می شود بر صندلی چرخدار دنیا را در نوردید. فلج در ذهنِ آدمی است. ترس است که آدمی را اسیر می کند؛ اسیرِ لباسی، اتاقی، صندلی ای.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
در تلاش برای انتقال معانی، در تکاپوی دانستن و دریافتن، ناگزیر دست می یازیم به واژگان. خیال خامی است اگر بپنداریم که واژگان مشابه مان معانی یکسانی دارند. واژگان من زنده اند، از روزی به روز دیگر، حتی از ساعتی به ساعتی دیگر هزار بالا و پایین زندگی را از سر می گذرانند. من و واژگانم با هم بزرگ می شویم، با هم می رویم زیر آفتاب و سرمست حیات می شویم. با هم دل مان می گیرد و خموده و گرفته می شویم. باری، در تکاپوی شناخت خویش به واژگان رو آورده ام
برچسبها
- در جست و جوی واژگان گم شده (12)
- عاریتی (12)
دنبال كننده ها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2013
(237)
-
▼
November
(20)
- ششصد و هفتاد و سه
- ششصد و هفتاد و دو
- ششصد و هفتاد و یک
- ششصد و هفتاد
- ششصد و شصت و نه
- ششصد و شصت و هشت
- ششصد و شصت و هفت
- ششصد و شصت و شش
- ششصد و شصت و پنج
- ششصد و شصت و چهار
- ششصد و شصت و سه
- ششصد و شصت و دو
- ششصد و شصت و یک
- ششصد و شصت
- ششصد و پنجاه و نه
- ششصد و پنجاه و هشت
- ششصد و پنجاه و هفت
- ششصد و پنجاه و شش
- ششصد و پنجاه و پنج
- ششصد و پنجاه و چهار
-
▼
November
(20)
درباره من
- فریده
- می نویسم. تو بگیر ردی از حال که می خواهم بماند، در موم مثل نیاکان مصری ام. یا روی سنگی به تقلید از مادرِ طبیعت. می نویسم. گاهی به امیدِ خوانده شدن، ولی اغلب برای اینکه خودم بتوانم از توی افکارم بیایم بیرون و بایستم و از دورترک نگاهشان کنم. می نویسم. هر روز. می نویسم. نوشتن، همین و تمام
Powered by Blogger.
No comments:
Post a Comment