چهارصد و هفتاد و سه

قول بند نیست که آدم ببندد به دست و  پاش. قول احترامی است که آدم برای خودش قایل است. برای کلامی که بر زبانش آمده. یعنی ارزش حرف را بالاتر از باد هوا دانستن.

چهارصد و هفتاد و دو

فریب یعنی دریغ کردن از دیگری حقی را که به دانستن دارد. آگاهی را انحصار طلبانه به زنجیر کشیدن. برده کردنش.

چهارصد و هفتاد و یک

تنش همین خنده هاست در پاسخ به حرف ها. برای پنهان کردن بی میلی برای حتی یک کلام. برای فریفتن به خیال صلح.

چهارصد و هفتاد

حسد یعنی اعتراف به فقر. فقر نداشتن نیست. فقر نیاز است. باور است به اینکه زندگی ات را چیزی که نداری قرار بوده از این رو به آن رو کند.

چهارصد و شصت و نه

خاطره یک خطِّ یک ترانه است که به شنیدنش چشم و گوش و حواسِ آدم از حال پرت می شود به زمانی دیگر و مکانی دیگر و آدم هایی دیگر.

چهارصد و شصت و هشت

بیماری مجالی است برای خوابِ بی عذاب وجدان در این هیاهویی که آدم را سوق می دهد به سمت باورِ بیهودگیِ شادی های کوچکی مثلِ خواب، یا حتی یک لیوان آبِ نطلبیده.

چهارصد و شصت و هفت

سرماخوردگی یعنی یک مجموعه از عوارضِ کوچک. مثالی از هزار بلای کوچکِ همزمانی که از یک بلای هزار بار بزرگتر بر آدمی دشوارتر می آیند.

چهارصد و شصت و شش

سکوت بستری برای واژگانِ نگفته نیست. سکوت، خالی از واژه و صداست. خالی از حضور حتی. نیست. نه آوا، نه تکانه.

چهارصد و شصت و پنج

بهانه یعنی، سرِ شلوغ و کارهای عقب افتاده. یعنی موجه برای خود را در لفافه ی موجه برای دیگری عرضه کردن.

چهارصد و شصت و چهار

صلح یک لبخند است که در هیاهوی دعوا راهش را باز می کند. راست از این طرفِ مرز به آن طرف.

چهارصد و شصت و سه

روزگار و هستیِ آدم آن چیزی است که خور و خواب در برابرش هیچ می شود. مشغولش که هستی بی نیازی. مالامالِ بودن.

چهارصد و شصت و دو

خودآگاهی یعنی آن روزی که آدم دست بر می دارد از فریب دادنِ خودش، از تن دادن به آنچه هست. می ایستد رو به روی آینه و می گوید همه ی آنچه می گفتم فریب بود برای دوام آوردن.

چهارصد و شصت و یک

استراحت روغنی است که آدم به لولاهای تن و جانش می زند تا نپوسد. تا از پسِ فردا و فرداها بربیاید.

چهارصد و شصت

فغان فریادِ امان خواهی است. دریغ و از نفس افتادگی است.

چهارصد و پنجاه و نه

خشم را که بر خشم بگذاری حاصل همان خشم است. عمیق تر و ریشه دارتر. خشم، حکایت چشم در برابرِ چشم است. این همه سال بی حاصلی را دیدن و پایبند ماندن به سنتِ قدیم است.

چهارصد و پنجاه و هشت

التزام یعنی بر خود لازم دانستن کاری را. با اجبار تفاوتش از زمین تا آسمان است. حاصل هر دو شاید انجامِ کار باشد اما یکی از سرِ عشق است و آن دیگر از ناچاری. و در ناچاری بیزاری ای هست که به هزار سال هم پاک نمی شود.

چهارصد و پنجاه و هفت

زخمه ای که به تنِ یک ساز می خورد، سازهای دیگر را به همان نوا بر می انگیزد. این را می گویند تشدید در فیزیک. در میانِ آدمیان نامش چه می شود؟ کدام واژه وصف می کند اثری را که دیدنِ رنجِ دیگری بر دل آدم می گذارد؟ آن که تارِ مشابه را در دلِ آدم به لرزه در می آورد.

چهارصد و پنجاه و شش

اقبال بهانه ای است که آدم مسئولیتِ تلخی هاش را به گردن نگیرد. که دیگران را هم مجال ندهد که به خوشی هایی که دست می یابند سرخوش شوند. بی مسئولیتی و بی انصافی دو روی یک سکه اند.

چهارصد و پنجاه و پنج

رفاقت گپ و گفتی است که بعد از سه سال سکوت هنوز تر و تازه است. انگار که درختی در بهار بعد از یک زمستانِ طولانی. خیلی طولانی.

چهارصد و پنجاه و چهار

امید فرزندِ کمبود و نیاز است. چاهِ آبی است که گوشه ی صحرا پنهان است و آدمی را به گشتن وا می دارد.

چهارصد و پنجاه و سه

آشوب در واژه نامه به اختلاف و تباهی مرادف شده. دل آشوب با این تعابیر می شود اختلافی میان دل با دل. تقابلِ اضداد در ذهن.

چهارصد و پنجاه و دو

شجاعت همیشه در مبارزه طلبی و مرگ  نیست. شهامت گاهی در سازشی است که فروتنانه زندگی حفظ می کند بی که در برابرِ فریادِ مرگ مدعیانِ شجاعت سر خم کند.

چهارصد و پنجاه و یک

بالماسکه میهمانی آدم های تنهاست. میهمانیِ آدم هایی که نمی خواهند حالِ همدیگر را بدانند. بساطی است برای پس زدنِ تنهایی برای چند ساعت و بعد بازگشت به تنهایی.

چهارصد و پنجاه

 ترحم یعنی اراده را نادیده گرفتن. یعنی آدمی را به مثابه اشیاء تنزل دادن. بی جان. بی توانی برای تغییر.

چهارصد و چهل و نه

بیگانگی یعنی ناممکن شدن ارتباط میانِ بیگانه و دیگری. به ملیت و زادگاه و زبان نیست. آدم ها گاهی بعدِ سال ها هم نشینی بیگانه می شوند.

چهارصد و چهل و هشت

ثروت، رهاییِ آدمی است از بند. به اشیاء و مالکیت برشان نیست. که مالکیت رابطه ای دوسویه است. که ملک تملک می جوید بر مالک و عاقبت اسیرش می کند.