زمان مایه ی تفاوتِ غرولندِ زیرِ لب است و فریاد. درد وقتی یکباره می آید فریاد می شود و وقتی مرورِ زمان می آوردش، غرولند. درد همان است. یکبارگی و شوک اما نه.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
در تلاش برای انتقال معانی، در تکاپوی دانستن و دریافتن، ناگزیر دست می یازیم به واژگان. خیال خامی است اگر بپنداریم که واژگان مشابه مان معانی یکسانی دارند. واژگان من زنده اند، از روزی به روز دیگر، حتی از ساعتی به ساعتی دیگر هزار بالا و پایین زندگی را از سر می گذرانند. من و واژگانم با هم بزرگ می شویم، با هم می رویم زیر آفتاب و سرمست حیات می شویم. با هم دل مان می گیرد و خموده و گرفته می شویم. باری، در تکاپوی شناخت خویش به واژگان رو آورده ام
برچسبها
- در جست و جوی واژگان گم شده (12)
- عاریتی (12)
دنبال كننده ها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2012
(320)
-
▼
August
(31)
- سیصد و پنجاه و سه
- سیصد و پنجاه و دو
- سیصد و پنجاه و یک
- سیصد و پنجاه
- سیصد و چهل و نه
- سیصد و چهل و هشت
- سیصد و چهل و هفت
- سیصد و چهل و شش
- سیصد و چهل و پنج
- سیصد و چهل و چهار
- سیصد و چهل و سه
- سیصد و چهل و دو
- سیصد و چهل و یک
- سیصد و چهل
- سیصد و سی و نه
- سیصد و سی و هشت
- سیصد و سی و هفت
- سیصد و سی و شش
- سیصد و سی و پنج
- سیصد و سی و چهار
- سیصد و سی و سه
- سیصد و سی و دو
- سیصد و سی و یک
- سیصد و سی
- سیصد و بیست و نه
- سیصد و بیست و هشت
- سیصد و بیست و هفت
- سیصد و بیست و شش
- سیصد و بیست و پنج
- سیصد و بیست و چهار
- سیصد و بیست و سه
-
▼
August
(31)
درباره من
- فریده
- می نویسم. تو بگیر ردی از حال که می خواهم بماند، در موم مثل نیاکان مصری ام. یا روی سنگی به تقلید از مادرِ طبیعت. می نویسم. گاهی به امیدِ خوانده شدن، ولی اغلب برای اینکه خودم بتوانم از توی افکارم بیایم بیرون و بایستم و از دورترک نگاهشان کنم. می نویسم. هر روز. می نویسم. نوشتن، همین و تمام
Powered by Blogger.
No comments:
Post a Comment