چهارصد و بیست و شش

در عداوت هم ارزی ای هست. عدو نیروی معادلی است در جهتِ خلاف. انکار اما، و بی تفاوتی، این هم ارزی را بر هم می زند.

پس نوشت. شاملو می گوید:

ابلها مردا

عدوی تو نیستم

انکارِ تواَم

چهارصد و بیست و پنج

تظاهر دروغی است که از کلام فراتر می رود. می شود شنلی که زندگی را می پوشاند. فرقی نمی کند شنل شادی باشد بر تن اندوه یا چه. آرام نمی شود گرفت وقتی که هر آن ممکن است به نسیمی شنل کنار رود.

چهارصد و بیست و چهار

رفاقت آن آرامشی است که زبانِ آدم را باز می کند به گپ و گفتی از این در و آن در. به اعتمادی بی هراس. زمانی که می گذرد بی آنکه آدم به پرتگاهِ بی حوصلگی بیفتد.

چهارصد و بیست و سه

اندوه اصطکاکِ آدمی است با خودش. سایشی دردناک که آدمی را کندی متمایل می کند. چاره اش اغلب یک تکانه است؛ یک ضرب، یک دردِ جانکاه اما کوتاه.

چهارصد و بیست و دو

دخیل تقاضای دخالت کردن است. تقاضای اینکه کسی بیاید و بار و مسئولیت را به دوش بکشد و آدم را رها کند از آزادی.

چهارصد و بیست و یک

دلمردگی یعنی ملامتِ خود بر کوچک ترینِ اتفاق ها، شوخی را به شماتت خواندن.

چهارصد و بیست

مزاحمت به خود حقِ قضاوت دادن است درباره ی زندگی و اوقاتِ دیگری. مزاحمت گاهی در لباسِ خیرخواهی بر سرِ آدم می آید.

چهارصد و نوزده

آفرینش خودِ زندگی است. زندگی اگر زندگی به بار نیاورد خشکیده است. مرگ است که ذره ذره غرق می کند حیات را.

چهارصد و هیجده

شرمندگی روی دیگر تقابلِ آدم است با خودش. شوق با باید و نبایدهای اغلب بی اساس.

چهارصد و هفده

ملاقات تنها تلاقیِ مسیرها نیست. ملاقات بیشتر از در یک زمان و در یک مکان بودن است. آن چیزهای کوچک و بزرگی است که در خاطر ثبت می شود.

چهارصد و شانزده

تعطیلات یعنی زمانی برای سبک کردنِ بارهای بر دوش. زمانی برای سپری کردن با عزیزان.

چهارصد و پانزده

فاصله و مسافت محک رفاقت است. آنکه تاب فاصله را نمی آورد بی دوام بوده. چند صباحی و بعد خاطره. بی دوامی رفاقت را بر فاصله نباید ملامت کرد. محک ها ناگزیرند به سختگیری.

چهارصد و چهارده

حافظه اسفنج است. مجموعه ی تضاد هایی است که روز به روز و سال به سال در خود جذب می کند. بارِ تمامیِ لحظه ها و تصمیم ها.

چهارصد و سیزده

عدالت، معنا نمی شود. عدالت قضاوت می طلبد. قضاوت آگاهیِ بی نقص. از آدمی بر نمی آید. با این حال شوقی هست که آدمی را به تلاش وامی دارد. کرباسی که همه مان سر و ته اش هستیم.

چهارصد و دوازده

لاطائلات، در لغت یعنی اباطیل. همان ها که دری وری گاهی می نامیم شان. در لاطائلات اما وزن و آهنگی هست. آهنگِ بیهودگی. آن اباطیلِ وزینی که خود را به لباسِ اهم و مهم در می آورند.

چهارصد و یازده

ادعا بر زبان آوردن نادیده است. تلاش است برای جلب باور. ادعا و انزوا جمع نمی شوند. ادعا میل برتری است بر دیگری. بر دیگران.

چهارصد و ده

عدد را آدمی به کار گرفت که بشمارد. که اندازه بگیرد. عدد ابزار است. کار را ساده می کند. دردِ سر، ساده انگاری بشر است که دست بر نمی دارد از شمردنِ نا شمردنی ها. اندازه گرفتنِ بی اندازه ها.

چهارصد و نه

عشق که هم رأیی نیست. ظرافتی است در رابطه که آدمی را مشتاقِ بودنِ کسی می کند حتی اگر خوب و بدشان خلافِ هم باشد. دریچه ای است که آدم را به ناپایداریِ آموزه های فرهنگِ تنگ بیدار می کند.

چهارصد و هشت

یأس یعنی امیدِ شکسته. یعنی شوقِ بر باد رفته. یعنی خیالِ بهتری که خاک شده. تمام.

چهارصد و هفت

بلندپروازی زنده نگه داشتنِ شوقِ کودکانه ای است که هنوز غیرِممکن به دایره ی لغاتش تحمیل نشده.

چهارصد و شش

خانه فقط سقف و دیوار نیست. خانه فراتر از سرپناه است. آنجاست که دلِ آدم پناه می گیرد. آرامِ جان است.

چهارصد و پنج

شهرت، شناسِ ناآشنایان بودن است. شنلی از خیال های دیگران است که آدمی را در بر می گیرد. نهان می دارد از خودش. و از دیگران.

چهارصد و چهار

آزادی شمشیر است. دو لبه. لبه ی تیزترش به سوی خود. زخمش بارِ مسئولیت.

چهارصد و سه

ماجراجویی بیرون زدن از گوشه ی امن است. قدم گذاشتن به ناکجا. به میانه ی نا شناخته. شوقِ دیدن است. شورِ حیات.

چهارصد و دو

کسالت پوسته است. کیسه ای است پر از بی قراری ها و ناآرامی ها. آن قدر آرام و بی هیاهو پر شده انبانِ کسالت، که آدم باورش شده که کاری نیست انجام بدهد. که راهی نیست.

چهارصد و یک

سلاخی که فقط ساطور دست گرفتن و قلع و قمع کردن نیست. به سادگیِ چشم بستن بر درد است. خلاصه کردنش در یک عدد. آمار.

چهارصد

نامنتظر یعنی شکافی بر چهره ی عادت. یعنی هر از چندی زنگِ پیش بینی ناپذیریِ حیات را تجربه کردن.