال و اندی است این همه آب و خاک بینمان افتاده بوده و حالا هیچ شده و قرار است دو روزی با هم باشیم. مرخصی می روم ده روز.

ششصد و هفتاد و نه

مثلِ خاکِ ترک خورده ی بیابان که خالی است از آب. ترک اما جای پای آبی است که بوده. در خالی بودنِ جای چیزی، اشارهِ محوی هست به ایام بودنش. دلتنگی پرده ای می شود و رنجش ها را می پوشاند.

ششصد و هفتاد و هشت

کارهای ناتمام، تصمیم های پشتِ گوش انداخته، سفرهای نرفته... ناتمامی در ذاتِ زندگی است. تمامیت آنِ مرگ است.

ششصد و هفتاد و هفت

رقصیدن روی طنابِ باریکِ "می توانم"، روی دره ی عمیقِ "نمی توانی"ها. رویا و امید است دست به دست هم داده.

ششصد و هفتاد و شش

سرنوشت یک لحظه است. تدریجی در کار نیست. مرگ در یک آن اتفاق می افتد، اولین نفسِ حیات هم.

ششصد و هفتاد و پنج

از یادداشت های قدیمی:

اطمینان از کجا به فرهنگ لغات راه پیدا می کند؟ آدمی و خطا و اطمینان را چه طور می شود در یک کاسه ریخت بی آنکه اطمینان خیلی سنگین و سخت ته نشین شود؟ انگار کن آب و شکر و خاک. آدم و خطا و اطمینان. ته نشین می شود. سنگ می شود. سنگ که تویش آب نیست. اطمینان هم از آدمیت خالی می شود.

ششصد و هفتاد و چهار

استغنا یعنی

زیر آفتاب خیالت آب شدن

رفتن

به سراب دل نبستن

استغنا یعنی

یک آسمان پرنده و

یک زمین چرنده را ندیدن

از همه‌ی دنیا بی‌نیاز بودن

چشم پوشیدن

فقط همین باغ نارنج را نفس کشیدن

فقیر یک نفر شدن

دل باختن

استغنا یعنی

دست‌های تو


عباس معروفی

تا یک هفته نیستم. دو روزِ پیش هم سرماخورگی و تنبلی اش بود...

ششصد و هفتاد و سه

تب، داغیِ تن نیست. ذهنِ آشفته است و خواب و بیداریِ در هم آمیخته. مرزهای شکسته.

ششصد و هفتاد و دو

آن قطره ی آخر نه بزرگ تر است، نه سنگین تر، نه تلخ تر. گنجایش، نهایتی دارد و قطره ها، آخرینی...

ششصد و هفتاد و یک

کوچ یعنی بریدن و خداحافظی های ناگزیر. یعنی سردرگمی های تلخ و شیرین. دلتنگی ها و آشنایی های جدید.

ششصد و هفتاد

شکست نیست اگر آدم به کاستی های وجودش نگاه کند. اگر خودش را با کاستی هاش در آغوش بگیرد. شکست، جدالِ بی سرانجامی است که با نپذیرفتن و نشناختنِ خود به دامش می افتد.

ششصد و شصت و نه

انتظارِ بر باد رفته است. توقعی از خود. مثلا خیالِ زیباییِ تن و از دست دادنش به ناکامی، به ضعف، به بیماری. شرمی بی دلیل. خجلت و پنهان کاری.

ششصد و شصت و هشت

معجزه یعنی همین الان

همین من

همین تو

همین باران...

مریم نوابی نژاد

ششصد و شصت و هفت

جهنم حسرتی است که آدم به گور می برد. پشیمانی از نکردن ها و نبودن ها. از رفته های بی بازگشت و زمان های گم شده.

ششصد و شصت و شش

فاصله دو سر دارد. نزدیکی میانِ دو تن است. نمی شود نزدیکیِ بیشتر از دو نفر را توصیف کرد. رفاقت نزدیکیِ دو تن است و عشق، همراهی دو نفر.

ششصد و شصت و پنج

آرام باش عزیز من آرام باش
حکایت دریاست زندگى
گاهى درخشش آفتاب، برق و بوى نمک، ترشح شادمانى
گاهى هم فرو مىرویم، چشمهاىمان را مىبندیم، همه جا تاریکى است

شمس لنگرودی

ششصد و شصت و چهار

عزت نفس و از تک و تا نیفتادن. تحقیر کردن همیشه با تحقیر شدن همراه نیست. واکنش های آدم وزن شان بیشتر از آن است که به چشم می آید.

ششصد و شصت و سه

آفتِ آفرینش است، انکارِ یکتایی، تلاشی برای تکرارِ دیگری، پا گذاشتن جا پای دیگری، بی لغزش. مرید بودنِ مرادی.

ششصد و شصت و دو

بی نظمی و بهانه هم پا می شوند. با تأخیر دست به یکی می کنند. بی حاصلی به بار می آورند. بی حاصلی چنگ می زند به روحیه و امید، می کشدشان به مردابِ تنبلی.

ششصد و شصت و یک

می شود بر صندلی چرخدار دنیا را در نوردید. فلج در ذهنِ آدمی است. ترس است که آدمی را اسیر می کند؛ اسیرِ لباسی، اتاقی، صندلی ای.

ششصد و شصت

کهولت به سن و سال نیست. حسِ خشک-مغزی و بی حاصلی است که آمیخته شود به یأس. خیالِ پایانی است که زودتر از راه می رسد.

ششصد و پنجاه و نه

خیال، دستاویزِ آدمی است در روزهای از نفس افتادگی. خیالِ خاطراتی که روزی قصه هایی خواهند شد برای گفتن.

ششصد و پنجاه و هشت

به سادگیِ کنار زدنِ دستی که برای نوازش دراز شده، قصه به وجود می آید. روایتِ لحظه های کوتاه است، بی رحمی های کوچک و دل شکستگی های کوچک.

ششصد و پنجاه و هفت

توهین ضربه زدن است به نقطه ی حساس. زیر پا گذاشتنِ نبایدهای تمامِ عمر. حکایت هاست در توهین های هر زبان. راویِ عمیق ترین دلهره ها و ترس های آدم هاست.

ششصد و پنجاه و شش

گاهی دفاع بهترین راه پیشروی است. گاهی فقط باید سنگر گرفت و از توی خاک نقب زد و پیش رفت. پشتکار زیرِ زمین و در تنهایی است که معنا می یابد. بی تشویق، بی پاداش.

ششصد و پنجاه و پنج

ناپایدار یعنی چه، اگر که یادی بماند در خاطر؟ پررنگ و پر از احساس. خاطره پایداریِ یک لحظه است.

ششصد و پنجاه و چهار

چرا هیچ کدام از زبان هایی که می شناسم واژه ای برای ضمیرِ سوم شخصِ تنهای جمع ندارند؟

ششصد و پنجاه و سه

هجمه ی صدا به پرده ی گوش، تصاویر به پلک های خواب زده. حمله ی ضرباهنگِ به جمجمه. تجاوز صورِ مختلف دارد. حریمی است بی پروا شکسته شده.

ششصد و پنجاه و دو

رنج لختیِ عادت را می شکند. رنج را از هر طرف که نگاه کنی رنج است و هیچ کامِ سالمی نیست که شیرین بشود ازش.

