پانصد و هشتاد و سه

شوقِ شروع کردن از نو. هیجانِ باز کردنِ یک دفترِ جدید و نوشتنِ اولین واژه. شورِ شنیدنِ اولین آوا. امید است به عاری ماندن از اشتباه تا دورتر، تا دیرتر.

پانصد و هشتاد و دو

یگانگی در خود عزلتی دارد. در بی همتایی تنهایی هست. و نوع بشر را یگانگی ای هست و عزلتی: فردیت.

پانصد و هشتاد و یک

نامعلوم را هم می شود به لباسِ فرخنده ی شگفتی و زندگی در آورد و هم می شود ردای شومی بر تنش کشید. روحیه همان لباس است.

پانصد و هشتاد

تعارف بلای رفاقت است. در خطِ احتیاط راندن است، آن قدر آهسته که گاهی مرگ می آورد. دلزدگی و فراموشی.

پانصد و هفتاد و نه

ورای شوقِ لحظه ای را دیدن. سبک سنگین کردنِ هزینه و برآمد. واقع بینی در تقابلِ امید نیست. حصار هم نیست. تو بگیر عصای دست، توی سنگلاخِ نامنتظر.

پانصد و هفتاد و هشت

بی خانمانی است که به وجود آدم های نزدیک بدل می شود به میهمانی. آدم ها گاهی واژه های نامربوط را به هم گره می زنند.

پانصد و هفتاد و هفت

مرزِ میانِ کنش و واکنش. آن لحظه ی درنگ و تعلیق. آن جا که شاید، می شود. که امکان، هست می شود. آستانه.

پانصد و هفتاد و شش

جهنم، هزارتوی ذهنِ آشفته است. نه امانی، نه گریزی.گناه و ملامتِ ناگزیری است که می پیچد به هم و اسیر می کند.

پانصد و هفتاد و پنج

دنیای مجازی یعنی همین میدانچه ای است که ذهنِ یکی عطسه می کند و ساعتی بعدش جماعتی سرماخورده ی آن عطسه است. مجاز در فرهنگِ دهخدا، رهگذار است.

پس نوشت. یک چندی می روم یک جایی که نه اینترنت باشد نه تلفن. مرخصی از هیاهو. تا دوشنبه.

پانصد و هفتاد و چهار

از بازی های ذهنِ آدمی است که بیزاری از خویش را زیرِ نامِ عشق پنهان می کند. فرار از تنهایی نیست. راه دادنِ دیگری است به عریانِ درون، برای شریک شدن در شوقِ بودن. شوقی باید باشد اما و ملاطفتی به خود.

پانصد و هفتاد و سه

امانِ آدم را می برد. عادت کردن و ناامید شدن از آفرینشِ دوباره. بی تفاوتی مرگ است.

پانصد و هفتاد و دو

انفعال همین کاسه ی چه کنمی است که به دست می گیرد، همین بیهوده چرخیدن ها و ملامت ها و نشستن به امیدِ منجی و قهرمانی که زندگی را و دنیا را از این رو به آن رو کند.

پانصد و هفتاد و یک

همان تلاش برای نزدیک شدن، برای فهمیدن. برای کنار زدنِ برچسب های ساده انگاری و دیدنِ تمامیتِ زندگی هرچند ناممکن. همان تلاش و تقلاست رفاقت.

پانصد و هفتاد

تلخی می رود به لباسِ واقع بینی و گریبانِ امید را می گیرد. دلهره.

پانصد و شصت و نه

مثل برف روی هم می نشیند و انبوهی می شود. شب و روز می گذرد و سخت و سنگ می شود. تیشه می خواهد یا آفتابِ گرم. کلام تیز می شود و شانه ای می خواهد برای اشک های درد. دلخوری.

پانصد و شصت و هشت

شک ابزاری است برای فائق آمدن بر یقینِ بی سبب. برای تضعیفِ تعصب. برای بازآفرینیِ جهانِ کهن، در انداختنِ طرحی نو.

پانصد و شصت و هفت

هزینه ای است که می پردازیم برای به دست آوردن. نمی شود گرفت و نداد. دریغ کردن ندارد. بها ندادن خود هزینه بر است. اصلِ بقا.

پانصد و شصت و شش

غبطه، رشکِ بدونِ بخل است. آرزومندی است. شوق است به بهبود. بخل ورزی که بیاید به میان می شود حسادت. مرزی باریک است میان شان.

پانصد و شصت و پنج

سرک کشیدن به گوشه های دیگران، نور انداختن به اتاق های تاریک شان و سوزاندنِ تمامیِ خاطرات، مثلِ فیلم های نور دیده. فضولی.

پانصد و شصت و چهار

نامعلومی را یک کاسه کن با بدبینی، با اطلاعاتِ ناقص، با چشمانِ نیمه بسته و گوش های نیمه بسته و صداهای مبهمِ پشتِ دیوار، می شود دلهره.

پانصد و شصت و سه

آدم را می برد بیرون از ورطه ی حس و ادراک، نادیده گرفتنِ دیگران. دنیای کوچکی آفریدن که دیگرانش نقشِ بر دیوارند. زندگی در حباب. جنون.

پانصد و شصت و دو

استراحت لغتش طلب دارد. تمنا. آسایش جستن است. نیاز است. مرزی مشکوک بین استراحت و آسایش.