دوازده

گناه ابزاری است برای به بند کشیدن ذهن زیرِ یوغِ قضاوت.

یازده

قدردانی آنگاه معنا می یابد که تلاش را ارج بنهیم رها از قید و بند نتیجه. در بایستگیِ سپاس گزارِ الطافِ پیروزمند بودن، شکی نیست. اما نادیده انگاشتن لطف نهفته در تلاش های به ثمر ننشسته، بی مبالاتی ست.

ده

خیانت یعنی چه؟ یعنی دیگری را امیدی دادن و از پس اش بر نیامدن؟ یعنی دروغ. به دیگری... و به خود.

نه

اسارت یعنی متروی از کار افتاده و خیال اینکه بخواهی جایی بروی و نتوانی.

هشت

گریز یعنی همه ی حرف های نگفته. همه ی زمزمه هایی که وقتی پرسیدی ام که چه گفتی؟ گفته ام هیچ. یعنی همه نوشته های منتشر نشده. همه ی یادداشت های پاره شده. یعنی وبلاگ های متروک.

هفت

روحیه یعنی لبخند یا قهقهه حتی و بی خیال شانه بالا انداختن. یعنی سرپوشی بر آشوب درون گذاشتن. روحیه یعنی آرام دست به پشت خویش کشیدن و خود را دلداری دادن که کسی نیست. آرام باش. بی تابی نکن. خودت زخم هایت را بلیس.

شش

دلتنگی یعنی آرزوی در آغوش کشیدن هر روزه ات. یعنی چشم چرخاندن برای دیدن ات در خیابان های شلوغ شهری که هیچ وقت در آن نبوده ای

پنج

زندگی: آبتنی کردن در حوضچه اکنون1

این است که:

دلا کی به شود حالت، اگر اکنون نخواهد شد؟2

1 سهراب سپهری
2 حافظ

چهار

آزادی

به کلام همه آزادی را تحسین می کنند، همه خواستارش اند. اما هر بار که عرصه برشان تنگ شود، اول چیزی که فدا می کنند آزادی است. هر بار که به جای پذیرفتن اشتباهی بهانه ای می آورم برای شانه خالی کردن از تبعاتش، آزادی ام را در انتخاب آن راه هر چند نادرست زیر سوال می برم

سه

سرنوشت

از سر باز نمی شود کرد بار مسئولیت را. باید آفرید لحظه لحظه، سطر سطرش را. چیزهایی خارج از اختیار ما هست. مثلا محل تولد یا  فرهنگی که در آن بزرگ می شویم. این ها همه شرایط اولیه اند. تلنگری در آغاز. اینکه در پاسخ نهایی چه قدر موثر باشند، انتخاب من است. انتخاب، اختیار، مسئولیت

دو

تردید

اسمش را می گذارم تردید،  اما ملغمه ای است از مسئولیت ناپذیری و ترس. از کمال گرایی آب می خورد. از بیزاری از اشتباه، از بر خود نبخشیدن.

نقطه ی مقابل اش دل به دریا زدن است گمانم. شهامت

یک

آغاز

اراده ای که متمرکز می شود بر به وجود آوردن. دل سپردن به راه است گاهی. و مگر نه اینکه تمام زندگی ما به رهروی می گذرد؟ راه سپردن. رفتن و نرسیدن. همواره در آغازیم. آغازِ باقیِ راه.