صد و سی و دو

رویین تن، آسیب ناپذیر، بی درد. قرینِ بی حسی است. و بی حسی گامِ بی صدای مرگ است. خالی شدن از حیات.

صد و سی و یک

فاصله نگاهِ غمگینی است که حواس که پرت می شود، می آید لبِ دریچه ی چشم ها می نشیند. فاصله آشوبی است که درون برپا می شود. سکوتی است که فقط به شوخی های لحظه ای می شکند.

صد و سی

رخوت را نباید با خستگی اشتباه گرفت. رخوت نه به استراحت؛ که به شور و شر، به هیجان و جنب و جوش از سر می پرد.

صد و بیست و نه

فریاد گریز است. پر کردنِ گوش ها چندان که جایی نمی ماند برای دردهای ناگفته. برای بغض ها و سکوت ها.
فریاد، سکوت است در لباس مبدّل.

صد و بیست و هشت

اعتماد را می گوید به پشت تکیه کردن به چیزی. آدمی پشتِ سرش چشم ندارد. اعتماد یعنی ندیدن و با این حال نگرانی به دل راه ندادن.

صد و بیست و هفت

ریاضت، نمودِ بیرونی است. وگرنه که رنجی نیست. دردی اگر هست، دردِ اشتیاق است. میانِ رنج و درد تفاوت از زمین تا آسمان است.

صد و بیست و شش

آهستگی. آرامیدگی. وقار. در نگاه ها باید جُست. در لبخندها. در نفس های آرام. آرامش و وقار نیست اگر که آشتی نباشد در درون میانِ تمامی اضداد. پذیرش.

صد و بیست و پنج

رنج، تغییر، تغیّر، شکستن و ترمیم. وقتی می گویم زنده ام، این ها هم درش هست. اینها و خیلی چیزهای دیگر. زندگی ملغمه ای است. خوب و بد، در هم.

صد و بیست و چهار

دلتنگی بازی ذهن است. گردِ فراموشی است بر تلخی ها. نوری غریب بر خوشی ها که بود. این است که به دیدار تازه کردن برطرف نمی شود هیچ، گاهی شدت می گیرد حتی.

صد و بیست و سه

جدایی نه در دعوا، نه در فریاد، که در سکوت است. در حرف های بر زبان نیامده، خواهش های مقهورِ غرور.

صد و بیست و دو

داستان مفرِّ ذهن است. بیداری که تنگ می شود، سیلِ خواب می آید.

صد و بیست و یک

پرهیز، منعٍ خودخواسته است. در ممنوعیت ها آتشِ اشتیاق شعله می کشد. پرهیز، قبایی است بر تنِ هوس های سرکوب شده.

صد و بیست

در سکوت ترس هست. ترسی و یأسی. حتی آن که می گوید سکوتم از کرامت است و از بزرگ منشی، از درک ناشدن می گریزد و به غارِ سکوت پناه می برد.

صد و نوزده

دلهره از آگاهی های نصفه و نیمه آب می خورد. قصه های شومی که ریشه شان در همین چند قدمی است در همه ی خرده-توهماتِ آگاهی؛ و شاخ و برگ در ناکجا آباد.

صد و هیجده

گم گشتگی موهبتی است که بعضی آدم ها از آن بی بهره اند. اسم اش را می گذارند جهت یابی، گره می زنندش به هوش و فراست تا کمبودشان را از یاد ببرند. زیر نقابی پنهان کنندش.

صد و هفده

احتیاط از سرِ ترس است. اسمش را بگذار عقل یا هرچه. از ترس است و سودای امنیت به بهای تمامِ غافلگیری ها و شگفتی های برباد رفته.

صد و شانزده

دشواریِ از سرِ نو ساختن، به خاطرِ تلاشی مضاعفی نیست که تحمیل می شود. رها کردن سخت است. ویران کردن دشوارتر حتی. و این هر دو لازمه ی ساختن اند. بازساختن.

صد و پانزده

باریک بینی، خواندنِ نانوشته های میان سطرهاست. شنیدنِ سکوت ها. دیدنِ پرش های ظریف و نامحسوس در میانه ی حرکات محکم.

