واژگان من

در تلاش برای انتقال معانی، در تکاپوی دانستن و دریافتن، ناگزیر دست می یازیم به واژگان. خیال خامی است اگر بپنداریم که واژگان مشابه مان معانی یکسانی دارند. واژگان من زنده اند، از روزی به روز دیگر، حتی از ساعتی به ساعتی دیگر هزار بالا و پایین زندگی را از سر می گذرانند. من و واژگانم با هم بزرگ می شویم، با هم می رویم زیر آفتاب و سرمست حیات می شویم. با هم دل مان می گیرد و خموده و گرفته می شویم. باری، در تکاپوی شناخت خویش به واژگان رو آورده ام

Sunday, December 8, 2013

ششصد و هفتاد و پنج

از یادداشت های قدیمی:

اطمینان از کجا به فرهنگ لغات راه پیدا می کند؟ آدمی و خطا و اطمینان را چه طور می شود در یک کاسه ریخت بی آنکه اطمینان خیلی سنگین و سخت ته نشین شود؟ انگار کن آب و شکر و خاک. آدم و خطا و اطمینان. ته نشین می شود. سنگ می شود. سنگ که تویش آب نیست. اطمینان هم از آدمیت خالی می شود.