پس نوشت. از خلاف آمدِ عادت بطلب کام را یادت هست آقای حافظ؟ خب همیشه هم این طورها نیست. خوش به حالِ تو ولی به هر حال. ما که بخیل نیستیم.

ششصد و پنجاه و یک

درد یعنی نفس های بریده ی پشتِ تلفن وقتی که دستت از در آغوش کشیدنش کوتاه است. یعنی لحنِ بی تفاوتی که ناگاه سکوت می شود و صدای بالا کشیدنِ بینی و لحنی که هنوز بی لرزش و بی تفاوت است. درد یعنی نبودن وقتی که باید باشی.

ششصد و پنجاه

دندان سرِ جگر و حرف ها در خون و جراحتِ دل خفه کردن. سکوت و بهانه ها را به چاه ریختن. دردهای واقعی لال می کنند آدم را وقتی که صبر تنها چاره است.

ششصد و چهل و نه

بهترین ها لزوما ماندگار نیستند. غریزه ی بقا گاهی دیوار می شود برابر انسان. آن چیزی که توی آدم با این غریزه می جنگد، آن ایده آل-گرای پنهان. اسمش می شود وجدان، معرفت یا مرام مثلا.

ششصد و چهل و هشت

دانش پیش برنده نیست. مهارت هم. نیرویی دیگر است که آدم را به شب بیداری وا می دارد. که قرار از آدم می گیرد تا کاری انجام شود، چیزی آفریده شود. شوق شاید یک نامش باشد. یا عشق مثلا.

ششصد و چهل و هفت

چروک خوردگیِ ذهن و خارشِ چشم. کوفتگیِ شانه ها و لب های ترک خورده. گاهی چاره ی خستگیِ فعالیت است.

ششصد و چهل و شش

مثلِ کوسه ای که شتابان می آید و به یغما می برد. مثلِ خورشید که به افق که نزدیک می شود سریع تر می سُرَد. مرگ در نمی زند.

ششصد و چهل و پنج

شب های خستگی و مداومت، نوشتن ها و باز نوشتن ها، کلافگی ها و شوق، رویاها و دلهره ها. شب های مشق.

ششصد و چهل و چهار

جمله های ناتمام و خیال های تکه تکه. نفس های نیمه کاره ی هق هقه های ساکت است. آشفتگی همان نیمه های گمشده است.

ششصد و چهل و سه

تمامش دود می شود. نابود می شود. در سکوت. در آزردگی های بر زبان نیامده. در کج فهمی های بی حساب یا شاید هم با حساب. سوءتفاهم.

ششصد و چهل و دو

قشنگ آفرینش لبخندترین شادی دنیا در چشم‌های توست

قشنگ یعنی دست‌های من

که از عطر نارنج‌هات

مستی از سرش نمی‌پرد

قشنگ یعنی لب‌های تو

که یک باغ آلبالوی رسیده را

در آن شهید کرده‌اند

عباس معروفی

ششصد و چهل و یک

در مبارزه، در جنگ، هر چه قدر هم به رنگ و لعابِ جوانمردی و آزادگی گره اش بزنی، تو بگیر پهلوان، اصلا رستم، تنگ نظری هست. جنگ خط کشیدن است بین ما و آن ها. خطی از آتش.

سهراب می میرد.

ششصد و چهل

هراس و دلهره ی مبادا رنجاندن ها. نوشتن ها و انتظارِ پاسخی یا لبخنده ای. بی صبریِ ساکتِ دلهره ناکِ امیدوار. آن حالِ آغازِ رفاقت و رابطه. اسمش چیست؟

ششصد و سی و نه

دردِ بی درمان است. خانمان برانداز. می آید مثلِ طوفان و می شوید و می برد و تو می مانی عریان. قماری است که از آن چاره نیست. می بازی و می مانی و باز می بازی. عشق.

ششصد و سی و هشت

مثلِ نیرویی که شهرزاد را می راند به کامِ نامعلومِ خانه ی شاه. همان شوقِ شاید بتوانم، همان خیالِ چاره ای که بی تو ناچار است. دلیلِ زندگی و ادامه دادن در میانه ی طوفان. انگیزه.

ششصد و سی و هفت

نفرت مخالفِ عشق نیست. در نفرت احساسی هست آتشین. گرچه آزارنده با این حال ارتباطی هست، زنده و محکم هنوز. مقابلِ عشق، بی تفاوتی است. بی حسی. مردن و مرده پنداشتن.

ششصد و سی و شش

بلوغ یعنی دیدنِ وقایع آن طور که هستند، آن طور که در هفتاد سالگی به خاطر خواهند آمد.

ششصد و سی و پنج

زبان آینه ی احوالِ آدم است. وگرنه همان ماه که بر سرِ عشاق می تابد بر سرِ تنهایان می تابد. همان بارانی که رقص می آورد، آینه ی تمام نمای اندوه و مرارتِ دیگرانی می شود.

ششصد و سی و چهار

آدم از پسِ دلهره بر می آید. از پسِ کارهای ناتمام هم. از یأس می گذرد وقتی که کوه را می شکند به هزاران سنگریزه و ذره ذره کنار می زندش. اراده است که می رانَدَش.

ششصد و سی و سه

چوبِ دو سر طلاست. قبولش منت است و نپذیرفتنش اهانت. حرفِ بی اساسِ خانمان برانداز است. تعارف.

ششصد و سی و دو

همین پیمان های شکسته، همین طعنه های نیش دار، همین نشنیدن ها و مجال ندادن ها. همین جنایت های روزمره.

پس نوشت. یک هفته مسافرت. تا شنبه نیستم.

ششصد و سی و یک

اسطوره روایتی است در جست و جوی معنایی بر واقعه. ورای آنچه شد می گردد پیِ هستیِ پنهان در پیش آمد. تاریخ نیست، نقلی است از آنچه شد، که هنوز و هر روز هست.

ششصد و سی

انگیزه به استخوان می ماند. نباشد، آدمی می شود یک کیسه ی وارفته. انبوهی از استعدادهای خاموش و توانایی های گره خورده. می بندی شان به استخوانِ انگیزه و راه می روی. می دوی. می روی.

ششصد و بیست و نه

ماهِ نیمه و آسمانِ بی ستاره. پنجره ها ستاره های شهرند. سایه ها، هزار و یک قصه ی ناگفته.

ششصد و بیست و هشت

منبر، صندلی نیست که می نشیند برش با چانه ی گرم. طرزِ فکر است. خیال اینکه من می فهمم و تو نه. من بهتر می فهمم و تو نه.

ششصد و بیست و هفت

دلخوشی: غروبِ آفتاب روی رود و من روی دوچرخه در جاده ی حاشیه ی رود و نسیمِ اوایلِ پاییز توی موهام. احتیاط را گذاشتم توی کوله پشتی.

ششصد و بیست و شش

شهامت صدایِ مرددی است که خاموشی را می شکند. نفسی است که بی مهابا بر می آید. گامی است خلاف سیل. زندگی است با همه ی تردیدها و دلهره هاش.

