زبان یعنی راهِ ارتباط. واژه لازمه اش نیست. موسیقی مثلا. یا رقص. یا حتی یک نگاه، یک لبخند. به یک فشارِ آرام دست بر شانه می شود ارتباطی برقرار کرد که به هزار و یک واژه نمی شود.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
در تلاش برای انتقال معانی، در تکاپوی دانستن و دریافتن، ناگزیر دست می یازیم به واژگان. خیال خامی است اگر بپنداریم که واژگان مشابه مان معانی یکسانی دارند. واژگان من زنده اند، از روزی به روز دیگر، حتی از ساعتی به ساعتی دیگر هزار بالا و پایین زندگی را از سر می گذرانند. من و واژگانم با هم بزرگ می شویم، با هم می رویم زیر آفتاب و سرمست حیات می شویم. با هم دل مان می گیرد و خموده و گرفته می شویم. باری، در تکاپوی شناخت خویش به واژگان رو آورده ام
برچسبها
- در جست و جوی واژگان گم شده (12)
- عاریتی (12)
دنبال كننده ها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2012
(320)
-
▼
December
(21)
- چهارصد و چهل و هفت
- چهارصد و چهل و شش
- چهارصد و چهل و پنج
- چهارصد و چهل و چهار
- چهارصد و چهل و سه
- چهارصد و چهل و دو
- چهارصد و چهل و یک
- چهارصد و چهل
- چهارصد و سی و نه
- چهارصد و سی و هشت
- چهارصد و سی و هفت
- چهارصد و سی و شش
- چهارصد و سی و پنج
- چهارصد و سی و چهار
- چهارصد و سی و سه
- چهارصد و سی و دو
- چهارصد و سی و یک
- چهارصد و سی
- چهارصد و بیست و نه
- چهارصد و بیست و هشت
- چهارصد و بیست و هفت
-
▼
December
(21)
درباره من
- فریده
- می نویسم. تو بگیر ردی از حال که می خواهم بماند، در موم مثل نیاکان مصری ام. یا روی سنگی به تقلید از مادرِ طبیعت. می نویسم. گاهی به امیدِ خوانده شدن، ولی اغلب برای اینکه خودم بتوانم از توی افکارم بیایم بیرون و بایستم و از دورترک نگاهشان کنم. می نویسم. هر روز. می نویسم. نوشتن، همین و تمام
Powered by Blogger.
No comments:
Post a Comment