شصت و یک

آرامش، آشتی با خود است. با تمامیتِ خود. یعنی وقتی در هشتاد و پنج سالگی به زندگی ات نگاه می کنی، احساس رضایتی نه از سر فراموشیِ اشتباهات و تلخی ها، که از به یاد آوردن ملغمه ای که نام اش زندگی است، وجودت را سرشار کند.