چهل و دو

سخاوت، گشاده دستی، فضیلت های فراموش شده. سخاوت یعنی دیدن اینکه لبخند و شادی و زندگی را نمی شود با پول خرید بس که ارزشمندند و با این حال می شود به بهای یک لیوان چای داغ، و نشستن در کافه ای، و گپ و گفتی، زندگی کرد. شادتر کرد زندگی را برای خود. و برای دیگری.

چهل و یک

یک وقت هایی از نقطه ی نامعلومی در گذشته سایه ی کینه ای کش می آید تا امروز. تا همین صبحِ نیمه تاریکِ پاییزی. اسیر گذشته شدن است. از بندها باید رهید.

چهل

ملامت کردن مقصر، اگر که اصلا مقصری وجود داشته باشد، گریز است از یافتن راه چاره. از تلاش برای درمان.

سی و نه

عقل و احساس  دو نیست که مدام داستان سرایی می کنیم از جنگ های ازلی و ابدی شان. بازیِ برچسب ها و طبقه بندی هاست.

سی و هشت

نمی شود فردا زندگی کرد که. حتی یک ساعت بعد هم نمی شود زندگی کرد. همین الان فقط. زندگی یک دَم است. همین یک آن زنده ایم. گذشته قصه است و آینده افسانه.

سی و هفت

آنچه در زیر نهان است. دردها، زخم ها، ترس ها. با بیل زدن در زندگی دیگری نمی شود آن ها را دریافت. ظرافت و حوصله ی یک باستان شناس لازم است. دوستی تلاش هرروزه ای است. هرروز و هر ساعت.

سی و شش

نمی دانم مرا چه می شود. نمی دانم چرا، چه طور، و چه در پیش است.

انتخابم اما امید است. بر ترس و دل نگرانی ارجح است.

سی و پنج

دوستی را نمی شود خرید. حالا تو هی بگو من که تولد همه را یادم بود چرا هیچ کدام شان روز تولدم را مبارک نگفت. رفاقت معامله نیست. معادله ی ریاضی هم نیست. تابعِ خوش تعریفی هم نیست که بگویی این قدر دادم، پس فلان قدر می گیرم. بی دریغ باید بود. بی توقع و بی چشمداشت.

سی و چهار

ناامیدی. ناامیدی یعنی قطعیت بخشیدن به آنچه قطعی نیست. محتوم نیست. زندگی آستین گَل و گشادی دارد با هزاران و یک برگ نامنتظر که درش پنهان کرده. بازیگوش و شوخ طبع است. نا امیدی به هم ریختن میز بازی است با یک ضربت دست.

سی و سه

سکوت. مجال باید داد که دست ها و نگاه ها و لبخندها کارشان را بکنند گاهی. در سکوت.

سی و دو

تو چه می دانی آرزو یعنی چه؟ تو چه می دانی خوب کدام است؟

این ها را بر پسرکی غرّید که ازش پرسیده بود یعنی آرزوهای آدم همیشه خوب نیستند؟

نقل به مضمون از داستان بی پایان.

سی و یک

دوستی صورت های مختلفی دارد. از خوشحالی های بی هدف، تا گرمای دستی بر شانه وقتی که به دنیا و مافیها پشت کرده ای تا در گوشه ای آرام دردت را در چند قطره رها کنی، تا نگران شدن از تغییر لحن کلام. دوست یعنی کسی که در دورترین و تاریک ترین انزوای دنیایت با همان اشتیاق پی ات می آید که انگار در دشت های روشن مشغول گرگم به هوا بازی کردن اید.

سی

تردید فضیلت است. خوب که فکرش را بکنی، دوستی ها همه از تردید آب می خورند. درست از جایی که می نشینیم کنار هم، و تردیدهایمان را پهن می کنیم روی زمین کنار هم تا شاید چیزی دستگیرمان شود. بی قضاوت. و بی ترس از قضاوت شدن. چیزی دستگیرمان هم که نشود، اقلا کسی را یافته ایم که وقتی بلند می شویم غبار از لباسش بتکانیم، خاک از لباس مان بتکاند.

بیست و نه

اشتیاق یعنی حرارتی که تو را شب های سرد و طولانی زمستان بیدار نگه می دارد تا به انجامِ آنچه آغازیده ای برسی. اشتیاق یعنی آنچه این روزهایم را متفاوت می کند با شش ماه پیش.

بیست و هشت

ایستادگی، وفاداری، شجاعت. یعنی ماندن، درست وقتی که بیش از همیشه لرزانی. یعنی ترس، یعنی به فرار فکر کردن، اما ماندن و روبه رو شدن. 

