چهارصد و دو

کسالت پوسته است. کیسه ای است پر از بی قراری ها و ناآرامی ها. آن قدر آرام و بی هیاهو پر شده انبانِ کسالت، که آدم باورش شده که کاری نیست انجام بدهد. که راهی نیست.