لرزه ای است که بر اندامِ صدای آدمی می افتد وقتی از
آنچه عمیقا متأثرش کرده می گوید. چیزی از جنس شادی ای چنان عظیم که در واژه ها و
صدا نمی گنجد. چه می نامند این حال را، شور؟ شیدایی؟
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
در تلاش برای انتقال معانی، در تکاپوی دانستن و دریافتن، ناگزیر دست می یازیم به واژگان. خیال خامی است اگر بپنداریم که واژگان مشابه مان معانی یکسانی دارند. واژگان من زنده اند، از روزی به روز دیگر، حتی از ساعتی به ساعتی دیگر هزار بالا و پایین زندگی را از سر می گذرانند. من و واژگانم با هم بزرگ می شویم، با هم می رویم زیر آفتاب و سرمست حیات می شویم. با هم دل مان می گیرد و خموده و گرفته می شویم. باری، در تکاپوی شناخت خویش به واژگان رو آورده ام
برچسبها
- در جست و جوی واژگان گم شده (12)
- عاریتی (12)
دنبال كننده ها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2012
(320)
-
▼
February
(30)
- صد و نود و یک
- صد و نود
- صد و هشتاد و نه
- صد و هشتاد و هشت
- صد و هشتاد و هفت
- صد و هشتاد و شش
- صد و هشتاد و پنج
- صد و هشتاد و چهار
- صد و هشتاد و سه
- صد و هشتاد و نه
- صد و هشتاد و دو
- صد و هشتاد و یک
- صد و هشتاد
- صد و هفتاد و نه
- صد و هفتاد و هشت
- صد و هفتاد و هفت
- صد و هفتاد و شش
- صد و هفتاد و پنج
- صد و هفتاد و چهار
- صد و هفتاد و سه
- صد و هفتاد و دو
- صد و هفتاد و یک
- limited access to internet with no Farsi keyboard...
- صد و هفتاد
- صد و شصت و نه
- صد و شصت و هشت
- صد و شصت و هفت
- صد و شصت و شش
- صد و شصت و پنج
- صد و شصت و چهار
-
▼
February
(30)
درباره من
- فریده
- می نویسم. تو بگیر ردی از حال که می خواهم بماند، در موم مثل نیاکان مصری ام. یا روی سنگی به تقلید از مادرِ طبیعت. می نویسم. گاهی به امیدِ خوانده شدن، ولی اغلب برای اینکه خودم بتوانم از توی افکارم بیایم بیرون و بایستم و از دورترک نگاهشان کنم. می نویسم. هر روز. می نویسم. نوشتن، همین و تمام
Powered by Blogger.
No comments:
Post a Comment