پانصد و شانزده

آیش یعنی کشت یک بخش از دو بخش زمین را به سال دیگر گذاشتن برای قوتِ خاک. ذهنِ آدم هم بی بار می شود گاهی. آیش می خواهد.

پی نوشت. برای یک ماه می خواهم اینجا ننویسم.

پانصد و پانزده

آخرِ هفته یعنی سرمستیِ ترکِ اتاقی برای دو روز و پشتِ در رها کردنِ دلهره ها و نگرانی ها.

پانصد و چهارده

بی تابی یعنی وقتی چیزی مطلوب است در حدِّ ضرور، دور از دست است ولی. یا نزدیک است آن قدر که سرانگشتان لمسش می کند اما نه بیشتر.

پانصد و سیزده

ترس تصمیمی است که آدم در مواجهه با ناشناخته می گیرد. به قولی بزرگترین گناه. گناه خودش اما ابزاری است برای آفریدنِ ترس.

پانصد و دوازده

استفراغ یعنی فراغت طلبیدن. دردی را بیرون ریختن مثلا. یا طوفانی را از سر گذراندن. 

پانصد و یازده

یک روز، یک ماه، یک سال یا اصلا ده سال، گذشته است. اثرش اما هست. اینجا و الان. خاطره است آن ردِّ بر جای مانده. تجربه مثلا.

پانصد و ده

ماجرا قصه ای است که آدم زندگی می کند. لحظه هایی است که بعدتر با شوق و هیجان روایت شان می کند.

تا دوشنبه نیستم.

پانصد و نه

استعداد در لغت یعنی آماده شدن. یا ظرفیت و گنجایش یا مثلا ذوق و قریحه. این طور نیست که باشد و ثمر بدهد خود به خود. کشف می خواهد. جسارت می خواهد و خطر کردن. و پایمردی.

پانصد و هشت

دیر به ساعت و دقیقه نیست. دیر آن لحظه ی تاسف است که بر آنچه بر نخواهد گشت، بر آنچه جبران نخواهد شد. بر گذشته ی ناگزیر.