صد و پنجاه و دو

امید، خیالی است که آدم را از درون گرم می کند. خیالی است که آدم وقتی می رسد به دره ای بی پُل در مسیرش، بال نمی دهدش که از دره بپرد، نه. خیالی است که در یک تنه ی درخت پلی می بیند برای ساختن.