چهارصد و نود و سه

گاهی آگاهی از محکم بودن زمین زیر پا برای نلغزیدن کافی نیست. اطمینان خاطر است آن چیزی که آدم را سر پا نگه می دارد حتی بر سست ترین زمین.

چهارصد و نود و دو

تیمار یعنی غم از دوش کسی برداشتن. آرام کسی بودن. با این تعریف آیا تیمارستان جایی است برای رسیدگی به روان های ناآرام و غمگین؟

چهارصد و نود و یک

خشک در مجاز یعنی بی حاصل. از کویر گرفته اند این مجاز را. یا شاید از ذهنِ خسته و خشک و خالی از خیال.

چهارصد و نود

گزک یعنی دستاویزی برای حمله یافتن. مثلا من با تو چه مهربانم را بازی کردن جایی که همه ببینند و بشنوند تا بعدتر یوغِ با من چه نامهربانی را بر گردنت بیندازند.

چهارصد و هشتاد و نه

پیش داوری یعنی نگاهی که تفاوت را تاب نمی آورد و به شانه بالا انداختنی تحقیرآمیز سکوت می کند. یعنی گوشی که نمی شنود و خیالِ خود را کلامِ دیگری می پندارد.

چهارصد و هشتاد و هشت

توهین به لغت یعنی سست و ضعیف شمردن. توهین اغلب دوسویه است. موهِن و موهَن به یک اندازه موردِ عنایت واقع می شوند.

چهارصد و هشتاد و هفت

حرص اشتباه گرفتن اهم و مهم است. اولویت ها را بر هم زدن. و حسرت که فرزند ناگزیر حرص است.

چهارصد و هشتاد و شش

خلاقیت داستان های بی پایان کودکی است که سفر کسالت بار زیر زمین را پر می کند از صدای روایتگرش.

چهارصد و هشتاد و پنج

دعوا و پرخاش یعنی دستِ پیش را گرفتن مبادا که پس بیفتی. یعنی زخم و درد را در فریاد نهان کردن.

چهارصد و هشتاد و چهار

شرمندگی میانمایگی است. خشم و تقلای ذهنی است آگاه به خطاکاری خود و با این حال در تلاشی برای سبک کردن تاوان.

چهارصد و هشتاد و سه

تنهایی یعنی گربه ی یک چشم پشت پنجره که به دیدن رهگذری پنجه می کشد و سرش را از میان نرده ها رد می کند و صورتش را می چسباند به پنجره در جست و جوی گرمای دستی آن سوی شیشه ها.

چهارصد و هشتاد و دو

یک جایی هست که دلهره و هراس محو می شود و به جاش امید و دلخوشی می نشیند. لحظه ای که تاریک آسمان را خط روشن افق از تاریک زمین جدا می کند. نقطه ی عطف است جایی که تغییرات جهتشان عکس می شود.

چهارصد و هشتاد و یک

نوشتار یعنی تلاشی برای ماندگار کردنِ بخشِ کوچکی از ارتباطِ انسانی. یعنی تصویر کردنِ دنیای هزار بُعدِ صدا و لحن و تماس و حرکت و نگاه بر سطحِ یک کاغذ یا بر حافظه ی تکنولوژیک عصر برای آن ها که نبودند و ندیدند و نشنیدند...

چهارصد و هشتاد

امید یعنی اژدهای بخت که به انبوه مشکلات و ناتمام ها نگاه می کند و بعد برمی گردد و چشمکی می زند و پرسشت که آخر چه طور را غرق می کند در قهقهه ی شادمانه اش.

چهارصد و هفتاد و نه

 آستانه مرزی باریک است. میان خستگی روز و آرام خانه مثلا. یا میان آرام و انفجار ناشی از شوخی ای بیجا.

چهارصد و هفتاد و هشت

خلاقیت نیاز آدم است برای بر جای گذاشتن ردی. تلاش آدم است برای خدایی کردن. برای گریز از بیهودگی.

چهارصد و هفتاد و هفت

کودکی در هم آمیختگی معصومیت است با بی مسیولیتی.

چهارصد و هفتاد و شش

نشانه یعنی دلیل. دلیل یعنی راهنما. یعنی آنچه در دل رازی دارد. ناگفته ای در میان سطور. برای آنکه می خواهد. می خواهد ببیند. رد خیال است در وقایع.

پس نوشت. تا آخر هفته می روم مرخصی. تا شنبه.

چهارصد و هفتاد و پنج

عشق در خداحافظی معنا می شود. در احترامی که برای حق رفتن دیگری قایل می شویم. برای تصمیمش که کی و چه طور و کجا.

چهارصد و هفتاد و چهار

آزادی تصویر بیرونی است. همین که قفسی که به چشم بیاید در بر نگیردت آزادی. آزادگی حال درونی است توی کوچک ترین قفس حتی.