چهارصد و بیست و پنج

تظاهر دروغی است که از کلام فراتر می رود. می شود شنلی که زندگی را می پوشاند. فرقی نمی کند شنل شادی باشد بر تن اندوه یا چه. آرام نمی شود گرفت وقتی که هر آن ممکن است به نسیمی شنل کنار رود.