سیصد و چهل و هشت

لطف بار نیست. لطف، اجابتِ خواهش است به پاسِ عزتِ خواهنده، به شوقِ دیدنِ شادی اش. پشتِ گوش که انداخته شد، به زحمتی می ماند. دیگر نه برای خواهنده شادی می آورد و نه لطف است.