دویست و چهل و یک

بیابان. خلوت و سکوت. افقی صاف و دور از دست. آفتابی داغ و بی ملاحظه. و شبی که آسمانش آوار می شود بر سرِ آدم، بس که پر است و نزدیک. ترس یعنی چشم بربستن؛ این جادوها را همه با هم نمادِ ترس خواندن و گفتن که «زنهار از این بیابان».