امید، پریدن است. بارِ همه ی ترس ها و نمی توانی ها را بر زمین گذاشتن. ترسِ دردِ سقوط و ملامت.
پر کشیدن.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
در تلاش برای انتقال معانی، در تکاپوی دانستن و دریافتن، ناگزیر دست می یازیم به واژگان. خیال خامی است اگر بپنداریم که واژگان مشابه مان معانی یکسانی دارند. واژگان من زنده اند، از روزی به روز دیگر، حتی از ساعتی به ساعتی دیگر هزار بالا و پایین زندگی را از سر می گذرانند. من و واژگانم با هم بزرگ می شویم، با هم می رویم زیر آفتاب و سرمست حیات می شویم. با هم دل مان می گیرد و خموده و گرفته می شویم. باری، در تکاپوی شناخت خویش به واژگان رو آورده ام
برچسبها
- در جست و جوی واژگان گم شده (12)
- عاریتی (12)
دنبال كننده ها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2011
(134)
-
▼
October
(31)
- هفتاد و سه
- هفتاد و دو
- هفتاد و یک
- هفتاد
- شصت و نه
- شصت و هشت
- شصت و هفت
- شصت و شش
- شصت و پنج
- شصت و چهار
- شصت و سه
- شصت و دو
- شصت و یک
- شصت
- پنجاه و نه
- پنجاه و هشت
- پنجاه و هفت
- پنجاه و شش
- پنجاه و پنج
- پنجاه و چهار
- پنجاه و سه
- پنجاه و دو
- پنجاه و یک
- پنجاه
- چهل و نه
- چهل و هشت
- چهل و هفت
- چهل و شش
- چهل و پنج
- چهل و چهار
- چهل و سه
-
▼
October
(31)
درباره من
- فریده
- می نویسم. تو بگیر ردی از حال که می خواهم بماند، در موم مثل نیاکان مصری ام. یا روی سنگی به تقلید از مادرِ طبیعت. می نویسم. گاهی به امیدِ خوانده شدن، ولی اغلب برای اینکه خودم بتوانم از توی افکارم بیایم بیرون و بایستم و از دورترک نگاهشان کنم. می نویسم. هر روز. می نویسم. نوشتن، همین و تمام
Powered by Blogger.
No comments:
Post a Comment