سیصد و پنجاه و سه

کدام واژه، کدام تعبیر توصیف می کند آدمی را که پاسخِ درخواست را فقط در آری می بیند و بر نه چنان می خروشد که آگاه شوی که خواهش، از سرِ عادت بوده فقط؟

سیصد و پنجاه و دو

زیبایی پیش بینی ناپذیر است، آنگاه که حواسِ آدمی نوازش می شود به در هم آمیختگیِ اجزایی که تنهایی شان را به بی اعتنایی می گذرانده. اما ترکیب شان می شود ردی عمیق از لذتی از ناکجا وارد آمده بر خاطر.

سیصد و پنجاه و یک

نگرانی، شمشیرِ دو لبه ی علاقه است. نشانِ محبت است، نامحسوس، در دلِ ایشان. بندِ اسارت است در دستشان. در فریادشان برای محافظت از تو در برابرِ نامعلومی که در یأس شان جز شر نیست.

سیصد و پنجاه

واکنش یعنی چگونه ای که در اختیارِ آدم است. یعنی نوبتِ بازی را چه طور استفاده کردن. واکنش یعنی فعالیت را برگزیدن به جای انفعال.

سیصد و چهل و نه

بغض اندوهی است که مرهمی برایش در این نزدیکی نیست. بغض فریادی است که گوشی برایش در این نزدیکی نیست. بغض اشکی است که آغوشی برایش در این نزدیکی نیست. از فاصله آب می خورد.

سیصد و چهل و هشت

لطف بار نیست. لطف، اجابتِ خواهش است به پاسِ عزتِ خواهنده، به شوقِ دیدنِ شادی اش. پشتِ گوش که انداخته شد، به زحمتی می ماند. دیگر نه برای خواهنده شادی می آورد و نه لطف است.

سیصد و چهل و هفت

طنین یعنی تکرارِ صدا در سکوتِ بیکرانه ی ذهن. پژواکی از گذشته، که پرده می اندازد بر آواهای اکنون.

سیصد و چهل و شش

آفرینش یعنی دست را در گِل فرو کردن؛ تا آرنج. شکل دادنش به ضرب و نوازش. و بعد، صبوری کردن تا که خشک شود.

سیصد و چهل و پنج

تأخیر یعنی زمان را دیدن که تنها یکی پایه ی ارجحیت است. معادله را گسترده کردن تا که دیگر معیارها را هم پوشش دهد.

سیصد و چهل و چهار

اعتماد، به امانت سپردنِ اسرار است. امانت یک بار که برباد رفت، جبران و بازیافتن اش اگر نه ناممکن، تلاشِ پسیشه می طلبد.

سیصد و چهل و سه

طبیعی هم مثلِ انسانی از آن صفاتی است که هر چیزی را شامل می شود. حتی آنچه در نظرِ اول خلاف می نماید. طبیعی هر چیزی است که هست، همان طور که انسانی هر چیزی است وابسته به انسان. در انسانی نشانی از خوب یا بد نیست. همان طور که در طبیعی.

سیصد و چهل و دو

سوءتفاهم، نفهمیدن یا به اشتباه فهمیدن است. بی غرض. دردِسر آنجاست که خواسته های نهان، پرده می شود بر فهم. هر تلاشی به بیراهه می رود.

سیصد و چهل و یک

اتهام زدن یعنی قضاوت و حکم، بی فرصتِ دفاع. یک سویه.

سیصد و چهل

مطلق، بی چون و چراست. بی قید است. آدم مقید است اما. به بندِ زمان، به زنجیرِ حواس، به قفسِ خاطرات، تجربیات و درایت.

سیصد و سی و نه

بازیگوشی بر هم زدنِ روالِ معمول است. اهم و مهم های غالب را به کناری گذاشتن و از سرِ نو تعریف کردن شان.

