سیصد و نود و نه

چالش یعنی زندگی که می رود ورای توانِ شناخته تا آدمی ناشناخته اش را دریابد. به اختیار یا به بازیِ زندگی، چالش آنجا شروع می شود که بازگشتی در کار نیست.

سیصد و نود و هشت

حافظه معدنِ لحظه های گذشته است. واژه ها و تصاویر. یک جرقه کافی است برای یافتن یا بازیافتنِ تونلی از یادهای فراموش شده.

سیصد و نود و هفت

واقع بینی یعنی پایان دادن به تلاشِ متظاهرانه ی پر از خستگی با خواب.

سیصد و نود و شش

سوال اگر جواب داشته باشد سوال نیست. مقدمه است. جواب نقطه ای است که جانشینِ پیچ و خمِ علامتِ سوال می شود. هستیِ سوال به جست و جو است. به شوقِ کشف. به ندانستن های آگاهانه.

سیصد و نود و پنج

قدردانی یعنی پاسخی لطف آمیز به هر کوچک ترین نشانه ی شوق و ملاطفت.

سیصد و نود و چهار

سکوتِ آدمی است با خودش، دروغ های در لفافه ی کتمان است. سکوت برف است و می شود سر فرو برد درش و ندید و نشنید، خوابید. مُرد.

سیصد و نود و سه

صمیمیت یعنی رفاقتی آمیخته به شراکت در رازهای کوچک و شادی های بزرگ.

سیصد و نود و دو

آزادی که به قفسی که آدم را در بر گرفته نیست. قفس همیشه است. زمان. مکان. آزادی در دلِ آدم است. در ذهنش. خیالی است که پر می کشد، فکری است که دیوارهای آموزه های سالیان را در می نوردد. بی مکان می شود. بی زمان.

سیصد و نود و یک

وقفه مرگ نیست. آرام گرفتن است در میانه ی هیاهو. چندی فاصله گرفتن. ذهنِ متلاطم را به سکوت تسلی دادن.

یک هفته وقفه. نیازم به سکوت.

سیصد و نود

هماهنگی یعنی مهارتِ اشارات را خواندن. حاصلِ تمرین است. نگاهی تیزبین می خواهد و حساسیتی برآمده از توجه.

سیصد و هشتاد و نه

نفرت، همین نفهمیدن های قدیمی است. باورِ اینکه درکی حاصل نخواهد شد. سفت و سخت چسبیدن به زاویه ی دیدِ خود.

سیصد و هشتاد و هشت

قیاس سنجش است. سنجش چیزی بر مبنای چیزی دیگر. مناسبت میان شان ضرور است. مع الفارق است اگر آدمی را بخواهیم قیاس کنیم با آدمی دیگر.

سیصد و هشتاد و هفت

محبت ساده است. دلی است که می گیرد وقتی که تلاش می کند غم و خستگی دیگری را پاک کند اما نمی تواند آن طور که می خواهد.

سیصد و هشتاد و شش

دلگرمی یعنی حضورِ کسی که در روزهای سرما و سستی، گرما و شور و شوق بریزد در دلِ آدم.

سیصد و هشتاد و پنج

مبارک یعنی خوش ورای انتظار. انتظار که نباشد، هر نفس مبارک است؛ خجسته، بی هیچ سرخوردگی.

سیصد و هشتاد و چهار

اعتماد یعنی شریکِ ناگفته ها دانستن. در دایره ی نگفتنی ها راه دادن. دایره ی سکوت و اشارات. دایره اما وقتی در هم شکست مرزی نمی ماند میان درون و بیرون.

سیصد و هشتاد و سه

نگرانی های پیش از موعد چیست جز واقع پنداشتنِ قصه بافیِ ذهن؟ پیش داوری است. همان که اغلب به احتیاط برچسب می خورد یا عقلِ سلیم.

سیصد و هشتاد و دو

فعالیتِ مفید که فقط درس و پژوهش نیست. یک وقت هایی تمامِ روز می گذرد به گپ و گفت های به تعویق افتاده. مفید را احساسِ رضایتِ آخرِ شب تعریف می کند وقتی که قبل از خواب به روزت فکر می کنی.

سیصد و هشتاد و یک

گپ و گفت یعنی کمر راست کردن. به کلام بار را سبک کردن. بار زمان را. بار زمانه را.

سیصد و هشتاد

اخلاق در تجرید ساده است. وقتی تمام جزییات می شوند زواید قابل حذف. اخلاق اما تردید است. آگاهی به این تردید.

سیصد و هفتاد و نه

تشویق، شوق را با شوق جمع زدن است. ضرب کردن اشتیاق تو است در من. به سادگیِ یک کلامِ به موقع یا فشارِ مؤیِد دستی بر شانه.

سیصد و هفتاد و هشت

آسایش، خیالِ آدم است که از زیرِ بارِ دغدغه ها خودش را خلاص می کند.

سیصد و هفتاد و هفت

خسته یعنی پایانِ یک روزِ طولانی و ملامت شدن برای خطای ناکرده.