ششصد و نوزده

درد و خاطره. بازیِ حافظه است. کمتر از یک ثانیه شاید بوده باشد. در یادِ آدمی اما کش می آید. انگار که دورِ کُند ضبط کرده باشندش. خیلی آهسته و آرام از لحظه ی لغزش تا عدمِ تعادل و زمینی که نزدیک و نزدیک تر می شود...