بیست و هفت

بعضی روزها آدم بیدار می شود، با سنگینی باری بر قفسه سینه. باری که نفس را تنگ می کند. دیدگان را تار، و درخشان ترین آبیِ آسمان و طلاییِ خورشید را تیره. اسمش را می گذارم دلمردگی های موضعی. مثل نهال بائوباب زود باید ریشه کن شان کرد. وگرنه کل زندگی را می بلعند.

بیست و شش

آدم گاهی اسیر است بی آنکه زنجیری یا بندی به دست و پایش باشد. مثلا وقتی که باورش می شود که همه چیز را می داند. یا وقتی که قاضیِ درون اش را مجال می دهد "فرشته ی عدالت"-وار و با چشمان بسته دست به شمشیر بَرَد.

بیست و پنج

ترس از مرگ و اشتیاق زندگی آب شان به یک جو نمی رود. زندگی را و زمان را و شادی را به ترسی موهوم باختن. اجتناب ناپذیر که ترس ندارد.

بیست و چهار

دل نگرانی و امید با هم در تقابل اند. در من چنان امید و زندگی موج می زند که وقتی نامه ات را می خوانم، مسافرت را به مسافرت تعبیر می کنم. نامه ی او را که می خوانم می بینم نوشته که من قاعدتا باید دل نگران می شده ام از خواندن واژه ی مسافرت. که ذهنم باید هزارراه می رفته. و می خوانم که نوشته فلانی مرد، که شما دارید می روید خاکسپاری و مایتعلقَ به. ذهنم ترجمه می کند خاکسپاری را به بدرقه. آخرین جمله هوار می شود بر سرم. گفته دریابم. تو را. تازه می فهمم واژگان را چه پرت ترجمه کرده ام.

در ستایش مرگ و زندگی

تمامِ الفاظِ جهان گنگ اند وقتی می بینم ات راست قامت، با لبخندی بر لب، در حالی که در درون گنگ ایستاده ای چهره به چهره ی مرگِ عزیزی...

بیست و سه

زندگی یعنی
یک سار پرید

سهراب سپهری

بیست و دو

ماجراجویی و کشف:

کشفِ سرزمینی نو، مکاشفاتِ علمی، دریافت هایِ فلسفی، و بازیافتنِ انسان ها... از کنجِ امن و آرامِ خویش بیرون آمدن، خطر به جان پذیرفتن، صبر و اشتیاق.

بیست و یک

خوشبختیِ در آغوش گرفتنِ عزیزی پس از یک سال.

ایام خوش آن است که با دوست به سر شود.

بیست

اینکه بلد نباشی ناامید شوی، یاد نگرفته باشی منتظر کمک بمانی، اینکه با هزار دلیل و برهان همه ی عالَم و آدم برای دست برداشتن و یأس، کماکان امید و توانِ تلاش دیگرباره ات را حفظ کنی... استقامت ریشه در جنون دارد. جنونی که بشریت را تا به حال از انقراض نجات داده.

نوزده

بلوغ مراتبی دارد. یکی شاید توانایی پذیرفتن اشتباهات است با روی باز. 

هیجده

احترام دیگری را شما خطاب کردن نیست. حق متفاوت بودن و حریم شخصی داشتن برای اش قائل بودن، برای مرزهایش توضیح نخواستن از او؛ پذیرفتن دیگری آنگونه که هست. و بزرگداشتِ انسانی که اوست.

هفده

درد آنگاه غالب می شود که با ترس توام شود. ذهن را به بند می کشد ترس. دردِ تنها عاجز است از تحتِ سلطه در آوردنِ فکر.

شانزده

شوخی روزگار: گزیدگی در پا و ورم بر چشم. شوخی را به شوخی پاسخ دادن: نیمه شبی با عینک آفتابی در خیابان.

پانزده

رفاقت یعنی همین خیابان گز کردن های بی هدف.

چهارده

دست و دلبازی در ابراز لطف، پیشگامی در شادی بخشیدن، سرِ نترس داشتن در دوستی ها و به وهمِ سوءتفاهمِ محتملِ هنوز پیش نیامده، پا ندادن که کلامِ ملاطفت آمیز را در پرده ی سکوت کشد. جسارت و شهامت که فقط در مبارزه و نفرت نیست.

سیزده

آرامش یعنی درک زیبایی در میانه ی هزار و یک گرفتاریِ موهوم. یعنی بهره مندی از زندگی و زیبایی را به فردا و روز مبادا حواله نکردن.