ششصد و بیست و پنج

راهِ پس و پل های آبادِ پشتِ سرِ هر چه قدر هم پشت گرمی، عاقبت قدم را سست می کند. احتیاط شاید حافظِ تن باشد اما معصوم ترین قاتلِ جان است.

ششصد و بیست و چهار

رفاقت به سابقه نیست. به سال و ماه نیست. یک جمله است گاهی. یک اشارتِ سر. نشانی از درکِ متاقبل در هیاهوی زندگی.

ششصد و بیست و سه

کوتاهیِ شب های مشق های ناتمام و کش آمدن شان در اتاقِ انتظار، پر از امید و دلهره. نسبی.

ششصد و بیست و دو

خشونت قربانی می گیرد. انگار که شمشیری بی دسته. ضربت بر قربانی هر چه محکم تر، آسیب عمیق تر. ردِ ناپیدای خشونت بر جانی. آن درد، آن زخم.

ششصد و بیست و یک

بنفش یاسیِ کمرنگ، آن قدر که به سفیدی می زند، فردیت همین بازیِ رنگ است در خاکستریِ بشریت. همین ته رنگ های محو.

ششصد و بیست

خنده خوشی نیست. گاهی هم از سرِ ناچاری است. انگار که ذهن گریز می زند از مردابی که می خواهد در بر بگیردش با سبک و شوخی گرفتنِ همه چیز.

ششصد و نوزده

درد و خاطره. بازیِ حافظه است. کمتر از یک ثانیه شاید بوده باشد. در یادِ آدمی اما کش می آید. انگار که دورِ کُند ضبط کرده باشندش. خیلی آهسته و آرام از لحظه ی لغزش تا عدمِ تعادل و زمینی که نزدیک و نزدیک تر می شود...

ششصد و هیجده

بی ثمری مرگ است. زندگی را به یغمای زمان باختن. قمارِ بی برد...

ششصد و هفده

مثلِ نگاهِ مردِ بی خانمانِ خوابیده گوشه ی ایستگاهِ قطار. مثلِ خیالِ آسوده ی رهگذرانِ شتابان. مثلِ چشمانِ خشکِ من که دیگر اشک درشان جمع نمی شود. مثلِ جای تو. خالی.

ششصد و شانزده

توقعاتِ بیجا و اتهاماتِ ناروا. همین اشتباه می کنی های بی پشتوانه و نمی فهمی های قبل از گفت و گو. دلخوری.

ششصد و پانزده

زنی می رقصد و عالمی خیال برش می دارد که زادگاهِ زن حقِ قضاوت می دهدشان. زنی زندگی و رویاش را می رقصد و حرمت فردیت گم می شود در غوغای فرهنگِ زادگاه و سیاست. تنگ نظری.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=517276171679821&set=a.102107073196735.4429.102099916530784&type=1&ref=nf

ششصد و چهارده

حالِ دخترکی که صبح از جا بر می خیزد و می دود توی باغچه. قهقهی که بر می کشد از خوشیِ دیدنِ اولین بهار نارنجی که روزها چشم انتظارش بوده. پیروزمندی.

ششصد و دوازده به اضافه ی یک

نحوست نه عدد است، نه شکستگیِ آینه، نه جهتِ نعلِ اسب. نحوست خیالِ بیمار است. حافظه ی رنجوری است که خوشی ها را می فرستد به سیاهچال و چنگ می زند به تلخی. می کندشان فرشِ سرای خاطره، پرده شان می کند به پنجره ی حواس.

ششصد و دوازده

دردِ نامنتظرِ استخوانی که سال ها پیش شکسته. دردی قدیمی و آشنا. مثلِ بوی کنده ی توی اجاق و غباری که کمرِ شکسته اش در اتاق به پا می کند و سرفه های بعدش. آشنایی همیشه به خوشی نیست. گاهی هم به هراس است. یا درد.

ششصد و یازده

مرز یک خطِ فرضی است که آدم ها به خیال شان باهاش به زمین می خواهند نظم بدهند. بهانه است برای ساده کردنِ تفرق. برای ساده قانع شدن که خوب و بد را جدا می کند. در هم است در هر دو سو ولی. خوب و بد در هم است و مرز خطی فرضی است در خیال ها، گذران از میانِ انبوهیِ خوبی و بدی ها.

ششصد و ده

آخرین رشته ای که جانی را بر لبه ی پرتگاهی نگه داشته. آخرین قطره ای که جام گنجایش را دارد. آخرین نه قوی تر است، نه بزرگ تر. بحثِ زمان و مکان است فقط. و امیدی که بهش بسته است.

ششصد و نه

حسد یا تو بگو غبطه. دیدن و نداشتن و خواستن و نتوانستن. ناکامی و بیکارگی و یأس. تکان بخوری ناکار می شود.

ششصد و هشت

خستگی را خواب درمان است و بی حوصلگی را تغییر و جنبش. به پُستِ هم که می خورند: بی تابی و بی خوابیِ توامان. دردِ بی درمان. علاجش آتش و غار. مراقبه.

ششصد و هفت

مرورِ فرصت های برباد رفته. به یاد آوردنِ سفرهای نرفته و گپ های در سکوت به فراموشی سپرده شده. پشیمانی.

ششصد و شش

ناخوشی به معنای ساده ی کلمه. خوش نبودن و تلخیِ کام و غبارآلودگیِ نگاه. غمی عمیق که ناگاه می نشیند بر گُرده ی آدم.

ششصد و پنج

میلی است به انزوا. به عزلت. شوقِ تنهایی است و سکوت. غارنشینی های گاه به گاه. خلافِ دلتنگی است. یا دلتنگی برای خویشتن.

ششصد و چهار

مثلِ بادی که توی موها می پیچید. مثلِ چمنی که انگشت های پا را قلقلک می داد. مثلِ حسِ ترِ شبنم روی چمن ها. مثل دویدن روی پرچینِ سنگی. بازیگوش.

ششصد و سه

حضوری محدود به دیده شدن، به شنیده شدن. نیازی عمیق به تأیید. زندگیِ مجازی پنهان شدنِ این نیازهاست در پسِ هنجارهای زاده ی این نیازها.

ششصد و دو

سالروز. روزهایی که در حافظه ی زندگی پررنگ می شوند. روزهای تاریخ ساز که گذرِ سال ها یادشان را کمرنگ که نمی کند هیچ، حیرت می آورد بر زمانِ گذشته. مثلِ تولد. مثلِ مرگ. مثلِ کوچ.

ششصد و یک

مراتب دارد. از چک کردن های روزانه ی صندوقِ پست، یا سرک کشیدن های هر از چند دقیقه از پنجره، تا نگاه های خیره به خاکِ تیره در پیِ یک جوانه ی کوچک. مراتب دارد بی صبری. از اشتیاق تا دلتنگی.

ششصد

قرصِ ماهِ حریفِ دردهای آدمی است. نوش داروی ازلی. بالای سر تنهایی ها و شاهدِ دیوانگی ها.

پانصد و نود و نه

لاکِ آبی و دامنِ نارنجی. آفتابِ تابان و نسیمِ روزهای آخرِ تابستان. وطن برای بنفشه ها اگر که جعبه های کوچکِ چوبین است، آدمی از آن هم سبک سفرتر است. همین چیزهای کوچکِ بی وزن.

