دندان سرِ جگر و حرف ها در خون و جراحتِ دل خفه کردن. سکوت و بهانه ها را به چاه ریختن. دردهای واقعی لال می کنند آدم را وقتی که صبر تنها چاره است.
skip to main |
skip to sidebar
در تلاش برای انتقال معانی، در تکاپوی دانستن و دریافتن، ناگزیر دست می یازیم به واژگان. خیال خامی است اگر بپنداریم که واژگان مشابه مان معانی یکسانی دارند. واژگان من زنده اند، از روزی به روز دیگر، حتی از ساعتی به ساعتی دیگر هزار بالا و پایین زندگی را از سر می گذرانند. من و واژگانم با هم بزرگ می شویم، با هم می رویم زیر آفتاب و سرمست حیات می شویم. با هم دل مان می گیرد و خموده و گرفته می شویم. باری، در تکاپوی شناخت خویش به واژگان رو آورده ام
برچسبها
- در جست و جوی واژگان گم شده (12)
- عاریتی (12)
دنبال كننده ها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2013
(237)
-
▼
October
(21)
- ششصد و پنجاه و سه
- ششصد و پنجاه و دو
- ششصد و پنجاه و یک
- ششصد و پنجاه
- ششصد و چهل و نه
- ششصد و چهل و هشت
- ششصد و چهل و هفت
- ششصد و چهل و شش
- ششصد و چهل و پنج
- ششصد و چهل و چهار
- ششصد و چهل و سه
- ششصد و چهل و دو
- ششصد و چهل و یک
- ششصد و چهل
- ششصد و سی و نه
- ششصد و سی و هشت
- ششصد و سی و هفت
- ششصد و سی و شش
- ششصد و سی و پنج
- ششصد و سی و چهار
- ششصد و سی و سه
-
▼
October
(21)
درباره من
- فریده
- می نویسم. تو بگیر ردی از حال که می خواهم بماند، در موم مثل نیاکان مصری ام. یا روی سنگی به تقلید از مادرِ طبیعت. می نویسم. گاهی به امیدِ خوانده شدن، ولی اغلب برای اینکه خودم بتوانم از توی افکارم بیایم بیرون و بایستم و از دورترک نگاهشان کنم. می نویسم. هر روز. می نویسم. نوشتن، همین و تمام
Powered by Blogger.
No comments:
Post a Comment