دویست و ده

خستگی به هم خوردگیِ دلی جویای تغییر است از مکررات. خستگی نازک شدنِ امید است. تاریکیِ سیالی است که آرام آرام از قوزکِ پا بالا می آید تا می رسد به سینه و گردن و حتی بالاتر. که امید را در خود محو می کند.