ششصد و سی و پنج

زبان آینه ی احوالِ آدم است. وگرنه همان ماه که بر سرِ عشاق می تابد بر سرِ تنهایان می تابد. همان بارانی که رقص می آورد، آینه ی تمام نمای اندوه و مرارتِ دیگرانی می شود.