پانصد و نود و هشت

تجربه اسمی است که آدم بر خاطره های تلخ می گذارد اغلب. تجربه اما همه ی لجظاتِ زیسته است. تمامِ لحظاتی که بشریت زندگی کرده. انحصاری نیست.

پانصد و نود و هفت

خوشبختی یعنی بوی غذای خانگی توی راه پله، باز کردنِ در و یک نفسِ عمیق.

پانصد و نود و شش

برداشت واکنشِ روایت است با تجربه ها و آموزه های آدم ها. یعنی همین مباحثه های بعد از تماشای یک فیلم. یعنی تمامِ قصه هایِ توی یک روایت.

پانصد و نود و پنج

پذیرفتنِ هدیه. فراموش کردنِ غرورِ بیجای سن و سال و راه دادن به دیگران. ورای سپاسگزاری، ملاطفت است.

پانصد و نود و چهار

واقع گرایی یعنی به جای یک ساعت غرولند، در پانزده دقیقه کار را به سرانجام رساندن.

پانصد و نود و سه

آدم یک دردی را می خواهد دوا کند آخرش مجبور می شود عطاش را بدهد به لقاش. اسمش می شود عوارضِ جانبی و گاهی دمار از روزگار در می آورد.

پانصد و نود و دو

خاطره تابیدنِ نوارِ زمان است. پریدنِ سوزنِ زندگی به خراشی است، تکراری ناگاه و یادی گرم و زنده.

پانصد و نود و یک

جالب لزوما دلنشین نیست. روایتِ جذاب می تواند درباره ی زمختی های بشریت باشد. دلنشین ها هم گاهی کسالت بارند.

پانصد و نود

مثلِ عکس های قدیمی و لبخندهای جامانده از لحظه های رفته. مثلِ خاطراتِ روزهای گذشته و امیدِ عمیق تر شدنِ خطوطِ لبخند در یادِ زندگی. وسوسه ی غرق شدن در یادها. خاطرات و مخاطرات.

پانصد و هشتاد و نه

ترجمانِ قصه در ذهن بر تلاطمِ خاطرات و تجربه ها. هر قصه هزار قصه می شود و در زندگی ادامه می یابد. داستانِ بی پایان.

پانصد و هشتاد و هشت

دلتنگی آمیزه ی ترس و غم است. که بی ترس می شود شوق، و بی غم می شود دلنگرانی های راهِ دور.

پانصد و هشتاد و هفت

از پا افتادگی به تن نیست. متقاعد شدن است به بیچارگی. به تلخ کامی. وگرنه می شود آدم بیفتد به خاک، همانجا بماند نیمه جان، بیهوش. بعد چشم باز کند به قشنگیِ زندگی و بلند شود باز.

پانصد و هشتاد و شش

تبدیل کردنِ چاردیوار به خانه. از غاری مأمن ساختن به نقشِ پیروزمندی ها و قصه های زندگی. استقرار.

پانصد و هشتاد و پنج

طعنه های مثلا بی هوا، به کسی که ورودش را به گوشه ی چشم دیده. بی رحمی.

پانصد و هشتاد و چهار

سوخته، مثلِ ایده های ناتمامِ قصه ای به فروش رفته. مثلِ شخصیت های بی سرانجامی که پشتِ پرده ی فرو افتاده از یاد می روند.

پانصد و هشتاد و سه

شوقِ شروع کردن از نو. هیجانِ باز کردنِ یک دفترِ جدید و نوشتنِ اولین واژه. شورِ شنیدنِ اولین آوا. امید است به عاری ماندن از اشتباه تا دورتر، تا دیرتر.

پانصد و هشتاد و دو

یگانگی در خود عزلتی دارد. در بی همتایی تنهایی هست. و نوع بشر را یگانگی ای هست و عزلتی: فردیت.

پانصد و هشتاد و یک

نامعلوم را هم می شود به لباسِ فرخنده ی شگفتی و زندگی در آورد و هم می شود ردای شومی بر تنش کشید. روحیه همان لباس است.

پانصد و هشتاد

تعارف بلای رفاقت است. در خطِ احتیاط راندن است، آن قدر آهسته که گاهی مرگ می آورد. دلزدگی و فراموشی.

پانصد و هفتاد و نه

ورای شوقِ لحظه ای را دیدن. سبک سنگین کردنِ هزینه و برآمد. واقع بینی در تقابلِ امید نیست. حصار هم نیست. تو بگیر عصای دست، توی سنگلاخِ نامنتظر.

پانصد و هفتاد و هشت

بی خانمانی است که به وجود آدم های نزدیک بدل می شود به میهمانی. آدم ها گاهی واژه های نامربوط را به هم گره می زنند.

پانصد و هفتاد و هفت

مرزِ میانِ کنش و واکنش. آن لحظه ی درنگ و تعلیق. آن جا که شاید، می شود. که امکان، هست می شود. آستانه.

پانصد و هفتاد و شش

جهنم، هزارتوی ذهنِ آشفته است. نه امانی، نه گریزی.گناه و ملامتِ ناگزیری است که می پیچد به هم و اسیر می کند.

پانصد و هفتاد و پنج

دنیای مجازی یعنی همین میدانچه ای است که ذهنِ یکی عطسه می کند و ساعتی بعدش جماعتی سرماخورده ی آن عطسه است. مجاز در فرهنگِ دهخدا، رهگذار است.

پس نوشت. یک چندی می روم یک جایی که نه اینترنت باشد نه تلفن. مرخصی از هیاهو. تا دوشنبه.

پانصد و هفتاد و چهار

از بازی های ذهنِ آدمی است که بیزاری از خویش را زیرِ نامِ عشق پنهان می کند. فرار از تنهایی نیست. راه دادنِ دیگری است به عریانِ درون، برای شریک شدن در شوقِ بودن. شوقی باید باشد اما و ملاطفتی به خود.

پانصد و هفتاد و سه

امانِ آدم را می برد. عادت کردن و ناامید شدن از آفرینشِ دوباره. بی تفاوتی مرگ است.

پانصد و هفتاد و دو

انفعال همین کاسه ی چه کنمی است که به دست می گیرد، همین بیهوده چرخیدن ها و ملامت ها و نشستن به امیدِ منجی و قهرمانی که زندگی را و دنیا را از این رو به آن رو کند.

پانصد و هفتاد و یک

همان تلاش برای نزدیک شدن، برای فهمیدن. برای کنار زدنِ برچسب های ساده انگاری و دیدنِ تمامیتِ زندگی هرچند ناممکن. همان تلاش و تقلاست رفاقت.

پانصد و هفتاد

تلخی می رود به لباسِ واقع بینی و گریبانِ امید را می گیرد. دلهره.

پانصد و شصت و نه

مثل برف روی هم می نشیند و انبوهی می شود. شب و روز می گذرد و سخت و سنگ می شود. تیشه می خواهد یا آفتابِ گرم. کلام تیز می شود و شانه ای می خواهد برای اشک های درد. دلخوری.

پانصد و شصت و هشت

شک ابزاری است برای فائق آمدن بر یقینِ بی سبب. برای تضعیفِ تعصب. برای بازآفرینیِ جهانِ کهن، در انداختنِ طرحی نو.

