چهارصد و پنجاه و شش

اقبال بهانه ای است که آدم مسئولیتِ تلخی هاش را به گردن نگیرد. که دیگران را هم مجال ندهد که به خوشی هایی که دست می یابند سرخوش شوند. بی مسئولیتی و بی انصافی دو روی یک سکه اند.