سیصد و هفتاد و شش

امید یعنی زندگی کردنِ آموخته ها، که احتمالِ صفر که محال نیست. در را باز گذاشتن برای آن ضعیف تر احتمال ها که نای بر در کوفتن ندارند. راه دادن شان در زندگی.

سیصد و هفتاد و پنج

سر و سامان یعنی سکان زندگی را دست گرفتن. ناله را با حرکت تاخت زدن.

سیصد و هفتاد و چهار

خطا که اشتباه نیست. خطا لاپوشانی اشتباه است. کتمان. از زیر بار مسئولیت شانه خالی کردن.

سیصد و هفتاد و سه

تردید بازیِ شاید بشود هایی است که از هستِ الان آب می خورد. قصه گو-پاره ی ذهن است که جولان می دهد.

سیصد و هفتاد و دو

درک را بی تقابل چه طور می شود تعریف کرد؟ رو در رویی می سازدش. رو در رویی با چاشنیِ تلاشی برای همپایی.

سیصد و هفتاد و یک

عشق یعنی گرمایی که نمی گذارد آفتاب بر دلی سرد و خشمگین غروب کند. نیرویی که بر لجبازی چیره می شود و ذهنِ منصفِ آدمی را بیدار می کند.

سیصد و هفتاد

کارما. اینکه واژه از چه زبانی ریشه گرفته در معنی اش بی تأثیر است. واژه ای است برای توصیفِ اصلِ بقای روابطِ انسانی. برای توصیفِ واکنشی که در پسِ هر کنش هست.

سیصد و شصت و نه

قفس یعنی سرپناه، حفاظ، جایی برای زنده بودن، برای نفس کشیدن فقط. تنگ اما، خیلی تنگ برای پرواز، یا حتی رویایش.

سیصد و شصت و هشت

استراحت یعنی آرام گرفتن. قرار یافتن. پریشانی را به چندی توقف تسکین دادن.

هشت روز می روم که استراحت کنم. هشت روز سکوت.

سیصد و شصت و هفت

درد، زبانِ تن است برای درخواست های پشتِ گوش انداخته شده، استراحت های به فردا حواله شده، بی مبالاتی ها.

سیصد و شصت و شش

عمر یعنی عبور، یعنی تغییر. عددِ ساعت و روز و ماه و سال نیست. عدد می گوید یک سال تمام شد. بر عمرِ اینجا اما، و بر عمرِ من تغییر بیش از یک سال است.

سیصد و شصت و پنج

تنش، خستگی است توأم با تقاضایی ورای توانِ آدمی در آن برهه از زمان.

سیصد و شصت و چهار

بی قراری یعنی از این شاخه به آن شاخه پریدن. یعنی شاخه ها را همه با هم خواستن. یعنی سنگریزه هایی که از دستِ آدم سر می خورند.

سیصد و شصت و سه

فاجعه اتفاق نیست. هستیِ فاجعه در انفعالِ آدمی است در قبالِ اتفاقاتی که بر سرش آمده. سکان را که دست بگیری، نیست می شود.

سیصد و شصت و دو

شب حدِ فاصلِ بینِ دو روز است. مرز را خواب است که محکم می کند. این است که بعد از شب بیداری، آدم نمی داند تا کجا دیروز بوده و از کجاش امروز شروع شده.

سیصد و شصت و یک

مرخصی یعنی رهایی از کار به اذنِ رئیس. رئیسی که نباشد مرخصی هم بی معنی می شود. از این جیب به آن جیب.

سیصد و شصت

خستگی یعنی حالی که دو ساعت را به هیچ تبدیل می کند. ناکافی برای هرکاری. ناکافی برای استراحت حتی.

سیصد و پنجاه و نه

دلهره، ذهن است که بی موقع به چیزی می پردازد. خیال است که به بیراهه می رود. دلهره از همان نیرویی آب می خورد که امید. مثل کابوس که از همان سرچشمه که رویا.

سیصد و پنجاه و هشت

غمخواری گوش دادن است، نه از آن دست که سنگِ صبور. که گوش دادنی از جنسِ عشق. پاسخی از جنسِ درک. تلاشی آگاهانه برای بهبود.

سیصد و پنجاه و هفت

معبد، جایی است برای آرام گرفتن. برای مواجهه با خود، برای نقاب به کناری افکندن. برای بعضی پرستشگاهِ حق است و محلِ عبادت. حق اما مگر می تواند با ناراستی و نقاب به یک جوی رود؟

سیصد و پنجاه و شش

عادت توقعی است بر تکرارِ آنچه در ذهنِ آدمی برچسبِ معمول خورده است. توقع آفتِ هیجان است. آفتِ شوق. مرگِ حواس.

سیصد و پنجاه و پنج

فرجام نهایتِ قصه است. آنجا که هر آنچه در طولِ قصه پیش آمده ناپدید می شود در برابرِ ابدیتِ فصلِ آخر. زندگی اما فصلِ آخر ندارد. این است که آدم تا هست، به فرجام نمی رسد.

سیصد و پنجاه و چهار

خاطره تصویری، صدایی، تماسی، یا تجربه ای است در گذشته که در ذهن چنان پر رنگ می شود که مسیر حواس به مغز را وارون طی می کند. زنده می شود.