پانصد و شصت و هفت

هزینه ای است که می پردازیم برای به دست آوردن. نمی شود گرفت و نداد. دریغ کردن ندارد. بها ندادن خود هزینه بر است. اصلِ بقا.

پانصد و شصت و شش

غبطه، رشکِ بدونِ بخل است. آرزومندی است. شوق است به بهبود. بخل ورزی که بیاید به میان می شود حسادت. مرزی باریک است میان شان.

پانصد و شصت و پنج

سرک کشیدن به گوشه های دیگران، نور انداختن به اتاق های تاریک شان و سوزاندنِ تمامیِ خاطرات، مثلِ فیلم های نور دیده. فضولی.

پانصد و شصت و چهار

نامعلومی را یک کاسه کن با بدبینی، با اطلاعاتِ ناقص، با چشمانِ نیمه بسته و گوش های نیمه بسته و صداهای مبهمِ پشتِ دیوار، می شود دلهره.

پانصد و شصت و سه

آدم را می برد بیرون از ورطه ی حس و ادراک، نادیده گرفتنِ دیگران. دنیای کوچکی آفریدن که دیگرانش نقشِ بر دیوارند. زندگی در حباب. جنون.

پانصد و شصت و دو

استراحت لغتش طلب دارد. تمنا. آسایش جستن است. نیاز است. مرزی مشکوک بین استراحت و آسایش.

پانصد و شصت و یک

مرگ تراژدی نیست. بی موقعی است که امان می برد. غافلگیری است که نفس را بند می آورد. اشتباهی بودن است زمان و مکانی که نباید. تراژدی.

پانصد و شصت

خاطره یک نوای موسیقی است که عالم و آدم را بخار می کند و خیالِ روزگاری دیگر را می آورد. عطرِ خوش چایی است که آدم را می برد به میانه ی یک گپ و گفت.

پانصد و پنجاه و نه

حالِ کسی که یک روز صبح بیدار می شود در دنیایی دیگر. مواجهه با تغییری عظیم یا آرزویی بزرگ. حیرانی.

پانصد و پنجاه و هشت

بهانه نیست، بخشش هم معادلِ تضعیف و تحقیر نیست. فهمیدن است. جایی در پسِ ذهن داشتنِ گوشه ی های دیگرِ این کرباسی که بشریت است.

دیشب اینترنت نداشتم. این هم حتی بهانه نیست. حتی در قرنِ بیست و یکم.

پانصد و پنجاه و هفت

جنگ فقط کشتار و کشورگشایی نیست. جنگ آزار دادنِ آگاهانه است. می خواهد به کلام باشد، یا سلاح. تحریک کردنِ دیگری است به نفرت.

پانصد و پنجاه و شش

روراستی و صداقت لطف است، نه به دیگری، به خود. باری است پنهان شدن، هراس از هستی و به بیراهه کشاندن تخیل.

پانصد و پنجاه و پنج

کیمیا همین خوشی های کوچک است، تک جمله های از ته دل. رضایت های ساده. آن یک قدمی که آدم بر می دارد به عقب تا تمامیتِ حاصل را ببیند. آن حسِ فتبارک.

پانصد و پنجاه و چهار

نشسته یک جا، منتظرِ معجزه. معجزه نشانِ توانمندی نیست که. آیه ی عجز است. توپ را از زمین خود بیرون انداختن. ناامیدی است در لباسِ امید.

پانصد و پنجاه و سه

اسمش را بگذار انرژی منفی، نفوسِ بد، چشمِ بد، قانونِ مورفی. وقتی در میانه ی کاری ناگاه سدی علم می شود برابرِ آدم. یأس است که آدم را زمین گیر می کند. نومیدی.

پانصد و پنجاه و دو

اعتماد به نفس. همین حرف های کوچک. همین قهقهه های سرخوش به طعنه ها. همین هاست که آدم را پارانویید معکوس می کند. که باورش باشد که عالم و آدم نقشه می چینند که شاد کنندش.

پانصد و پنجاه و یک

خسته یعنی مجروح و آسیب دیده. بیهودگی آسیبِ ذهن است. ناکامی و تلاش های بی سرانجامِ منتهی به نومیدی. خسته می شود آدم. امید که باشد خستگی نمی ماند.

پس نوشت. اینترنت نداشتم دیشب. دیر شد.

پانصد و پنجاه

تحمل یعنی کژدار و مریز زندگی می کنیم. یعنی از ترس اینکه اگر بگذریم خالی بماند دنیامان، می مانیم و جگرمان را گاز می زنیم و ارزشگذاری هم می کنیم که اصلا همین درست است.

پانصد و چهل و نه

پیش بینی ناپذیری خصیصه ی زندگی است. هراس و امید هر دو فرزندش اند. آدم گاهی برای از چیرگی بر فرزندِ ناخلف، پدر را می کشد. امید هم اما فدا می شود این میان.

پانصد و چهل و هشت

هزار و یک کارِ موازی، حواسِ تقسیم شده، حوصله ی تکه پاره. تعویق قاتلِ شوق است.

پانصد و چهل و هفت

مثلِ شب بیداری و پاشویه ی مُرده. مثلِ کوبیدنِ آب در هاون. یا حوض به غربال خالی کردن: بیهوده.

پانصد و چهل و شش

یأس زمین می زند آدم را. عمر را تلف می کند در پیِ فرصتِ بی خدشه و زمانِ کافی. در پیِ راه مطمئن و بی خطر. درد همه جا هست. هراس و خطر هم. یأس تصمیم است اما. اراده ی بیراه رفته.

پانصد و چهل و پنج

خشمی که ازشگفتی و سردرگمی سر بر می آورد. یا شماتتی که ازترسِ فروخورده زاده می شود مثلا. درکِ متقابل یعنی احساسات را به هیولایی هزار چهره بدل نکردن.

پانصد و چهل و چهار

از آگاهیِ نصفه نیمه آب می خورد. از خبرهای شاید و مبادا. از تماس های بی خداحافظی. از نامه های سربسته. نگرانی، حالِ ناخوشِ گوش به زنگی.

پانصد و چهل و سه

بیگانه پنداریِ دیگری است. دامنِ خود را پاک تر از دیگری دیدن بدون نگاه به مسیرها، بدون در نظر گرفتنِ نقطه ی شروع. قضاوت.

پانصد و چهل و دو

کلافه رشته های به هم تابیده است، انبوهیِ در هم پیوسته ای است که ساده می شود گم شد درش. سرگشتگی است در هزارتوی خویش.

پانصد و چهل و یک

عدالت، امیدِ انتزاعیِ بشر است به دیوان. قضاوتِ دیگری، یک سویه به قاضی رفتن است. به دفاعیه هم ربط ندارد. زندگیِ دیگری نزیسته، قضاوت سویِ دیگری ندارد.

پانصد و چهل

امید بستن است به دیگری. حواله کردنِ مسئولیت به کسی دیگر به امید استراحت. خوابیدن است در قفس. حماقت.

پانصد و سی و نه

واکنشِ آدمی است به زیادگی ها. خوشی یا سختی؛ از سر که گذشت توفیر نمی کند. دلزدگی همین نزدیک هاست.

