از پا افتادگی به تن نیست. متقاعد شدن است به بیچارگی. به تلخ کامی. وگرنه می شود آدم بیفتد به خاک، همانجا بماند نیمه جان، بیهوش. بعد چشم باز کند به قشنگیِ زندگی و بلند شود باز.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
در تلاش برای انتقال معانی، در تکاپوی دانستن و دریافتن، ناگزیر دست می یازیم به واژگان. خیال خامی است اگر بپنداریم که واژگان مشابه مان معانی یکسانی دارند. واژگان من زنده اند، از روزی به روز دیگر، حتی از ساعتی به ساعتی دیگر هزار بالا و پایین زندگی را از سر می گذرانند. من و واژگانم با هم بزرگ می شویم، با هم می رویم زیر آفتاب و سرمست حیات می شویم. با هم دل مان می گیرد و خموده و گرفته می شویم. باری، در تکاپوی شناخت خویش به واژگان رو آورده ام
برچسبها
- در جست و جوی واژگان گم شده (12)
- عاریتی (12)
دنبال كننده ها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2013
(237)
-
▼
August
(28)
- ششصد و یازده
- ششصد و ده
- ششصد و نه
- ششصد و هشت
- ششصد و هفت
- ششصد و شش
- ششصد و پنج
- ششصد و چهار
- ششصد و سه
- ششصد و دو
- ششصد و یک
- ششصد
- پانصد و نود و نه
- پانصد و نود و هشت
- پانصد و نود و هفت
- پانصد و نود و شش
- پانصد و نود و پنج
- پانصد و نود و چهار
- پانصد و نود و سه
- پانصد و نود و دو
- پانصد و نود و یک
- پانصد و نود
- پانصد و هشتاد و نه
- پانصد و هشتاد و هشت
- پانصد و هشتاد و هفت
- پانصد و هشتاد و شش
- پانصد و هشتاد و پنج
- پانصد و هشتاد و چهار
-
▼
August
(28)
درباره من
- فریده
- می نویسم. تو بگیر ردی از حال که می خواهم بماند، در موم مثل نیاکان مصری ام. یا روی سنگی به تقلید از مادرِ طبیعت. می نویسم. گاهی به امیدِ خوانده شدن، ولی اغلب برای اینکه خودم بتوانم از توی افکارم بیایم بیرون و بایستم و از دورترک نگاهشان کنم. می نویسم. هر روز. می نویسم. نوشتن، همین و تمام
Powered by Blogger.
No comments:
Post a Comment