قدردانی یعنی پاسخی لطف آمیز به هر کوچک ترین نشانه ی شوق و ملاطفت.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
در تلاش برای انتقال معانی، در تکاپوی دانستن و دریافتن، ناگزیر دست می یازیم به واژگان. خیال خامی است اگر بپنداریم که واژگان مشابه مان معانی یکسانی دارند. واژگان من زنده اند، از روزی به روز دیگر، حتی از ساعتی به ساعتی دیگر هزار بالا و پایین زندگی را از سر می گذرانند. من و واژگانم با هم بزرگ می شویم، با هم می رویم زیر آفتاب و سرمست حیات می شویم. با هم دل مان می گیرد و خموده و گرفته می شویم. باری، در تکاپوی شناخت خویش به واژگان رو آورده ام
برچسبها
- در جست و جوی واژگان گم شده (12)
- عاریتی (12)
دنبال كننده ها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2012
(320)
-
▼
October
(23)
- سیصد و نود و نه
- سیصد و نود و هشت
- سیصد و نود و هفت
- سیصد و نود و شش
- سیصد و نود و پنج
- سیصد و نود و چهار
- سیصد و نود و سه
- سیصد و نود و دو
- سیصد و نود و یک
- سیصد و نود
- سیصد و هشتاد و نه
- سیصد و هشتاد و هشت
- سیصد و هشتاد و هفت
- سیصد و هشتاد و شش
- سیصد و هشتاد و پنج
- سیصد و هشتاد و چهار
- سیصد و هشتاد و سه
- سیصد و هشتاد و دو
- سیصد و هشتاد و یک
- سیصد و هشتاد
- سیصد و هفتاد و نه
- سیصد و هفتاد و هشت
- سیصد و هفتاد و هفت
-
▼
October
(23)
درباره من
- فریده
- می نویسم. تو بگیر ردی از حال که می خواهم بماند، در موم مثل نیاکان مصری ام. یا روی سنگی به تقلید از مادرِ طبیعت. می نویسم. گاهی به امیدِ خوانده شدن، ولی اغلب برای اینکه خودم بتوانم از توی افکارم بیایم بیرون و بایستم و از دورترک نگاهشان کنم. می نویسم. هر روز. می نویسم. نوشتن، همین و تمام
Powered by Blogger.
No comments:
Post a Comment