پانصد و سی و هشت

ترس، زندانِ رویاهای آدم است. سقفی کوتاه بر سرِ آرزوها. مباداهایی که اراده را به بند می کشند.

پانصد و سی و هفت

حساسیت، وزنِ کلام است. به گوینده اش ربط دارد. به خاطراتِ بی ربط و باربط. به حال و روزِ آدمی و به گپ و گفت های پیش و پس.

پانصد و سی و شش

دردِ دل قصه ای است که عمده اش واقع شده در زندگی. تعبیری از زندگی است برای تحمل پذیر کردنِ بار.

پانصد و سی و پنج

انگولک کردن احساسات، بازیچه گرفتنِ عواطف، چنگ زدن به غددِ اشکیِ مخاطب بی منطقِ روایی. نمی دانم به چه واژه ای وصف می شود.

پانصد و سی و چهار

تمسخر شمشیری است که آدم از پنبه می سازد. از حرف های فرخورده و خشم های سرکوب شده. تفاخرِ حقیرانه ای است به ضعف.

پانصد و سی و سه

از مدارِ آرام و قرارِ خود خارج شدن، جمعِ آرامِ بشریت را در نظر گرفتن و به جای بیشینه کردنش در حبابِ کوچکِ عزلتِ خود، در دایره ای بزرگ تر بهینه کردنش: مدارا.

پانصد و سی و دو

گفت و گو، دو سر دارد. متهم هم حتی حقِ آخرین دفاع دارد. بی گوش دادن، می شود نطق. می شود خطابه.

پانصد و سی و یک

ملامت، دستِ پیش را گرفتن است. روبه روی آوار ایستادن و انگشتِ اتهام را به سینه ی دیگری فشردن پیش از آنکه آگاهی اش بیاید. همان ماجرای برنده آن است که مشتِ اول را بزند.

پانصد و سی

بیراهه، هوس است که به لباسِ آرزو در می آید. سراب است که آدم را می کشد به بیابان، به گم شدگیِ بی پایان.

پانصد و بیست و نه

افسانه تلاش بشریت است برای آفریدنِ دنیایی دیگر، آدمی دیگر. سرک کشیدن است به دنیاهایی موازی.

پانصد و بیست و هشت

دور اندیشی نقابی است که آدم می گذارد بر چهره ی ترس هاش، تا موجه شان کند، تا حق به جانب آزادی خودش بفروشد به اطمینان.

پانصد و بیست و هفت

آرزو به دسترس که نزدیک می شود، می شود شوق، می شود امید، می شود دری که کافی است گوشه ی پادری را بزنی کنار و کلید را برداری و در را باز کنی.

پانصد و بیست و شش

یک نفر بیاید آشفته و کمک بخواهد. هر کاری می توانی بکنی براش. آخرش که به نتیجه نرسیدی به یک آهِ عمیقِ حالا می بخشمت برود. ناسپاسی است. طبیعتِ آدمی است و امیدِ بر باد رفته.

پانصد و بیست و پنج

عبث یعنی آب را بریزی توی هاون و هی بکوبی و بکوبی. یعنی کارها را پیش ببری اما بی شوق و مثلِ ماشین، به بهای زمانِ از دست رفته، عمرِ نزیسته.

پانصد و بیست و چهار

استقامت بی درد و سختی نمی شود. سنگلاخ که باشد راه، آن موقع است که معنی پیدا می کند. بر چمنزار همه آهو می شوند.

پانصد و بیست و سه

پشت گرمی یعنی دستی که از پشت شانه ها را نگه می دارد وقتی که محتویاتِ معده را، و درد و رنج را داری می ریزی بیرون.

پانصد و بیست و دو

پایمردی یعنی به تصویری، خیالی دل بستن. بی مهابا پی اش گشتن. رفتن تا کوه قاف حتی، یا مثلا آن سویِ هزار دریای مرگ و هراس.

پانصد و بیست و یک

وداع یعنی دیدارِ آخر، بی امیدِ دیدار در آینده ی نزدیک. یعنی قصه را باد سپردن تا شاید کِی.

پانصد و بیست

بی تابی یعنی نبودِ چیزی را حس کردن اما ندانستن که چه. بیهوده وار دورِ خود گشتن.

پانصد و نوزده

امید یعنی باز گذاشتنِ در. یعنی راه دادن به اتفاقاتِ بهتر که بیایند.

پانصد و هیجده

«قرار» یعنی این که نزدیک صبح یواش بخزی توی تخت، دست راست‌ت را آرام از زیر بالش رد کنی، ببری آن طرف تخت، بگذاری روی صورت‌ش، بی‌صدا. بودن‌ش را نوازش کنی.

سر هرمس

پانصد و هفده

تمام شدن را کرده ایم مرادفِ پایان، هم طرازِ مرگ. تمام اما سرشاری است. به بار نشستن است. گیرم به کوتاهی رقصِ شکوفه های گیلاس باشد در باد که سالی یک هفته یا دو بیشتر نیست اما تمام است.

پانصد و شانزده

آیش یعنی کشت یک بخش از دو بخش زمین را به سال دیگر گذاشتن برای قوتِ خاک. ذهنِ آدم هم بی بار می شود گاهی. آیش می خواهد.

پی نوشت. برای یک ماه می خواهم اینجا ننویسم.

پانصد و پانزده

آخرِ هفته یعنی سرمستیِ ترکِ اتاقی برای دو روز و پشتِ در رها کردنِ دلهره ها و نگرانی ها.

پانصد و چهارده

بی تابی یعنی وقتی چیزی مطلوب است در حدِّ ضرور، دور از دست است ولی. یا نزدیک است آن قدر که سرانگشتان لمسش می کند اما نه بیشتر.

پانصد و سیزده

ترس تصمیمی است که آدم در مواجهه با ناشناخته می گیرد. به قولی بزرگترین گناه. گناه خودش اما ابزاری است برای آفریدنِ ترس.

پانصد و دوازده

استفراغ یعنی فراغت طلبیدن. دردی را بیرون ریختن مثلا. یا طوفانی را از سر گذراندن. 

پانصد و یازده

یک روز، یک ماه، یک سال یا اصلا ده سال، گذشته است. اثرش اما هست. اینجا و الان. خاطره است آن ردِّ بر جای مانده. تجربه مثلا.

پانصد و ده

ماجرا قصه ای است که آدم زندگی می کند. لحظه هایی است که بعدتر با شوق و هیجان روایت شان می کند.

تا دوشنبه نیستم.

پانصد و نه

استعداد در لغت یعنی آماده شدن. یا ظرفیت و گنجایش یا مثلا ذوق و قریحه. این طور نیست که باشد و ثمر بدهد خود به خود. کشف می خواهد. جسارت می خواهد و خطر کردن. و پایمردی.

پانصد و هشت

دیر به ساعت و دقیقه نیست. دیر آن لحظه ی تاسف است که بر آنچه بر نخواهد گشت، بر آنچه جبران نخواهد شد. بر گذشته ی ناگزیر.

پانصد و هفت

خوشبختی، نان و پنیر و زیتون است بعد از یک پیاده رویِ طولانی در نم نمِ بارانِ بهاری.

