آستانه مرزی باریک است. میان خستگی روز و آرام خانه مثلا. یا میان آرام و انفجار ناشی از شوخی ای بیجا.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
در تلاش برای انتقال معانی، در تکاپوی دانستن و دریافتن، ناگزیر دست می یازیم به واژگان. خیال خامی است اگر بپنداریم که واژگان مشابه مان معانی یکسانی دارند. واژگان من زنده اند، از روزی به روز دیگر، حتی از ساعتی به ساعتی دیگر هزار بالا و پایین زندگی را از سر می گذرانند. من و واژگانم با هم بزرگ می شویم، با هم می رویم زیر آفتاب و سرمست حیات می شویم. با هم دل مان می گیرد و خموده و گرفته می شویم. باری، در تکاپوی شناخت خویش به واژگان رو آورده ام
برچسبها
- در جست و جوی واژگان گم شده (12)
- عاریتی (12)
دنبال كننده ها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2013
(237)
-
▼
February
(20)
- چهارصد و نود و سه
- چهارصد و نود و دو
- چهارصد و نود و یک
- چهارصد و نود
- چهارصد و هشتاد و نه
- چهارصد و هشتاد و هشت
- چهارصد و هشتاد و هفت
- چهارصد و هشتاد و شش
- چهارصد و هشتاد و پنج
- چهارصد و هشتاد و چهار
- چهارصد و هشتاد و سه
- چهارصد و هشتاد و دو
- چهارصد و هشتاد و یک
- چهارصد و هشتاد
- چهارصد و هفتاد و نه
- چهارصد و هفتاد و هشت
- چهارصد و هفتاد و هفت
- چهارصد و هفتاد و شش
- چهارصد و هفتاد و پنج
- چهارصد و هفتاد و چهار
-
▼
February
(20)
درباره من
- فریده
- می نویسم. تو بگیر ردی از حال که می خواهم بماند، در موم مثل نیاکان مصری ام. یا روی سنگی به تقلید از مادرِ طبیعت. می نویسم. گاهی به امیدِ خوانده شدن، ولی اغلب برای اینکه خودم بتوانم از توی افکارم بیایم بیرون و بایستم و از دورترک نگاهشان کنم. می نویسم. هر روز. می نویسم. نوشتن، همین و تمام
Powered by Blogger.
No comments:
Post a Comment