صد و سی و یک

فاصله نگاهِ غمگینی است که حواس که پرت می شود، می آید لبِ دریچه ی چشم ها می نشیند. فاصله آشوبی است که درون برپا می شود. سکوتی است که فقط به شوخی های لحظه ای می شکند.