پانصد و شش

خِرَد را تمیز باید داد از بایسته ها و شایسته هایی که فرهنگ به خوردِ آدم می دهد، از آنچه عقلِ سلیم خوانده می شود و اسارتِ ذهن است. جسارتِ بنا کردنِ زندگی است به انتخاب. ساختنِ فرهنگِ خود.

پانصد و پنج

جور و جفا اغلب توقعِ برآورده نشده ی آدمی است. لطفی و توجهی که انتظارش می رفته و نصیب نشده. دستِ پیشی گرفتن است.

پانصد و چهار

عیدِ تقویم بهانه است. تلنگر است برای آدم ها که عید را بسازند. به دیدار. به لبخند. به خوشی های که روزمره دریغ کرده اند از خود. 

پانصد و سه

حسادت خواستن است آمیخته به بخل. از آموزه های مسابقه وارِ زندگی آب می خورد. وگرنه خواستنی که می گویند توانستن است، کاری به دیگران ندارد. راهِ خود را پیش می گیرد مثل آب باریکه ای که آرام و سر به زیر راه خود را گرفته.

پانصد و دو

وداع آن لحظه ی در آغوش کشیدنِ آخر توی فرودگاه نیست. آن آگاهی است که چند ساعت، چند روز یا چند هفته بعد در بر می گیردت. آنی که بود، که دیگر نیست. دردی است که در بازوانت می پیچد به خیالِ آغوشی که خالی-ماندگی اش بیش از پیش نیش می زندت.

پانصد و یک

لذت به بار نمی آورد درختی که از یر وظیفه آب داده شده. درختی که تنها به دلهره ی محصول مراقبت دیده. وظیفه است و آهِ آسودگیِ از سر گذراندنش.

پانصد

خانه اگر به حضوری گرم نباشد چاردیواری است تنگ. خانه که سهل است، دنیا تنگ می شود بر تشنه ای که  چشمه اش را نیافته.

پی نوشت. بیست روز مرخصی. کسی می آید بعد از این همه وقت. و چند صباحی با هم ایم بعد از این همه وقت.

چهارصد و نود و نه

خسته یعنی حال آنکه بعد از یک روز کار طولانی می رسد به خانه ای سرد که هیچ کس در آن منتظرش نیست.

چهارصد و نود و هشت

خالی یعنی چشم های نوزاد ساکت توی بغل گدای گوشه ی ایستگاه مترو. بی امید و بی رویا.

چهارصد و نود و هفت

بی پروایی اگر نبود آدم ها هنوز نشسته به غار بودند. بی پروایی به انتخاب. آنچه آن آدم های نخستین را به کشف ناشناخته ها واداشت. به خوردن چیزهای نو مثلا. به رفتن به سرزمین های ناشناخته.

چهارصد و نود و شش

واژه ناقص است. واژه تلاش بشر است برای گنجاندن دریا در یک فنجان.

چهارصد و نود و پنج

در روایات آمده که تکرار آبشخور آرامش است. مرز میان آرام و ملال اما از مو نازک تر. کدام واژه تمیز می دهد تکراری  را که آرام می دهد از تکراری که ملال می آورد؟

چهارصد و نود و چهار

خفقان همان دست نادیدنی است که می پیچد به گردن. که نفس را تنگ و نگاه را تیره می کند.

چهارصد و نود و سه

گاهی آگاهی از محکم بودن زمین زیر پا برای نلغزیدن کافی نیست. اطمینان خاطر است آن چیزی که آدم را سر پا نگه می دارد حتی بر سست ترین زمین.

چهارصد و نود و دو

تیمار یعنی غم از دوش کسی برداشتن. آرام کسی بودن. با این تعریف آیا تیمارستان جایی است برای رسیدگی به روان های ناآرام و غمگین؟

چهارصد و نود و یک

خشک در مجاز یعنی بی حاصل. از کویر گرفته اند این مجاز را. یا شاید از ذهنِ خسته و خشک و خالی از خیال.

چهارصد و نود

گزک یعنی دستاویزی برای حمله یافتن. مثلا من با تو چه مهربانم را بازی کردن جایی که همه ببینند و بشنوند تا بعدتر یوغِ با من چه نامهربانی را بر گردنت بیندازند.

چهارصد و هشتاد و نه

پیش داوری یعنی نگاهی که تفاوت را تاب نمی آورد و به شانه بالا انداختنی تحقیرآمیز سکوت می کند. یعنی گوشی که نمی شنود و خیالِ خود را کلامِ دیگری می پندارد.

چهارصد و هشتاد و هشت

توهین به لغت یعنی سست و ضعیف شمردن. توهین اغلب دوسویه است. موهِن و موهَن به یک اندازه موردِ عنایت واقع می شوند.

چهارصد و هشتاد و هفت

حرص اشتباه گرفتن اهم و مهم است. اولویت ها را بر هم زدن. و حسرت که فرزند ناگزیر حرص است.

چهارصد و هشتاد و شش

خلاقیت داستان های بی پایان کودکی است که سفر کسالت بار زیر زمین را پر می کند از صدای روایتگرش.

چهارصد و هشتاد و پنج

دعوا و پرخاش یعنی دستِ پیش را گرفتن مبادا که پس بیفتی. یعنی زخم و درد را در فریاد نهان کردن.

چهارصد و هشتاد و چهار

شرمندگی میانمایگی است. خشم و تقلای ذهنی است آگاه به خطاکاری خود و با این حال در تلاشی برای سبک کردن تاوان.

چهارصد و هشتاد و سه

تنهایی یعنی گربه ی یک چشم پشت پنجره که به دیدن رهگذری پنجه می کشد و سرش را از میان نرده ها رد می کند و صورتش را می چسباند به پنجره در جست و جوی گرمای دستی آن سوی شیشه ها.

چهارصد و هشتاد و دو

یک جایی هست که دلهره و هراس محو می شود و به جاش امید و دلخوشی می نشیند. لحظه ای که تاریک آسمان را خط روشن افق از تاریک زمین جدا می کند. نقطه ی عطف است جایی که تغییرات جهتشان عکس می شود.

چهارصد و هشتاد و یک

نوشتار یعنی تلاشی برای ماندگار کردنِ بخشِ کوچکی از ارتباطِ انسانی. یعنی تصویر کردنِ دنیای هزار بُعدِ صدا و لحن و تماس و حرکت و نگاه بر سطحِ یک کاغذ یا بر حافظه ی تکنولوژیک عصر برای آن ها که نبودند و ندیدند و نشنیدند...

چهارصد و هشتاد

امید یعنی اژدهای بخت که به انبوه مشکلات و ناتمام ها نگاه می کند و بعد برمی گردد و چشمکی می زند و پرسشت که آخر چه طور را غرق می کند در قهقهه ی شادمانه اش.

چهارصد و هفتاد و نه

 آستانه مرزی باریک است. میان خستگی روز و آرام خانه مثلا. یا میان آرام و انفجار ناشی از شوخی ای بیجا.

چهارصد و هفتاد و هشت

خلاقیت نیاز آدم است برای بر جای گذاشتن ردی. تلاش آدم است برای خدایی کردن. برای گریز از بیهودگی.

چهارصد و هفتاد و هفت

کودکی در هم آمیختگی معصومیت است با بی مسیولیتی.

