چهارصد و شصت و دو

خودآگاهی یعنی آن روزی که آدم دست بر می دارد از فریب دادنِ خودش، از تن دادن به آنچه هست. می ایستد رو به روی آینه و می گوید همه ی آنچه می گفتم فریب بود برای دوام آوردن.