صد و هشت

سبکی یعنی شادی ای که در دلِ آدم می جوشد وقتی در میانه ی انبوه کارهاش ناگهان بودن اش را به یاد می آورد. وقتی که سنگینیِ تمامِ باری که بر دوش دارد، در برابرِ بودن اش محو می شود.