درد فریادِ تن است. وقتی که نشانه هاش را همه نادیده انگاشته است. به فریاد می آید. یاری می طلبد. پشتیبان. یا اقلاً استراحتی چند. تجدیدِ قوا.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
در تلاش برای انتقال معانی، در تکاپوی دانستن و دریافتن، ناگزیر دست می یازیم به واژگان. خیال خامی است اگر بپنداریم که واژگان مشابه مان معانی یکسانی دارند. واژگان من زنده اند، از روزی به روز دیگر، حتی از ساعتی به ساعتی دیگر هزار بالا و پایین زندگی را از سر می گذرانند. من و واژگانم با هم بزرگ می شویم، با هم می رویم زیر آفتاب و سرمست حیات می شویم. با هم دل مان می گیرد و خموده و گرفته می شویم. باری، در تکاپوی شناخت خویش به واژگان رو آورده ام
برچسبها
- در جست و جوی واژگان گم شده (12)
- عاریتی (12)
دنبال كننده ها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2012
(320)
-
▼
May
(30)
- دویست و هفتاد و شش
- دویست و هفتاد و پنج
- دویست و هفتاد و چهار
- دویست و هفتاد و سه
- دویست و هفتاد و دو
- دویست و هفتاد و یک
- دویست و هفتاد
- دویست و شصت و نه
- دویست و شصت و هشت
- دویست و شصت و هفت
- دویست و شصت و شش
- دویست و شصت و پنج
- دویست و شصت و چهار
- دویست و شصت و سه
- دویست و شصت و دو
- دویست و شصت و یک
- دویست و شصت
- دویست و پنجاه و نه
- دویست و پنجاه و هشت
- دویست و پنجاه و هفت
- دویست و پنجاه و شش
- دویست و پنجاه و پنج
- دویست و پنجاه و چهار
- دویست و پنجاه و سه
- دویست و پنجاه و دو
- دویست و پنجاه و یک
- دویست و پنجاه
- دویست و چهل و نه
- دویست و چهل و هشت
- دویست و چهل و هفت
-
▼
May
(30)
درباره من
- فریده
- می نویسم. تو بگیر ردی از حال که می خواهم بماند، در موم مثل نیاکان مصری ام. یا روی سنگی به تقلید از مادرِ طبیعت. می نویسم. گاهی به امیدِ خوانده شدن، ولی اغلب برای اینکه خودم بتوانم از توی افکارم بیایم بیرون و بایستم و از دورترک نگاهشان کنم. می نویسم. هر روز. می نویسم. نوشتن، همین و تمام
Powered by Blogger.
No comments:
Post a Comment