پانصد و سی و چهار

تمسخر شمشیری است که آدم از پنبه می سازد. از حرف های فرخورده و خشم های سرکوب شده. تفاخرِ حقیرانه ای است به ضعف.

پانصد و سی و سه

از مدارِ آرام و قرارِ خود خارج شدن، جمعِ آرامِ بشریت را در نظر گرفتن و به جای بیشینه کردنش در حبابِ کوچکِ عزلتِ خود، در دایره ای بزرگ تر بهینه کردنش: مدارا.

پانصد و سی و دو

گفت و گو، دو سر دارد. متهم هم حتی حقِ آخرین دفاع دارد. بی گوش دادن، می شود نطق. می شود خطابه.

پانصد و سی و یک

ملامت، دستِ پیش را گرفتن است. روبه روی آوار ایستادن و انگشتِ اتهام را به سینه ی دیگری فشردن پیش از آنکه آگاهی اش بیاید. همان ماجرای برنده آن است که مشتِ اول را بزند.

پانصد و سی

بیراهه، هوس است که به لباسِ آرزو در می آید. سراب است که آدم را می کشد به بیابان، به گم شدگیِ بی پایان.

پانصد و بیست و نه

افسانه تلاش بشریت است برای آفریدنِ دنیایی دیگر، آدمی دیگر. سرک کشیدن است به دنیاهایی موازی.

پانصد و بیست و هشت

دور اندیشی نقابی است که آدم می گذارد بر چهره ی ترس هاش، تا موجه شان کند، تا حق به جانب آزادی خودش بفروشد به اطمینان.

پانصد و بیست و هفت

آرزو به دسترس که نزدیک می شود، می شود شوق، می شود امید، می شود دری که کافی است گوشه ی پادری را بزنی کنار و کلید را برداری و در را باز کنی.

پانصد و بیست و شش

یک نفر بیاید آشفته و کمک بخواهد. هر کاری می توانی بکنی براش. آخرش که به نتیجه نرسیدی به یک آهِ عمیقِ حالا می بخشمت برود. ناسپاسی است. طبیعتِ آدمی است و امیدِ بر باد رفته.

پانصد و بیست و پنج

عبث یعنی آب را بریزی توی هاون و هی بکوبی و بکوبی. یعنی کارها را پیش ببری اما بی شوق و مثلِ ماشین، به بهای زمانِ از دست رفته، عمرِ نزیسته.

پانصد و بیست و چهار

استقامت بی درد و سختی نمی شود. سنگلاخ که باشد راه، آن موقع است که معنی پیدا می کند. بر چمنزار همه آهو می شوند.

پانصد و بیست و سه

پشت گرمی یعنی دستی که از پشت شانه ها را نگه می دارد وقتی که محتویاتِ معده را، و درد و رنج را داری می ریزی بیرون.

پانصد و بیست و دو

پایمردی یعنی به تصویری، خیالی دل بستن. بی مهابا پی اش گشتن. رفتن تا کوه قاف حتی، یا مثلا آن سویِ هزار دریای مرگ و هراس.

پانصد و بیست و یک

وداع یعنی دیدارِ آخر، بی امیدِ دیدار در آینده ی نزدیک. یعنی قصه را باد سپردن تا شاید کِی.

پانصد و بیست

بی تابی یعنی نبودِ چیزی را حس کردن اما ندانستن که چه. بیهوده وار دورِ خود گشتن.

پانصد و نوزده

امید یعنی باز گذاشتنِ در. یعنی راه دادن به اتفاقاتِ بهتر که بیایند.

پانصد و هیجده

«قرار» یعنی این که نزدیک صبح یواش بخزی توی تخت، دست راست‌ت را آرام از زیر بالش رد کنی، ببری آن طرف تخت، بگذاری روی صورت‌ش، بی‌صدا. بودن‌ش را نوازش کنی.

سر هرمس

پانصد و هفده

تمام شدن را کرده ایم مرادفِ پایان، هم طرازِ مرگ. تمام اما سرشاری است. به بار نشستن است. گیرم به کوتاهی رقصِ شکوفه های گیلاس باشد در باد که سالی یک هفته یا دو بیشتر نیست اما تمام است.