سیصد و سی و هشت

سپاس تلاشی است برای شریک کردنِ یاریگرت در شادی. در کمک کردن اما شادی ای هست که آدمی را بی نیاز می کند از این همه.

سیصد و سی و هفت

عزتِ نفس یعنی نظرِ دیگران را جُستن درباره ی علایق شان. نه از سرِ ناچیز خواندنِ نظرِ خود، که از سرِ یگانگی ها.

سیصد و سی و شش

جوانی یعنی توانِ امید بستن، تکاپو برای برآوردنِ آرزوها. تفاضلِ سال ها فقط یک عدد است، بی ربط به زندگی.

سیصد و سی و پنج

مسئولیت اهمیتی است که آدمی برای کسی یا چیزی قائل می شود. انگیزه ای است که بر خستگی چیره می شود.

سیصد و سی و چهار

رفاقت یعنی من که خیال می کنم خود خواهی است فلان آرزو، و تو که خیال می کنی برآوردنش لطف است و کاری است که باید بشود.

سیصد و سی و سه

رسوب یعنی سکون و کهولت. یعنی آنچه به بی توجهی ریشه می دواند و به فراموشی تثبیت می شود.

سیصد و سی و دو

 دلهره یعنی آلودگیِ امید به یأس. ترس نیست. ترس به یک لحظه می ریزد به دلِ آدم. دلهره اما آرام آرام سرک می کشد و نامحسوس آدم را غرق می کند.

سیصد و سی و یک

زمان مایه ی تفاوتِ غرولندِ زیرِ لب است و فریاد. درد وقتی یکباره می آید فریاد می شود و وقتی مرورِ زمان می آوردش، غرولند. درد همان است. یکبارگی و شوک اما نه.

سیصد و سی

یک حدِ میانه ای هست، بینِ شتاب زدگی و مس مس کردن. آنجا که کارها انجام می شود. حاصلِ بهینه سازیِ کیفیت از یک سو و زمانِ صرف شده از دیگر سو. نمی دانم چرا واژه ای برای این حدِ میانه در ذهنم نیست.

سیصد و بیست و نه

آشفتگی نسبی است. اختلال است در نظمی که انتظارش می رود. وگرنه بی توقعِ ترتیبی در آنچه خواهد بود، آشفتگی را در قیاس با چه تعریف کنیم؟

سیصد و بیست و هشت

سوء تفاهم یعنی به بیراهه رفتنِ ترجمانِ واژگان و حرکات. یعنی بی اهمیتِ من که مهم و شاید حتی اَهَمِّ دیگری است.

سیصد و بیست و هفت

فرق است میانِ هنجار و اخلاق. هنجار آن است که عموم می کند و اخلاق؟  کیست که تعریفِ جامع و مانع بدهد از اخلاق؟

سیصد و بیست و شش

فداکاری در خودش منّت دارد. منّت و انتظار و تظاهر. باید واژه ای باشد برای وقتی که آدم برای دلِ خودش کاری می کند که دیگری خوش شود. بی منّت. بی توقعِ دیده شدن حتی. برای دیدنِ خوشی اش فقط. باید واژه ای باشد، واژه ای غیر از فداکاری. شاید عشق.

سیصد و بیست و پنج

قناعت یعنی بعد خرسندی ای که یک فنجان قهوه ی ترک می آورد، بعد از یک روزِ سخت. یعنی بزرگداشتِ لحظه و هست.

سیصد و بیست و چهار

لقب، سوار کردنِ صفتی است بر نام. خلاصه کردنِ یک آدم است با همه ی پیچیدگی هاش در یک واژه. چه مدح باشد، چه ذم، ستم است در حقّ انسان.

سیصد و بیست و سه

آرزو برای نرسیدن است. شایدی است در ذهن که آدم را به حرکت می آورد. "شاید" وقتی که شد، می شود آنچه بود: خاطره. خاطره نیرو است، توان است. اما برای حرکت، برای گذر از آنچه بود، شایدی لازم است.