چهارصد و نه

عشق که هم رأیی نیست. ظرافتی است در رابطه که آدمی را مشتاقِ بودنِ کسی می کند حتی اگر خوب و بدشان خلافِ هم باشد. دریچه ای است که آدم را به ناپایداریِ آموزه های فرهنگِ تنگ بیدار می کند.