کوتاهیِ شب های مشق های ناتمام و کش آمدن شان در اتاقِ انتظار، پر از امید و دلهره. نسبی.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
در تلاش برای انتقال معانی، در تکاپوی دانستن و دریافتن، ناگزیر دست می یازیم به واژگان. خیال خامی است اگر بپنداریم که واژگان مشابه مان معانی یکسانی دارند. واژگان من زنده اند، از روزی به روز دیگر، حتی از ساعتی به ساعتی دیگر هزار بالا و پایین زندگی را از سر می گذرانند. من و واژگانم با هم بزرگ می شویم، با هم می رویم زیر آفتاب و سرمست حیات می شویم. با هم دل مان می گیرد و خموده و گرفته می شویم. باری، در تکاپوی شناخت خویش به واژگان رو آورده ام
برچسبها
- در جست و جوی واژگان گم شده (12)
- عاریتی (12)
دنبال كننده ها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2013
(237)
-
▼
September
(21)
- ششصد و سی و دو
- ششصد و سی و یک
- ششصد و سی
- ششصد و بیست و نه
- ششصد و بیست و هشت
- ششصد و بیست و هفت
- ششصد و بیست و شش
- ششصد و بیست و پنج
- ششصد و بیست و چهار
- ششصد و بیست و سه
- ششصد و بیست و دو
- ششصد و بیست و یک
- ششصد و بیست
- ششصد و نوزده
- ششصد و هیجده
- ششصد و هفده
- ششصد و شانزده
- ششصد و پانزده
- ششصد و چهارده
- ششصد و دوازده به اضافه ی یک
- ششصد و دوازده
-
▼
September
(21)
درباره من
- فریده
- می نویسم. تو بگیر ردی از حال که می خواهم بماند، در موم مثل نیاکان مصری ام. یا روی سنگی به تقلید از مادرِ طبیعت. می نویسم. گاهی به امیدِ خوانده شدن، ولی اغلب برای اینکه خودم بتوانم از توی افکارم بیایم بیرون و بایستم و از دورترک نگاهشان کنم. می نویسم. هر روز. می نویسم. نوشتن، همین و تمام
Powered by Blogger.
No comments:
Post a Comment