بالماسکه میهمانی آدم های تنهاست. میهمانیِ آدم هایی که نمی خواهند حالِ همدیگر را بدانند. بساطی است برای پس زدنِ تنهایی برای چند ساعت و بعد بازگشت به تنهایی.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
در تلاش برای انتقال معانی، در تکاپوی دانستن و دریافتن، ناگزیر دست می یازیم به واژگان. خیال خامی است اگر بپنداریم که واژگان مشابه مان معانی یکسانی دارند. واژگان من زنده اند، از روزی به روز دیگر، حتی از ساعتی به ساعتی دیگر هزار بالا و پایین زندگی را از سر می گذرانند. من و واژگانم با هم بزرگ می شویم، با هم می رویم زیر آفتاب و سرمست حیات می شویم. با هم دل مان می گیرد و خموده و گرفته می شویم. باری، در تکاپوی شناخت خویش به واژگان رو آورده ام
برچسبها
- در جست و جوی واژگان گم شده (12)
- عاریتی (12)
دنبال كننده ها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2013
(237)
-
▼
January
(26)
- چهارصد و هفتاد و سه
- چهارصد و هفتاد و دو
- چهارصد و هفتاد و یک
- چهارصد و هفتاد
- چهارصد و شصت و نه
- چهارصد و شصت و هشت
- چهارصد و شصت و هفت
- چهارصد و شصت و شش
- چهارصد و شصت و پنج
- چهارصد و شصت و چهار
- چهارصد و شصت و سه
- چهارصد و شصت و دو
- چهارصد و شصت و یک
- چهارصد و شصت
- چهارصد و پنجاه و نه
- چهارصد و پنجاه و هشت
- چهارصد و پنجاه و هفت
- چهارصد و پنجاه و شش
- چهارصد و پنجاه و پنج
- چهارصد و پنجاه و چهار
- چهارصد و پنجاه و سه
- چهارصد و پنجاه و دو
- چهارصد و پنجاه و یک
- چهارصد و پنجاه
- چهارصد و چهل و نه
- چهارصد و چهل و هشت
-
▼
January
(26)
درباره من
- فریده
- می نویسم. تو بگیر ردی از حال که می خواهم بماند، در موم مثل نیاکان مصری ام. یا روی سنگی به تقلید از مادرِ طبیعت. می نویسم. گاهی به امیدِ خوانده شدن، ولی اغلب برای اینکه خودم بتوانم از توی افکارم بیایم بیرون و بایستم و از دورترک نگاهشان کنم. می نویسم. هر روز. می نویسم. نوشتن، همین و تمام
Powered by Blogger.
No comments:
Post a Comment