چهارصد و هفتاد و شش

نشانه یعنی دلیل. دلیل یعنی راهنما. یعنی آنچه در دل رازی دارد. ناگفته ای در میان سطور. برای آنکه می خواهد. می خواهد ببیند. رد خیال است در وقایع.

پس نوشت. تا آخر هفته می روم مرخصی. تا شنبه.

چهارصد و هفتاد و پنج

عشق در خداحافظی معنا می شود. در احترامی که برای حق رفتن دیگری قایل می شویم. برای تصمیمش که کی و چه طور و کجا.

چهارصد و هفتاد و چهار

آزادی تصویر بیرونی است. همین که قفسی که به چشم بیاید در بر نگیردت آزادی. آزادگی حال درونی است توی کوچک ترین قفس حتی.

چهارصد و هفتاد و سه

قول بند نیست که آدم ببندد به دست و  پاش. قول احترامی است که آدم برای خودش قایل است. برای کلامی که بر زبانش آمده. یعنی ارزش حرف را بالاتر از باد هوا دانستن.

چهارصد و هفتاد و دو

فریب یعنی دریغ کردن از دیگری حقی را که به دانستن دارد. آگاهی را انحصار طلبانه به زنجیر کشیدن. برده کردنش.

چهارصد و هفتاد و یک

تنش همین خنده هاست در پاسخ به حرف ها. برای پنهان کردن بی میلی برای حتی یک کلام. برای فریفتن به خیال صلح.

چهارصد و هفتاد

حسد یعنی اعتراف به فقر. فقر نداشتن نیست. فقر نیاز است. باور است به اینکه زندگی ات را چیزی که نداری قرار بوده از این رو به آن رو کند.

چهارصد و شصت و نه

خاطره یک خطِّ یک ترانه است که به شنیدنش چشم و گوش و حواسِ آدم از حال پرت می شود به زمانی دیگر و مکانی دیگر و آدم هایی دیگر.

چهارصد و شصت و هشت

بیماری مجالی است برای خوابِ بی عذاب وجدان در این هیاهویی که آدم را سوق می دهد به سمت باورِ بیهودگیِ شادی های کوچکی مثلِ خواب، یا حتی یک لیوان آبِ نطلبیده.

چهارصد و شصت و هفت

سرماخوردگی یعنی یک مجموعه از عوارضِ کوچک. مثالی از هزار بلای کوچکِ همزمانی که از یک بلای هزار بار بزرگتر بر آدمی دشوارتر می آیند.

چهارصد و شصت و شش

سکوت بستری برای واژگانِ نگفته نیست. سکوت، خالی از واژه و صداست. خالی از حضور حتی. نیست. نه آوا، نه تکانه.

چهارصد و شصت و پنج

بهانه یعنی، سرِ شلوغ و کارهای عقب افتاده. یعنی موجه برای خود را در لفافه ی موجه برای دیگری عرضه کردن.

چهارصد و شصت و چهار

صلح یک لبخند است که در هیاهوی دعوا راهش را باز می کند. راست از این طرفِ مرز به آن طرف.

چهارصد و شصت و سه

روزگار و هستیِ آدم آن چیزی است که خور و خواب در برابرش هیچ می شود. مشغولش که هستی بی نیازی. مالامالِ بودن.

چهارصد و شصت و دو

خودآگاهی یعنی آن روزی که آدم دست بر می دارد از فریب دادنِ خودش، از تن دادن به آنچه هست. می ایستد رو به روی آینه و می گوید همه ی آنچه می گفتم فریب بود برای دوام آوردن.

چهارصد و شصت و یک

استراحت روغنی است که آدم به لولاهای تن و جانش می زند تا نپوسد. تا از پسِ فردا و فرداها بربیاید.

چهارصد و شصت

فغان فریادِ امان خواهی است. دریغ و از نفس افتادگی است.

چهارصد و پنجاه و نه

خشم را که بر خشم بگذاری حاصل همان خشم است. عمیق تر و ریشه دارتر. خشم، حکایت چشم در برابرِ چشم است. این همه سال بی حاصلی را دیدن و پایبند ماندن به سنتِ قدیم است.

چهارصد و پنجاه و هشت

التزام یعنی بر خود لازم دانستن کاری را. با اجبار تفاوتش از زمین تا آسمان است. حاصل هر دو شاید انجامِ کار باشد اما یکی از سرِ عشق است و آن دیگر از ناچاری. و در ناچاری بیزاری ای هست که به هزار سال هم پاک نمی شود.

چهارصد و پنجاه و هفت

زخمه ای که به تنِ یک ساز می خورد، سازهای دیگر را به همان نوا بر می انگیزد. این را می گویند تشدید در فیزیک. در میانِ آدمیان نامش چه می شود؟ کدام واژه وصف می کند اثری را که دیدنِ رنجِ دیگری بر دل آدم می گذارد؟ آن که تارِ مشابه را در دلِ آدم به لرزه در می آورد.

چهارصد و پنجاه و شش

اقبال بهانه ای است که آدم مسئولیتِ تلخی هاش را به گردن نگیرد. که دیگران را هم مجال ندهد که به خوشی هایی که دست می یابند سرخوش شوند. بی مسئولیتی و بی انصافی دو روی یک سکه اند.

چهارصد و پنجاه و پنج

رفاقت گپ و گفتی است که بعد از سه سال سکوت هنوز تر و تازه است. انگار که درختی در بهار بعد از یک زمستانِ طولانی. خیلی طولانی.

چهارصد و پنجاه و چهار

امید فرزندِ کمبود و نیاز است. چاهِ آبی است که گوشه ی صحرا پنهان است و آدمی را به گشتن وا می دارد.

چهارصد و پنجاه و سه

آشوب در واژه نامه به اختلاف و تباهی مرادف شده. دل آشوب با این تعابیر می شود اختلافی میان دل با دل. تقابلِ اضداد در ذهن.

چهارصد و پنجاه و دو

شجاعت همیشه در مبارزه طلبی و مرگ  نیست. شهامت گاهی در سازشی است که فروتنانه زندگی حفظ می کند بی که در برابرِ فریادِ مرگ مدعیانِ شجاعت سر خم کند.

چهارصد و پنجاه و یک

بالماسکه میهمانی آدم های تنهاست. میهمانیِ آدم هایی که نمی خواهند حالِ همدیگر را بدانند. بساطی است برای پس زدنِ تنهایی برای چند ساعت و بعد بازگشت به تنهایی.

چهارصد و پنجاه

 ترحم یعنی اراده را نادیده گرفتن. یعنی آدمی را به مثابه اشیاء تنزل دادن. بی جان. بی توانی برای تغییر.

چهارصد و چهل و نه

بیگانگی یعنی ناممکن شدن ارتباط میانِ بیگانه و دیگری. به ملیت و زادگاه و زبان نیست. آدم ها گاهی بعدِ سال ها هم نشینی بیگانه می شوند.

چهارصد و چهل و هشت

ثروت، رهاییِ آدمی است از بند. به اشیاء و مالکیت برشان نیست. که مالکیت رابطه ای دوسویه است. که ملک تملک می جوید بر مالک و عاقبت اسیرش می کند.