ششصد و هشتاد و سه

تنبلی جایِ خالیِ شوق است. می خزد و آرام آرام همه چیز را می بلعد. مثلِ شیره ای چسبناک آدم را غرق می کند.

احساس به خزعبل گویی افتادگی دارم. از این به بعد اینجا هر وقت که ایده ی ناخزعبلی داشته باشم چیزی می نویسم. بازمانده ی روز را ولی به روالِ قبل نگه می دارم. تمرینِ نوشتن و فکر کردن های شبانه.

ششصد و هشتاد و دو

کشاکشِ اشتیاق و صبر. کجاست مرزِ ترس و پا پس کشیدن با صبر و مشق زدن؟ کاش آدمی را چون دانه ای در خاک مرزِ بردباری و گندیدن معلوم بود.

ششصد و هشتاد و یک

برهوت یعنی فکر من. یعنی بیابانی که راه و بیراهش یکی است. جایی با چاهی گم شده در گوشه ای. و امیدی به یافتن. برهوت یعنی اشتیاقِ بیشتر به یافتنِ چاهِ آب. تقلا.

ششصد و هشتاد

آدمی را از خاک نه، از گِل آفریدند. انعطاف پذیری را در ذات است. خشکه مغزی از یک جا نشینی می آید. از مرگی که آب از وجود می برد و کلوخی می گذارد خشک و بی قواره.

پس نوشت. دارد می آید اینجا. سه سال و اندی است این همه آب و خاک بینمان افتاده بوده و حالا هیچ شده و قرار است دو روزی با هم باشیم. مرخصی می روم ده روز.

ششصد و هفتاد و نه

مثلِ خاکِ ترک خورده ی بیابان که خالی است از آب. ترک اما جای پای آبی است که بوده. در خالی بودنِ جای چیزی، اشارهِ محوی هست به ایام بودنش. دلتنگی پرده ای می شود و رنجش ها را می پوشاند.

ششصد و هفتاد و هشت

کارهای ناتمام، تصمیم های پشتِ گوش انداخته، سفرهای نرفته... ناتمامی در ذاتِ زندگی است. تمامیت آنِ مرگ است.

ششصد و هفتاد و هفت

رقصیدن روی طنابِ باریکِ "می توانم"، روی دره ی عمیقِ "نمی توانی"ها. رویا و امید است دست به دست هم داده.

ششصد و هفتاد و شش

سرنوشت یک لحظه است. تدریجی در کار نیست. مرگ در یک آن اتفاق می افتد، اولین نفسِ حیات هم.

ششصد و هفتاد و پنج

از یادداشت های قدیمی:

اطمینان از کجا به فرهنگ لغات راه پیدا می کند؟ آدمی و خطا و اطمینان را چه طور می شود در یک کاسه ریخت بی آنکه اطمینان خیلی سنگین و سخت ته نشین شود؟ انگار کن آب و شکر و خاک. آدم و خطا و اطمینان. ته نشین می شود. سنگ می شود. سنگ که تویش آب نیست. اطمینان هم از آدمیت خالی می شود.