ششصد و دوازده به اضافه ی یک

نحوست نه عدد است، نه شکستگیِ آینه، نه جهتِ نعلِ اسب. نحوست خیالِ بیمار است. حافظه ی رنجوری است که خوشی ها را می فرستد به سیاهچال و چنگ می زند به تلخی. می کندشان فرشِ سرای خاطره، پرده شان می کند به پنجره ی حواس.