ششصد و هفتاد و سه

تب، داغیِ تن نیست. ذهنِ آشفته است و خواب و بیداریِ در هم آمیخته. مرزهای شکسته.

ششصد و هفتاد و دو

آن قطره ی آخر نه بزرگ تر است، نه سنگین تر، نه تلخ تر. گنجایش، نهایتی دارد و قطره ها، آخرینی...

ششصد و هفتاد و یک

کوچ یعنی بریدن و خداحافظی های ناگزیر. یعنی سردرگمی های تلخ و شیرین. دلتنگی ها و آشنایی های جدید.

ششصد و هفتاد

شکست نیست اگر آدم به کاستی های وجودش نگاه کند. اگر خودش را با کاستی هاش در آغوش بگیرد. شکست، جدالِ بی سرانجامی است که با نپذیرفتن و نشناختنِ خود به دامش می افتد.

ششصد و شصت و نه

انتظارِ بر باد رفته است. توقعی از خود. مثلا خیالِ زیباییِ تن و از دست دادنش به ناکامی، به ضعف، به بیماری. شرمی بی دلیل. خجلت و پنهان کاری.

ششصد و شصت و هشت

معجزه یعنی همین الان

همین من

همین تو

همین باران...

مریم نوابی نژاد

ششصد و شصت و هفت

جهنم حسرتی است که آدم به گور می برد. پشیمانی از نکردن ها و نبودن ها. از رفته های بی بازگشت و زمان های گم شده.

ششصد و شصت و شش

فاصله دو سر دارد. نزدیکی میانِ دو تن است. نمی شود نزدیکیِ بیشتر از دو نفر را توصیف کرد. رفاقت نزدیکیِ دو تن است و عشق، همراهی دو نفر.

ششصد و شصت و پنج

آرام باش عزیز من آرام باش
حکایت دریاست زندگى
گاهى درخشش آفتاب، برق و بوى نمک، ترشح شادمانى
گاهى هم فرو مىرویم، چشمهاىمان را مىبندیم، همه جا تاریکى است

شمس لنگرودی

ششصد و شصت و چهار

عزت نفس و از تک و تا نیفتادن. تحقیر کردن همیشه با تحقیر شدن همراه نیست. واکنش های آدم وزن شان بیشتر از آن است که به چشم می آید.

ششصد و شصت و سه

آفتِ آفرینش است، انکارِ یکتایی، تلاشی برای تکرارِ دیگری، پا گذاشتن جا پای دیگری، بی لغزش. مرید بودنِ مرادی.

ششصد و شصت و دو

بی نظمی و بهانه هم پا می شوند. با تأخیر دست به یکی می کنند. بی حاصلی به بار می آورند. بی حاصلی چنگ می زند به روحیه و امید، می کشدشان به مردابِ تنبلی.

ششصد و شصت و یک

می شود بر صندلی چرخدار دنیا را در نوردید. فلج در ذهنِ آدمی است. ترس است که آدمی را اسیر می کند؛ اسیرِ لباسی، اتاقی، صندلی ای.

ششصد و شصت

کهولت به سن و سال نیست. حسِ خشک-مغزی و بی حاصلی است که آمیخته شود به یأس. خیالِ پایانی است که زودتر از راه می رسد.

ششصد و پنجاه و نه

خیال، دستاویزِ آدمی است در روزهای از نفس افتادگی. خیالِ خاطراتی که روزی قصه هایی خواهند شد برای گفتن.

ششصد و پنجاه و هشت

به سادگیِ کنار زدنِ دستی که برای نوازش دراز شده، قصه به وجود می آید. روایتِ لحظه های کوتاه است، بی رحمی های کوچک و دل شکستگی های کوچک.

ششصد و پنجاه و هفت

توهین ضربه زدن است به نقطه ی حساس. زیر پا گذاشتنِ نبایدهای تمامِ عمر. حکایت هاست در توهین های هر زبان. راویِ عمیق ترین دلهره ها و ترس های آدم هاست.

ششصد و پنجاه و شش

گاهی دفاع بهترین راه پیشروی است. گاهی فقط باید سنگر گرفت و از توی خاک نقب زد و پیش رفت. پشتکار زیرِ زمین و در تنهایی است که معنا می یابد. بی تشویق، بی پاداش.

ششصد و پنجاه و پنج

ناپایدار یعنی چه، اگر که یادی بماند در خاطر؟ پررنگ و پر از احساس. خاطره پایداریِ یک لحظه است.

ششصد و پنجاه و چهار

چرا هیچ کدام از زبان هایی که می شناسم واژه ای برای ضمیرِ سوم شخصِ تنهای جمع ندارند؟