سیصد و پنجاه و دو

زیبایی پیش بینی ناپذیر است، آنگاه که حواسِ آدمی نوازش می شود به در هم آمیختگیِ اجزایی که تنهایی شان را به بی اعتنایی می گذرانده. اما ترکیب شان می شود ردی عمیق از لذتی از ناکجا وارد آمده بر خاطر.