صد و چهارده

قصه ها، امیدهای قربانی شده اند برای رسیدن به این لحظه، این مکان، این زندگی. هر گام، قربانی کردنِ همه ی قدم های ممکنِ دیگر است. و هر کدام از آن قدم ها، مسیری می شود: قصه ای، زندگی ای، سرنوشتی که تو رهایش کردی برای این زندگی، همین لحظه. 

صد و سیزده

خشونت همیشه کبودیِ تن به بار نمی آورد. مشت و مال های کلامی و کبودی های ذهن، اگر دردشان بیشتر نباشد کمتر نیست.

صد و دوازده

می گویند ترس راهکارِ آدمی است برای حفظ جانِ خویش از خطر. که مثلا بچه که از هیچ چیز نمی ترسد در بدو تولد، بی هوا خودش را در معرض خطر قرار می دهد و باید مواظب اش بود و باید ترس را یادش داد. ترس اسارت است. ارزش جانِ آدمی را، ارزشِ زندگی را آموختن. از جان محافظت کردن، نه با گذاشتن اش در قفس، که آزادی اش را و توانایی اش را پروردن. گاهی به درد حتی، به زخم.

صد و یازده

جسارت و لجاجت و شجاعت و حماقت و شهامت و بلاهت. مرزی نیست بین شان. آنچه من جسارتِ زیستنِ زندگیِ خودم می نامم، در نظرگاهِ تو لجاجت است. آنچه تو شجاعتِ جنگجو می خوانی، از دیدِ من حماقت است. آنجا که من اعتمادِ بی مرز را زندگی می کنم، بلاهت می دانی اش. کش و واکش اضداد یعنی همین بازی های واژگان در ذهنِ آدمی.

صد و ده

دلهره، تشویش. خوشبختی یعنی یک صندلی ننویی در ایوان خانه. یک بعد از ظهر نابستانی.

حتی به خیال اش هم می شود دلی را که هُرّی پایین ریخته، جمع و جور کرد و گذاشت سرِ جاش که باز بتپد. آرام و پر امید بتپد.

صد و نه

سپاسگزاری آیینِ فراموش شده ی ارج نهادن است به آنچه هست. به هستی. سایه ی چیزهایی که نیست کدر می کندش اغلب. می شود شکرِ با شکایت. و شکر با شکایت آب شان به یک جو نمی رود.

صد و هشت

سبکی یعنی شادی ای که در دلِ آدم می جوشد وقتی در میانه ی انبوه کارهاش ناگهان بودن اش را به یاد می آورد. وقتی که سنگینیِ تمامِ باری که بر دوش دارد، در برابرِ بودن اش محو می شود.

صد و هفت

حسرت بر آنچه گذشت، غفلت است از آنچه می گذرد. حسرت به بار می آورد. جسارت لازم است برای نگاه کردن به زمانِ از دست رفته و به لبخندی درد را فرو دادن که ولی امروز، این لحظه هنوز هست. هنوز هستم.

صد و شش

جنون فقط شیدایی و شیفتگی نیست. شوق است. شکوفه آوردن گیاه زمین* است. بی جنون عمرِ آدمی زمستانی است سرد و بی رنگ.

* دهخدا این معنی را به نقل از «منتهی الارب» و «ناظم الاطباء» آورده.

صد و پنج

درایت، حرص نخوردن برای چیزی است که قرار است آرامش به ارمغان بیاورد.

صد و چهار

لاینحل از بازی های ذهنِ آدمی است. لاینحل هم مثل ناممکن بهانه ای است برای دست برداشتن از تلاش، از امید. برای سلبِ مسئولیت.

صد و سه

خوشبختی یعنی دوستی که بشود برایش از گوشه های تاریکِ وجود گفت. از ترس ها. تردیدها. تناقض ها.

صد و دو

فقط تن نیست که استراحت می طلبد. خیال استراحتِ ذهن است. تن خوشبخت است. کسی محرومش نمی کند از آنچه لازم اش است. با این حال خیلی ساده روزه ی خیال می گیریم. اغلب خستگیِ ذهن را می بینیم اما نمی فهمیم از کجا آب می خورد. می خوابیم و باز هم خسته از خواب بیدار می شویم و نمی فهمیم چرا، و باز بیشتر می خوابیم. استراحتِ ذهن در بیداری است. همان وقت هایی که فکر می کنیم باید صرفِ کارهای مهم کنیم. ولی چه کاری مهم تر از نوازشِ ذهن؟