ششصد و سی و دو

همین پیمان های شکسته، همین طعنه های نیش دار، همین نشنیدن ها و مجال ندادن ها. همین جنایت های روزمره.

پس نوشت. یک هفته مسافرت. تا شنبه نیستم.

ششصد و سی و یک

اسطوره روایتی است در جست و جوی معنایی بر واقعه. ورای آنچه شد می گردد پیِ هستیِ پنهان در پیش آمد. تاریخ نیست، نقلی است از آنچه شد، که هنوز و هر روز هست.

ششصد و سی

انگیزه به استخوان می ماند. نباشد، آدمی می شود یک کیسه ی وارفته. انبوهی از استعدادهای خاموش و توانایی های گره خورده. می بندی شان به استخوانِ انگیزه و راه می روی. می دوی. می روی.

ششصد و بیست و نه

ماهِ نیمه و آسمانِ بی ستاره. پنجره ها ستاره های شهرند. سایه ها، هزار و یک قصه ی ناگفته.

ششصد و بیست و هشت

منبر، صندلی نیست که می نشیند برش با چانه ی گرم. طرزِ فکر است. خیال اینکه من می فهمم و تو نه. من بهتر می فهمم و تو نه.

ششصد و بیست و هفت

دلخوشی: غروبِ آفتاب روی رود و من روی دوچرخه در جاده ی حاشیه ی رود و نسیمِ اوایلِ پاییز توی موهام. احتیاط را گذاشتم توی کوله پشتی.

ششصد و بیست و شش

شهامت صدایِ مرددی است که خاموشی را می شکند. نفسی است که بی مهابا بر می آید. گامی است خلاف سیل. زندگی است با همه ی تردیدها و دلهره هاش.

ششصد و بیست و پنج

راهِ پس و پل های آبادِ پشتِ سرِ هر چه قدر هم پشت گرمی، عاقبت قدم را سست می کند. احتیاط شاید حافظِ تن باشد اما معصوم ترین قاتلِ جان است.

ششصد و بیست و چهار

رفاقت به سابقه نیست. به سال و ماه نیست. یک جمله است گاهی. یک اشارتِ سر. نشانی از درکِ متاقبل در هیاهوی زندگی.

ششصد و بیست و سه

کوتاهیِ شب های مشق های ناتمام و کش آمدن شان در اتاقِ انتظار، پر از امید و دلهره. نسبی.

ششصد و بیست و دو

خشونت قربانی می گیرد. انگار که شمشیری بی دسته. ضربت بر قربانی هر چه محکم تر، آسیب عمیق تر. ردِ ناپیدای خشونت بر جانی. آن درد، آن زخم.

ششصد و بیست و یک

بنفش یاسیِ کمرنگ، آن قدر که به سفیدی می زند، فردیت همین بازیِ رنگ است در خاکستریِ بشریت. همین ته رنگ های محو.

ششصد و بیست

خنده خوشی نیست. گاهی هم از سرِ ناچاری است. انگار که ذهن گریز می زند از مردابی که می خواهد در بر بگیردش با سبک و شوخی گرفتنِ همه چیز.

ششصد و نوزده

درد و خاطره. بازیِ حافظه است. کمتر از یک ثانیه شاید بوده باشد. در یادِ آدمی اما کش می آید. انگار که دورِ کُند ضبط کرده باشندش. خیلی آهسته و آرام از لحظه ی لغزش تا عدمِ تعادل و زمینی که نزدیک و نزدیک تر می شود...

ششصد و هیجده

بی ثمری مرگ است. زندگی را به یغمای زمان باختن. قمارِ بی برد...

ششصد و هفده

مثلِ نگاهِ مردِ بی خانمانِ خوابیده گوشه ی ایستگاهِ قطار. مثلِ خیالِ آسوده ی رهگذرانِ شتابان. مثلِ چشمانِ خشکِ من که دیگر اشک درشان جمع نمی شود. مثلِ جای تو. خالی.

ششصد و شانزده

توقعاتِ بیجا و اتهاماتِ ناروا. همین اشتباه می کنی های بی پشتوانه و نمی فهمی های قبل از گفت و گو. دلخوری.

ششصد و پانزده

زنی می رقصد و عالمی خیال برش می دارد که زادگاهِ زن حقِ قضاوت می دهدشان. زنی زندگی و رویاش را می رقصد و حرمت فردیت گم می شود در غوغای فرهنگِ زادگاه و سیاست. تنگ نظری.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=517276171679821&set=a.102107073196735.4429.102099916530784&type=1&ref=nf

ششصد و چهارده

حالِ دخترکی که صبح از جا بر می خیزد و می دود توی باغچه. قهقهی که بر می کشد از خوشیِ دیدنِ اولین بهار نارنجی که روزها چشم انتظارش بوده. پیروزمندی.

ششصد و دوازده به اضافه ی یک

نحوست نه عدد است، نه شکستگیِ آینه، نه جهتِ نعلِ اسب. نحوست خیالِ بیمار است. حافظه ی رنجوری است که خوشی ها را می فرستد به سیاهچال و چنگ می زند به تلخی. می کندشان فرشِ سرای خاطره، پرده شان می کند به پنجره ی حواس.

ششصد و دوازده

دردِ نامنتظرِ استخوانی که سال ها پیش شکسته. دردی قدیمی و آشنا. مثلِ بوی کنده ی توی اجاق و غباری که کمرِ شکسته اش در اتاق به پا می کند و سرفه های بعدش. آشنایی همیشه به خوشی نیست. گاهی هم به هراس است. یا درد.