دویست و بیست و هفت

شکستن گاهی صدا ندارد. اصلا همان سکوت است که آدم را آگاه می کند که چیزی بود. که شکست.
شکستن، فروریختن است و گاهی دره این قدر عمیق است که تا بخواهد صدایی ازش به گوش برسد روزها و هفته ها و شاید سال ها می گذرد.